Η ανατομία ενός βιασμού

Carl Wilhelmson (Swedish, 1866-1928), Spanjorska på huk – gata i Triana, 1910

 

Έλενα Ακρίτα

 

ΤΑ ΝΕΑ, 13.5.2017

 

Αστικός μύθος 1. Οποιος είναι ψηλός, ξανθός και παίζει τένις δεν βιάζει: απλώς κάνει έρωτα. Ή «πηδάει», για να το πούμε πιο αγοραία. Ο μελαχρινός ο ραλίστας με τριών ημερών γένια το ίδιο. Ο Μπραντ ο Πιτ επίσης. Γενικά οι νέοι, ωραίοι, πλούσιοι, κομψοί, με παχυλό εισόδημα και σπορ αμάξι δεν είναι βιαστές. Και γιατί να είναι άλλωστε; Με τόσα προσόντα σιγά μην το ‘χουν ανάγκη.

Advertisements

Όχι στο ρατσισμό και στη βαρβαρότητα

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Θα ξεκινήσω το άρθρο μου από το τέλος του, από το συμπέρασμά μου. Όσο δεν καταφέρνουμε να δημιουργούμε ένα κλίμα απόλυτης ενοχής σ’ αυτούς που εκφράζουν τη βαρβαρότητα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, θα έχουμε ως κοινωνία και ως πολιτεία μείζον ιδεολογικό και πολιτικό πρόβλημα. Όσο παραμένει κοινοβουλευτικό κόμμα και μάλιστα τρίτο (!) η ναζιστική οργάνωση «Χρυσή Αυγή», η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει κανένα ευοίωνο μέλλον.

Βία, λαϊκισμός και ρατσισμός

Arab Encampment, Huguet Victor Pierre

Του Νίκου Τσούλια

      Τα χαρακτηριστικά στοιχεία που εκδηλώνονται στις δύσκολες στιγμές των ανθρώπων, στις όποιες κρίσεις της ιστορίας των λαών εκφράζουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τα ουσιαστικά στοιχεία του πολιτισμού τους. Τότε θα φανεί η εξευγενισμένη συμπεριφορά τους ή η εκτεταμένη βαρβαρότητά τους, ο ορθολογισμός τους και η πίστη τους στον αγώνα για τη ζωή ή ποικίλες χυδαιότητες και οι αναφορές στους λαϊκισμούς και στους μεσσιανισμούς των δήθεν εύκολων λύσεων. Τότε θα ξεπηδήσουν τα βαθύτερα μηνύματα του πνεύματός των και η έκταση και η ένταση ή όχι του ουμανισμού τους. Όταν όλα πάνε καλά ή όταν νομίζουμε ότι όλα πάνε καλά, τότε περισσεύει μια κάποια ανεκτικότητα και πολλή αδιαφορία, τότε προσπερνάμε ό,τι μάς είναι «αγκάθι» και δείχνουμε μια κάποια …ανωτερότητα.

Να ανοίξουν οι συζητήσεις!

 

tracyeverly, hectic red

Του Νίκου Τσούλια

 

      Δεν μπορεί έξι χρόνια τώρα οι συζητήσεις μας και ο δημόσιος διάλογος να αρχίζουν και να τελειώνουν με την κρίση. Δεν μπορεί η «κρισιολογία» να υπερβαίνει αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός της κρίσης, να την αναπαράγει και να τη διατηρεί όχι απλά και μόνο ως κρατούσα κατάσταση αλλά ως μοναδικό πεδίο αναφοράς και αναγωγής των πάντων σ’ αυτή.

Η ύβρις του φασισμού!

Edvard Munch: The Scream. ver. 1893

 

 

Του Νίκου Τσούλια

      Όχι, για τη Χούντα των συνταγματαρχών δεν ένιωσα ενοχή γιατί ήμουνα μικρός και δεν αισθανόμουνα ευθύνες για τη μαύρη δικτατορία που σκέπασε την Ελλάδα και οδήγησε τον τόπο μας σε οπισθοδρόμηση και την Κύπρο στη μεγάλη τραγωδία που ακόμα την υφίσταται. Ένιωσα όμως θλίψη που ο γενέθλιος τόπος της Δημοκρατίας και πρωτίστως του ελεύθερου πνεύματος που καθοδηγεί το δυτικό πολιτισμό βρέθηκε στα σκοτάδια, που η φοβερή πολιτιστική ανθοφορία της δεκαετίας του 1960 ανεστάλη, που βιώσαμε τα μαθητικά μας χρόνια στην ερήμωση της παιδείας και της μόρφωσης.

Η βία στα γήπεδα

The Roofs of Paris, Vincent van Gogh, 1886

Του Νίκου Τσούλια

 

      Τη βλέπουμε χρόνια και χρόνια τώρα και την εξορκίζουμε με αοριστολογίες και κοινοτοπίες. Ποτέ η ελληνική κοινωνία και η ελληνική πολιτεία δεν ασχολήθηκε σοβαρά με τη βία στα γήπεδα. Δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε (ή μήπως συμβαίνουν και τα δύο…) να λύσουμε αυτή τη συνεχιζόμενη βαρβαρότητα; Όποιο και αν συμβαίνει είμαστε αξιοθρήνητοι για την εικόνα του ποδοσφαίρου μας.

Η βία στην πολιτική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Francis Campbell Boileau Cadell (Scottish, 1883 – 1937) «Crème de menthe», 1915

Του Νίκου Τσούλια

 

      Αποπειράθηκε ο κ. Λαφαζάνης, πρώην στέλεχος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., να συμμετάσχει στο αγροτικό συλλαλητήριο του Νοεμβρίου 2015 στο Σύνταγμα θεωρώντας προφανώς ότι είναι με το δικό τους μέρος και ότι υπερασπίζεται με συνέπεια τα συμφέροντά τους. Η συνέχεια είναι μάλλον γνωστή. Προπηλακίστηκε και γλίτωσε τα χειρότερα – καταπώς λέγεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις – εγκαταλείποντας άρον – άρον την προσπάθεια καταφεύγοντας στο κτίριο της Βουλής.