Tα γλυπτά του Παρθενώνα πάντα θα νοσταλγούν

Του Νίκου Τσούλια

“Για κύτταξε τούτον τον έρημο εμπρός σου ναό, που βεβήλωσαν χέρια φριχτά.

Και μέτρησε πόσα αχ πόσα του μένουν ακόμα απ’ τα αρχαία τα ερείπια πια…”*

     Αυτά τα λόγια της οδύνης δεν τα απευθύνει η θεά Αθηνά μόνο στον Λόρδο Βύρωνα, που νιώθει ενοχές από τη βέβηλη πράξη του συμπατριώτη του Έλγιν. Τα ψιθυρίζει σε κάθε επισκέπτη του Παρθενώνα, του ιερού ναού της.

Ανυπέρβλητη η ομορφιά και η ιστορία της Αθήνας!

Λατρεύω την Αθήνα

Του Νίκου Τσούλια

      Δεν ξέρω αν έριζαν οι θεοί για άλλη πόλη για να την ονοματοθετήσουν, για να συνδεθούν με τη μοίρα της και με την ιστορική αποστολή της. Δεν ξέρω – για να πάω στον ασήμαντο μικρόκοσμό μου – αν θα μπορούσα να φαντασιώνομαι άλλη πόλη για να τη συνδέσω με τη ζωή μου και με τα όνειρά μου, αφού η παιδική μου ονειροπόληση ήταν να «πάω στην Αθήνα», γιατί εκεί κατάλαβα ότι αρχίζει η πρόοδος της πατρίδας μου σε εκείνα τα χρόνια της φτώχειας της δεκαετίας του 1960 και του 1970.

Τι είναι ο Παρθενώνας;

Κογεβίνας Λυκούργος (1887 – 1940)

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Ο Παρθενώνας είναι το απόλυτο σύμβολο. Είναι το πανανθρώπινο σύμβολο, το σύμβολο του πολιτισμού των πολιτισμών και εξ αυτού του συμβολισμού του η UNESCO το επέλεξε με τον πιο απόλυτο τρόπο ως έμβλημα της παγκοσμιότητας, ως έμβλημα της κοινής ιστορίας του ανθρώπινου είδους. Και δικαίως τέθηκε ένα πρωτόγνωρο ερώτημα, όχι για να απαντηθεί αλλά για να παραμένει πάντα ερώτημα στοχασμού και προβληματισμού. «Μπορεί ένα μοναδικό μνημείο να λειτουργεί ως σύμβολο τόσο της εθνικότητας όσο και του διεθνούς πολιτισμού;» (Μ. Beard).

Εκτόνωση

Pieter Lastman, «Οδυσσέας και Ναυσικά».

 

του Δ. Μαρωνίτη, ΤΟ ΒΗΜΑ, 27/09/2015

 

Για πρότυπο συνωμοτικής συνεργασίας πρόκειται: ομηρικής, για την ακρίβεια οδυσσειακής. Ανάμεσα σ’ έναν πολύτροπο ήρωα, τον Οδυσσέα, και μια θεά, τα μάτια λάμποντας, την Αθηνά, κόρη του Δία. Γνώριμοι οι δύο μεταξύ τους από την Ιλιάδα, στην Οδύσσεια έγιναν αχώριστοι. Στην αρχή αλλάζοντας όψη και ρόλο, καθένας με τον τρόπο του, μετά απροκάλυπτα. Πράγμα που γίνεται στη δέκατη τρίτη ραψωδία, μοιράζοντας το έπος, σχεδόν ισόποσα, στα δύο. Γι’ αυτήν τη συνωμοτική συναλλαγή γίνεται λόγος εφεξής, αλλού σε παράφραση, αλλού σε μετάφραση.