Τα πανεπιστήμια είναι θεσμοί γνώσης, ελευθερίας, δημιουργίας

Του Νίκου Τσούλια

     Όταν στη χώρα μας εξακολουθούμε να συζητάμε και να αντιπαρατιθέμεθα σε κλίμα όξυνσης για την απλή και μόνο λειτουργία των πανεπιστημίων, όταν τα πανεπιστήμια ρημάζονται από εξω-εκπαιδευτικά στοιχεία, όταν οι καταλήψεις στα ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι μόνιμο φαινόμενο, όταν τα φαινόμενα βίας κατά των καθηγητών δεν λένε να σταματήσουν, τότε είναι μάλλον υπονομευμένη η ατζέντα του διαλόγου για τους κορυφαίους εκπαιδευτικούς, μορφωτικούς και επιστημονικούς θεσμούς της χώρας.

Χώρος εργασίας: χώρος δημιουργίας;

E. Munch

Του Νίκου Τσούλια

      Μπορεί κάποιος να φανταστεί τη ζωή του χωρίς τη σχέση με την εργασία; Μπορεί κάποιος να ολοκληρωθεί κοινωνικά και πνευματικά χωρίς την άσκηση ενός επαγγέλματος; Μπορεί να υπάρξει κοινωνία και πολιτισμός χωρίς τον όμορφο και δημιουργικό κόσμο της εργασίας;

Αναζητώντας την αρχή της Δημιουργίας

Υπάρχει μια πρωταρχική αιτία για όλο το Σύμπαν;

Του Νίκου Τσούλια

      Η σκέψη του ανθρώπου δημιουργήθηκε υπό την επίδραση συγκεκριμένων παραγόντων, άλλων βιολογικής και άλλων κοινωνικής και πολιτισμικής προέλευσης. Από τη στιγμή δε της συγκρότησής της χαρακτηρίζεται από ορισμένες «σταθερές».

Κάθε ημέρα, μια άλλη ημέρα!

Maurice de Vlaminck

Του Νίκου Τσούλια

     Έχουμε άποψη για τη ζωή και για τον εαυτό μας; Αναζητούμε και αγωνιζόμαστε για κάποιο συγκροτημένο και φιλόδοξο σκοπό; Δίνουμε γεύση και αξία στη ροή του χρόνου; Νιώθουμε υποκείμενα του προσωπικού μας κόσμου ή απλώς περνάμε τη ζωή μας μέσα από τις συνθήκες που διαμορφώνονται εν πολλοίς έξω απ’ εμάς;

Έρωτας: θεϊκός και γήινος

 

Paolo and Francesca. 1880. Auguste Rodin

Έρωτας: χαοτικός και δημιουργικός

Του Νίκου Τσούλια

 

      Γνώριζαν πολύ καλά το σύμπαν του έρωτα οι αρχαίοι Έλληνες. Δεν ήταν μόνο η ζωή τους πιο ερωτική από ό,τι σήμερα. Είχαν και μια θεμελιωμένη θεώρηση για τον κόσμο του έρωτα. Δεν ήταν καθόλου τυχαία η θέση που του είχαν δώσει. Ο έρωτας πριν θεωρηθεί ακόλουθος της Αφροδίτης λογιζόταν ως ο γεννήτορας όλων των άλλων θεών! Ο έρωτας γεννήθηκε από το Χάος και είναι αυτός που δημιουργεί στη συνέχεια τον Κόσμο!

Εφηβεία: αμφισβήτηση και δημιουργία

Reading by the Edge of the Marsh. Dennis Perrin (American)

Του Νίκου Τσούλια

      Όλοι περνάμε από το δρόμο της, άλλοι με μεγαλύτερη ένταση και φασαρία και άλλοι με μικρότερη. Την ξαναγεύονται πολλοί άνθρωποι μέσα από τα παιδιά τους και ακόμα μέσα από τα εγγόνια τους. Πρόκειται για την εφηβεία, την περίοδο της αμφισβήτησης του κόσμου των άλλων και της δημιουργίας του δικού μας κόσμου, την πιο δυναμική και την πιο άστατη περίοδο της ζωής μας.

Το Σχολείο του οράματός μας: ναι στην έκφραση των μαθητών!

                                                                                           

The Good Book. Gladys Roldan-de-Moras (Mexico, 1965-)

 

 

Του Νίκου Τσούλια

      Φρονώ ότι το σχολείο του μέλλοντος μεταξύ άλλων θα έχει και το εξής στοιχείο: θα είναι περισσότερο προσαρμοσμένο στις ανάγκες και στις τάσεις των μαθητών και δεν θα τους «καλεί» απλά και μόνο να προσαρμοστούν στις δικές του οριοθετήσεις, όπως γίνεται σήμερα. Θα είναι ένα θεσμός που θα καλλιεργεί και θα προάγει – εκτός των σημερινών βασικών λειτουργιών του – την αυτοέκφραση των εκπαιδευόμενων. Ήδη η ΟΥΝΕΣΚΟ – σε σχετικό πόνημά της για την εκπαίδευση του 21^ου αιώνα – θεωρεί ότι το σχολείο πρέπει να «ανακαλύπτει το θησαυρό που έχουν οι μαθητές μέσα τους», να μετασχηματιστεί δηλαδή η παραδοσιακή διαδικασία μάθησης, που έχει ιστορικό φορτίο αρκετών αιώνων, σε μια κατεύθυνση πιο μαθητοκεντρική και πιο δημιουργική.

