Τι είναι τελικά είδηση στα Μέσα Ενημέρωσης;

Του Νίκου Τσούλια

     Πρώτη είδηση η υπόθεση συζυγοκτονίας στην Καβάλα, δεύτερη είδηση ένα δολοφονικό «τροχαίο» στην Μονεμβασιά, τρίτη είδηση η παιδοκτονία στην Πάτρα, τέταρτη είδηση ο πόλεμος στην Ουκρανία, πέμπτη οι εκλογές συνέδρων στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Κίνημα Αλλαγής, έκτη είδηση η επίσκεψη του πρωθυπουργού σε αραβική χώρα. Και φυσικά, όλες οι πρώτες τρεις ειδήσεις με ρεπορτάζ, αναλύσεις, μαρτυρίες μέχρι εξαντλήσεως των τηλεθεατών. Η υπόθεση της Πάτρας μάλιστα είναι στην πρώτη γραμμή της ειδησεογραφίας εδώ και πολλές ημέρες.

Το περιοδικό TIME πρωτοκυκλοφόρησε σαν σήμερα σχεδόν έναν αιώνα πριν

3 Μαρτίου 2021

in.gr

Εμβληματικά εξώφυλλα, ανάδειξη κορυφαίων προσωπικοτήτων και κείμενα που επηρεάζουν συνειδήσεις

Το περιοδικό TIME κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 3 Μαρτίου του 1923, σχεδόν εκατό χρόνια πριν, δηλαδή. Δημιούργημα των Briton Hadden και Henry Luce, είναι το πρώτο επιτυχημένο εβδομαδιαίο περιοδικό στις Η.Π.Α. Αρχικά σκόπευαν να το ονομάσουν Facts, δίνοντας έμφαση στη συνοπτικότητα, καθώς ένας πολυάσχολος άνθρωπος μπορούσε να το διαβάσει σε μία ώρα. Ο τίτλος όμως που επικράτησε είναι το TIME μαζί με το σλόγκαν,  “Take Time–It’s Brief”.

Επιτάφιος θρήνος – Ποιος σκότωσε το Συγκρότημα;

Scene from the Swedish West Coast, Carl Wilhelm Wilhelmson – 1898

 

Γιάννης Λακόπουλος

 

Πέμπτη, 9 Φεβρουάριος, 2017

Ας βάλουμε το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων του ΔΟΛ. Υπό την απειλή της ανεργίας που τους περιμένει και με τη οργή -καθώς προσπαθούν να ζήσουν απλήρωτοι για μήνες- στη συντριπτική τους πλειοψηφία, αλλά όχι όλοι- οι εργαζόμενοι στα  ΝΕΑ εντυπωσίασαν παραθέτοντας τα πρόσωπά τους  στο, ιστορικό, πρωτοσέλιδο της 7ης Φεβρουαρίου 2017.

Το τελευταίο ίσως πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ: "Είμαστε εδώ"

 

Τετάρτη, 8 Φεβρουάριος, 2017

Το τελευταίο ίσως πρωτοσέλιδο της ιστορικής εφημερίδας

Το πρωτοσέλιδο της ιστορικής εφημερίδας με το οποίο ίσως θα κλείσει τον μεγάλο κύκλο της, γράφει "Είμαστε εδώ, ίσως για τελευταία φορά στα χέρια σας"

«ΤΟ ΒΗΜΑ» και «ΤΑ ΝΕΑ» δεν είναι μόνο εφημερίδες!

Του Νίκου Τσούλια

 

      «ΤΟ ΒΗΜΑ» και «ΤΑ ΝΕΑ» δεν είναι μόνο ή μάλλον δεν είναι κυρίως εφημερίδες. Είναι «θεσμοί» του πολιτιστικού στερεώματος της σύγχρονης Ελλάδας. Είναι σημαντικές πηγές της ιστορίας μας, και μέσα από τις σελίδες τους μπορούμε να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της κοινωνίας μας με μια αρκετά ψύχραιμη ματιά. Είναι πυλώνες της δημοκρατίας και του πολιτικού συστήματος για δεκαετίες και δεκαετίες. Και χρησιμοποιώ σκόπιμα ενεστώτα χρόνο, γιατί δεν πιστεύω (ή δεν θέλω να πιστεύω) ότι ζούμε το οριστικό τέλος τους και ότι τελικά όλη αυτή η υπόθεση θα είναι απλά και μόνο μια μικρή διακοπή, μια προσωρινή περιπέτεια.

Διανοούμενοι στην πρώτη σελίδα

Πορτρέτο του Εμίλ Ζολά από τον Εντουάρ Μανέ (1868)

 

Από αυτή την εβδομάδα «Το Βήμα της Κυριακής» εγκαινιάζει τη σειρά αναγνωσμάτων «Λογοτεχνία & Δημοσιογραφία», διερευνώντας τη σχέση τους μέσα από πέντε επιφανείς περιπτώσεις συγγραφέων και διανοουμένων. Η αρχή γίνεται με τον Εμίλ Ζολά και την υπόθεση Ντρέιφους. Την επόμενη Κυριακή «Ο Τζορτζ Οργουελ και η κριτική του ολοκληρωτισμού»

Βιστωνίτης Α., ΤΟ ΒΗΜΑ, 02/08/2015

Αλμπέρ Καμύ: Ο άνθρωπος στο μάρμαρο

Μπακουνάκης Ν. “TO BHMA” 29.12.2013

Η αξεδιάλυτη σχέση του συγγραφέα του «Ξένου» και του «Επαναστατημένου ανθρώπου» με τη δημοσιογραφία

Δημοσιογραφία και φιλοσοφία συμπληρώνουν ισότιμα τον συγγραφέα Καμύ. Γράφει ο βιογράφος του, Ολιβιέ Τοντ: «Πολλοί συγγραφείς γεννιούνται από τη δημοσιογραφία. Αλλοι τόσοι θάβονται απ’ αυτήν. Ο Καμύ ξεκινάει μια αντίστροφη κίνηση. Ξέρει ήδη να στήνει το σκηνικό, να τοποθετεί τα πρόσωπα. Το δίπλωμα της φιλοσοφίας του είναι χρήσιμο: αναζητεί το νόημα κάτω από τα γεγονότα». «Κάποτε ήταν δημοσιογράφος. Τώρα τι είναι; Συγγραφέας! Δηλαδή, κερδίζει τη ζωή του με τα βιβλία;» είχε δηλώσει δυσαρεστημένη η μητέρα της Φρανσίν Φορ, της γυναίκας που παντρεύτηκε ο Καμύ και με την οποία απέκτησε δύο παιδιά.

Πού είναι η «Ελευθεροτυπία»;

Του Νίκου Τσούλια

Βλέπουμε γύρω μας και μέσα μας την ερήμωση της προοπτικής, αντικρίζουμε άνεργους οικογενειάρχες, άνεργους νέους και νέες, αισθανόμαστε τα μελαγχολικά πρόσωπα, τα σκυμμένα κεφάλια, είναι δίπλα μας η σκιά της φτώχειας, προσπερνάμε κλειστά μαγαζιά. Καθετί που χάνεται μας στεναχωρεί, το αισθανόμαστε δικό μας, όχι μόνο γιατί μπορεί να έλθει η σειρά μας, αλλά να υπάρχουν πράγματα και πράγματα που πορευτήκαμε μαζί.