Φως, η μεγαλύτερη αφήγηση!

Νεύτωνας

Του Νίκου Τσούλια

     Η ιστορία του Σύμπαντος είναι γραμμένη στο φως, στον ουρανό και απείρως πέραν αυτού. Εκεί είναι γραμμένο και το μέλλον του Σύμπαντος! Το παρελθόν του, η όλη του πορεία και η εξέλιξή του προδιαγράφουν και το μέλλον του συνολικά και για κάθε χωροχρονική διάστασή του.

Γκρίζες όψεις της αγροτικής ζωής κάποτε…

Του Νίκου Τσούλια

     Αναφερθήκαμε στις ομορφιές της αγροτικής ζωής παλιότερων δεκαετιών και πιο συγκεκριμένα περίπου στη δεκαετία 1964 – 1974. Και πρέπει να αναφερθεί ότι στην προ της δικτατορίας περίοδο έχουμε μια σημαντική πολιτιστική άνθηση της χώρας μας στην τέχνη και στα γράμματα, που αλληλοσυνδέθηκε με την πολιτική άνοιξη της ανέλιξης της Ένωσης Κέντρου και με την κινητικότητα της αριστεράς (ΕΔΑ). Είναι η εποχή που δυναμώνει και επεκτείνεται αργά η μεσαία τάξη…

Γιατί λατρεύουμε την αφήγηση;

The Bavarian Don Giovanni by Paul Klee by Guggenheim Museum

Του Νίκου Τσούλια

      Κάθε σκέψη και συλλογισμός του ανθρώπου μόνο ως αφήγηση μπορεί να θεωρηθεί, ανεξάρτητα από το αν αναφέρονται στο παρελθόν ή στο μέλλον. Γιατί ο σχεδιασμός και το όνειρο, η φαντασία και η πνευματικότητά μας έχουν τη «λογική» της αφήγησης.

Ρίλκε: Το μοντέρνο στην αυγή του αιώνα

 

του Γιάννη Ν. Μπασκόζου

 

Οι «Σημειώσεις του Μάλτε Λάουριντς Μπρίγκε» του Ράινερ Μαρία Ρίλκε στην υπέροχη μετάφραση του Αλέξανδρου Ίσαρη από τις πολύ προσεκτικές εκδόσεις Κίχλη προξένησε ιδιαίτερη αίσθηση, καθώς μας υπενθύμισε πόσα πολλά κλασικά βιβλία λείπουν ακόμα σε καλές μεταφράσεις με σωστές υπομνηματίσεις από τις ελληνικές βιβλιοθήκες. 

Αϊσέ σημαίνει Ζωή

 

 

Χρήστος Κυργιάκης

 

Μια ιστορία φιλίας στον κάμπο της Θεσσαλίας γύρω στα 1820

 

Αφηγητής 1 (Αφ1)  Αφηγητής 2 (Αφ2)  Αϊσέ (Α)

Ζωή (Ζ) Μάνα Ζωής (Μ.Ζ)

 

(Αφ1): Τούτη η ιστορία που θα σας αφηγηθούμε, δεν υμνεί τους πρωταγωνιστές του ξεσηκωμού του 1821. Άλλωστε αυτοί δεν το έχουν ανάγκη. Όλοι τούς γνωρίζουν λίγο-πολύ και από την καλή και από την ανάποδη.

Εμβατήριο οπισθοπορείας

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Σκέφτηκα να του τηλεφωνήσω… Έτσι κι αλλιώς το διάβασμα δεν είναι μόνο διάβασμα αλλά πάντα και μια αναζήτηση διαλόγου με το συγγραφέα. Και αν ο συγγραφέας είναι γνωστός, πολλές απροσδιοριστίες χάνονται, γίνονται γνώση αλλά μπορεί να γίνουν και βεβαιότητες και προκαταλήψεις που σε παγιδεύουν.

Πού πήγαν οι γιαγιάδες με τα παραμύθια τους;

Του Νίκου Τσούλια

     Μια φορά και έναν καιρό… «Μια φορά και έναν καιρό» ήταν η αταλάντευτη αρχή για τις αφηγήσεις στον κόσμο των παιδιών. Καθηλωνόσουν όσο πιο κοντά μπορούσες στον αφηγητή (ή στην αφηγήτρια), να τον ακουμπά το σώμα σου για να ζήσεις πιο έντονα την περιπλάνηση σε μακρινούς κόσμους.

Όλη η ζωή μας αφηγήσεις είναι…

Malevitz Kazimir

Του Νίκου Τσούλια

     Ό,τι κάνουμε και ό,τι λέμε αφηγήσεις είναι… Οι πρώτες μας νεφελώδεις σκέψεις και οι πρωτόλειοι παιδικοί στοχασμοί μας ανάπλαση είναι της φαντασιακής πρόσληψης της πραγματικότητας και έχουν μέσα τους αφηγηματικό περιεχόμενο θέτοντας τον εαυτό μας ως βασικό ήρωα στην καρδιά της περιγραφής.

Ιστορίες του σχολείου…

6ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΟΖΑΝΗΣ κάποτε…

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Αμέτρητες οι ιστορίες του σχολείου. Ιστορίες μικρές ή μεγάλες, προσωπικές ή συλλογικές μπορούν να εκτυλίσσονται κάθε ημέρα ακόμα και με τον πιο απρόβλεπτο τρόπο. Μια ζωντανή κοινότητα είναι το σχολείο, μια μικροκοινωνία που ζει και αναπνέει με τη «δημιουργία του μέλλοντος», αλλά βιώνει το παρόν με τον πιο έντονο τρόπο, αφού η συναισθηματική ανάπτυξη στις ηλικίες των παιδιών και των νέων γνωρίζει πρωτόγνωρες εξάρσεις, απροσδιόριστες εντάσεις αλλά και υπόκωφες διεργασίες σε ένα σκηνικό φαινομενικής νηνεμίας.

[ιστορίες]

Olivia Alexander

Κώστας Κυριάκης

Οι ιστορίες μου αρέσει να είναι μικρές και σύντομες. Να τις γεύομαι στον ουρανίσκο, όπως τη γουλιά του καφέ. Μου αρέσει να λέγονται οι ιστορίες, όταν έξω κάνει κρύο ή βρέχει ή, ακόμα καλύτερα, χιονίζει. Τότε χώνομαι στο κρεβάτι, τραβώ το πάπλωμα ως το κεφάλι και αρχίζω να διηγούμαι ιστορίες. Άλλες τις άκουσα, άλλες τις επινόησα, τις περισσότερες όμως τις έζησα ο ίδιος, σε καιρούς παλιούς, περασμένους, που τώρα πια δεν είναι.

Για μια εναργή (ανα)παράσταση

Max Beckmann (Ger. 1884-1950), Frau mit Buch und Schwertlilien (1931)

 

ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ – ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΝΓΚΑΝΕΛΛΗ

Η ΑΥΓΗ, 5.6.2016

Σχόλιο πάνω σε ένα δοκίμιο του Carlo Ginzburg1

Ιστορίες του πίνακα…

van Gogh

 

 

Του Νίκου Τσούλια

      Είναι απολύτως λανθασμένη η κρατούσα και μάλλον παραδοσιακή αντίληψη ότι ιστορίες λένε μόνο οι μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι, ότι η αφήγηση είναι υπόθεση μόνο των ηλικιωμένων. Θεωρώ αντιθέτως ότι κάθε άνθρωπος οποιασδήποτε ηλικίας μπορεί να έχει κάτι να εξιστορήσει. Και αυτό είναι μια πραγματική και ουσιαστική ανάγκη.