Γενοκτονία των Ποντίων: Χτυπούσαν ανελέητα τα παιδιά με τα μαστίγια

Κατά την περίοδο 1914- 1923, οι Τούρκοι θανάτωσαν τουλάχιστον 200.000 Έλληνες του Πόντου.

in.gr

19 Μαΐου 2021

Με ένα απελπισμένο τηλεγράφημα τον Ιούλιο του 1920 η Επιτροπεία Ποντίων ενημέρωνε με σπαρακτικό τρόπο τον Ελευθέριο Βενιζέλο για τα γεγονότα που αποτέλεσαν την αρχή του τέλους του Ποντιακού Ελληνισμού.

Δήλωση Φώφης Γεννηματά, Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής, για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου

Σήμερα τιμούμε τον Ποντιακό ελληνισμό.

Ένα από τα πιο δυναμικά και δημιουργικά κύτταρα του ελληνισμού που έρχεται μέσα από τα βάθη των αιώνων και κάνει αισθητή την παρουσία του παντού, σε όλους τους κοινωνικούς τομείς.

ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΗΝ ΔΙΕΘΝΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ (Π. Χρηστίδης)

Σήμερα είναι η επέτειος της γενοκτονίας των Ποντίων, η οποία αναγνωρίστηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο με πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ. Είναι σημαντικό το πολιτικό σύστημα, όλα τα πολιτικά κόμματα ενωμένα, να διεκδικήσουν την πλήρη διεθνή αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας.

Χρήσεις και καταχρήσεις της Γενοκτονίας

 

Του Βλάση Αγτζίδη

Φεβρουαρίου 25, 2016

Την επίσημη Ιστορία τη γράφουν πάντα οι νικητές, και η προσπάθεια των ηττημένων να αναδείξουν και αυτοί τη δική τους ιστορική εμπειρία αποτελεί τις περισσότερες φορές μια επώδυνη περιπέτεια. Και οι ηττημένοι -κατά τη διαδικασία του μεγάλου μετασχηματισμού της Εγγύς Ανατολής που άρχισε το 1908 και ολοκληρώθηκε με τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923- υπήρξαν οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, οι Ανταλλάξιμοι και από τις δύο ακτές του Αιγαίου καθώς και οι οικογένειες των στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους την περίοδο του ελληνοτουρκικού πολέμου 1919-1922. Nα σημειωθεί από τη αρχή ότι ο όρος «Μικρά Ασία» συμπεριλαμβάνει τις περιοχές του Πόντου, της Ιωνίας, της Βιθυνίας, της Καππαδοκίας κ.ά.

Μια λάθος σύγκρουση για το ζήτημα της Γενοκτονίας

 

Του Βλάση Αγτζίδη (*), 3.11.2015

 

 

Είναι άχαρο να βλέπεις να διαδραματίζονται στο δημόσιο βίο συγκρούσεις για ένα θέμα που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα και να εξευτελίζονται με πολιτικάντικο τρόπο μεγάλα ιστορικά γεγονότα. Και εννοώ βέβαια τη σύγκρουση του N. Φίλη με τους αντιπάλους του για το ανύπαρκτο ερώτημα εάν τα όσα συνέβησαν στο μικρασιατικό Πόντο ήταν εθνοκάθαρση ή γενοκτονία.

Η Γενοκτονία των Ποντίων

 

 

Του Νίκου Τσούλια

    Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του Ελληνισμού, κατά της ανθρωπότητας, κατά του πολιτισμού. Πρόκειται για την εγκληματικά σχεδιασμένη και κρατικά προμελετημένη εκδήλωση ωμής σφαγής χιλιάδων αθώων ανθρώπων από το καθεστώς της Τουρκίας. Πρόκειται για το ξερίζωμα εστιών, εστιών που είχαν εκεί τις απαρχές τους και τα θεμέλιά τους εδώ και χιλιάδες χρόνια. Πρόκειται για το μακελειό που έγινε σε βάρος παιδιών και γυναικών στο όνομα της πιο σκληρής βαρβαρότητας.

International Holocaust Remembrance Day

Children subjected to medical experiments in Auschwitz.
[from The Pictorial History of the Holocaust, ed. Yitzhak Arad. New York: Macmillan, 1990]

 

 

“The Courage to Care: Rescue during the Holocaust”

Every year around 27 January, UNESCO pays tribute to the memory of the victims of the Holocaust. This date marks the anniversary of the liberation of the Nazi German Concentration and Extermination Camp of Auschwitz-Birkenau by the Soviet troops in 1945.  

Η γενοκτονία του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας

 

Καταξιώνεται η ιστορική μνήμη με την πρόσφατη προώθηση του νόμου για την αναγνώρισή της

 

Κόσμος, Καθημερινή της Κυριακής, 18 Φεβρουαρίου 2001

Του Βλάση Αγτζίδη (διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας)

 

Η πρόσφατη προώθηση του νόμου, – που ψηφίστηκε από τη Βουλή των Ελλήνων το 1997-, για την αναγνώριση της Γενοκτονίας του μικρασιατικού Ελληνισμού με τη σύνταξη και αποστολή προς υπογραφή ενός προεδρικού διατάγματος από τον υπουργό Πολιτισμού κ. Ευ. Βενιζέλο και τον υφυπουργό Εσωτερικών κ. Κ. Καϊσερλή, έφερε στο φως μια από τις πλέον ματωμένες σελίδες της πρόσφατης ιστορίας. Μια σελίδα που πολλοί επιδίωξαν να ξεχαστεί. Όμως στην ιστορία οι σιωπές δεν μπορούν να διατηρηθούν για πάντα. Η ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών και η ενεργοποίηση των προσφυγικών οργανώσεων, που επιμένουν να υπάρχουν, έφερε τα πρώτα αποτελέσματα. Η καταξίωση της ιστορικής μνήμης και η καταγραφή μιας μεγάλης Γενοκτονίας στη συλλογική μνήμη των Ελλήνων, βρίσκει πλέον την έκφρασή της με την επίσημη ανακήρυξη της 14ης Σεπτεμβρίου – ημέρα που η Σμύρνη πυρπολήθηκε από τα κεμαλικά στρατεύματα – ως Ημέρα Μνήμης.