Δώδεκα πράγματα για τη Δημιουργική Σκέψη που δε διδάχτηκες στο σχολείο

Βρέθηκε στο autumn-avenue.tumblr.com

 

Posted on 26 Μαρτίου, 2013 by pappanna

Twelve Things You Were Not Taught in School About Creative Thinking

By Michael Michalko | Dec 06, 2011, Μετάφραση: Άννα Παππά

Απόψεις για τη δημιουργική σκέψη που, συνήθως, δε διδάσκονται.

Άσκηση γραφής, τρόπος ζωής

An ostraka (pottery sherd) which served as a ballot in voting to ostracize (banish) the statesman Aristides.
Copyright: Thomas Sakoulas, Ancient-Greece.org

“Whenever Hellenes take anything from non-Hellenes, they eventually carry it to a higher perfection.”
Plato, Epinomis

Του Νίκου Τσούλια

 

      Αν η δυνατότητα της ομιλίας είναι το πρώτο βήμα του μικρού παιδιού για να αυτοδιαμορφώσει το «είδωλο του ανθρώπου», το διάβασμα και το γράψιμο είναι το επόμενο άλμα της πνευματικότητάς του με το οποίο προσδιορίζεται οριστικά και αμετάκλητα από τη δυνατότητά του για να κατακτήσει την ανεξαρτησία του πνεύματός του.

Οι ημέρες μας θέλουν περιεχόμενο!

Tom Thomson (Canadian,1877-1917), Northen Spring, 1915

Του Νίκου Τσούλια

      Ο χρόνος έχει δύο εικόνες, την αντικειμενική που είναι και η συμβατική του όψη και την υποκειμενική που είναι η πρόσληψή του από εμάς αλλά και με την επαναδημιουργία του μέσω της οποίας έχουμε την απόλυτα προσωπική σχέση μας μ’ αυτόν. Στην αντικειμενική εικόνα του ο χρόνος μάς εμπεριέχει, μας κουβαλάει αυτός όπως το πεσμένο φύλλο στο ποτάμι. Στην υποκειμενική του εικόνα έχουμε εμείς το «πάνω χέρι» και ο χρόνος είναι απλά ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο.

Πού μάς … οδηγεί η Βιοτεχνολογία;

 

KLENZE, Leo von, The Acropolis at Athens, 1846, Neue Pinakothek, Munich

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Ας αναρωτηθούμε με έναν τολμηρό τρόπο, με τον πιο ευφάνταστο τρόπο, ας στοχαστούμε με μια μέθοδο που να αγγίζει τις ακρώρειες της σκέψης μας, μήπως και μπορέσουμε να προσδιορίσουμε εκ των προτέρων αυτό που πρόκειται να συμβεί. Ας αυτοσχεδιάσουμε κάνοντας τη μεθοδική σκέψη της επιστήμης ελευθεριακή έκφραση της τέχνης, να φανταστούμε τον εικόνα της αυριανής πραγματικότητας όχι με του ορθολογισμούς τους βέβαιους και σταθερούς βηματισμούς αλλά με τις χωρίς κανόνες πινελιές πάνω σε λευκό καμβά, να φιλοτεχνήσουμε τον πίνακα του μέλλοντός μας με τα σπέρματα της σημερινής μας γνώσης αλλά κυρίως με την ασύντακτη δύναμη της φαντασίας μας. Έτσι κι αλλιώς Δημιουργοί γινόμαστε και κανένας μας δεν ξέρει σε τι δρόμους βαδίζουμε…

Περί της απώλειας

Χατζηκυριάκος-Γκίκας Νίκος (1906 – 1994), Κηφισιά, 1973

Του Νίκου Τσούλια

     Ίσως να συνιστά ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην ιστορία του ανθρώπου. Η απώλεια άλλωστε έχει συνδεθεί με το προπατορικό αμάρτημα, με το χαμένο παράδεισο του γένους του ανθρώπου που δημιουργεί ενοχή για κάθε άνθρωπο που γεννιέται. Η απώλεια αντιμάχεται την ίδια την πορεία της ζωής, γιατί η ζωή καθεαυτή είναι κέρδος έναντι της φθοράς και της ανυπαρξίας, γιατί ζωή είναι αγώνας κάθε στιγμή ενάντια στην απώλεια. Μπορεί να υπάρξει άνθρωπος χωρίς να έχει μόνιμο φόβο ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να χάσει την υγεία του, να χάσει την αρτιότητά του, ψυχική και σωματική;