Τραγωδία στην Κρήτη, μια ανοιχτή πληγή!

Του Νίκου Τσούλια

     Το σκοτάδι της πανδημίας δεν λέει να υποχωρήσει. Κύματα μαύρων σύννεφων ήλθαν, έρχονται και επανέρχονται. Οι μεταλλάξεις – που μόνο στα σχολεία τις είχαμε μέχρι τώρα γνωρίσει και μάλιστα ως πηγή ποικιλομορφίας και ως παράγοντα εξέλιξης – γίνονται λέξεις και έννοιες σκιάς και απειλής κατά της ζωής μας.

Ανθρώπους που συμπαθώ

 

Van Gogh, Self-Portrait with Straw Hat, Paris, Winter 1887/88, Metropolitan Museum of Art

Του Νίκου Τσούλια

 

      Να καταθέσω δύο προλογικές παρατηρήσεις για το παρόν κείμενό μου. Για ποιο λόγο μπορεί να γραφεί ένα τέτοιο ζήτημα και ποιον άλλον μπορεί να αφορά μια πολύ προσωπική αναφορά; Και η δεύτερη παρατήρηση αναφέρεται στο ότι μιλάω μόνο για δημόσια πρόσωπα. Σ’ αυτή την καταγραφή δεν αναφέρω το πεδίο της λογοτεχνίας και των Γραμμάτων γενικότερα, γιατί προσέγγισα με άλλο πνεύμα αυτούς τους ανθρώπους και ήδη έχω γράψει σχετικό άρθρο με τον τίτλο «Άγιοι της Γης…».

Λόγια του έρωτα και της αγάπης

Του Νίκου Τσούλια

     Όχι, δεν είναι γενικές αλήθειες ούτε θέσφατα ούτε δόγματα. Είναι απλές προσωπικές απόψεις, σκέψεις, πεποιθήσεις. Σε αυτά τα μείζονα για τη ζωή μας θέματα, μπορεί να υπάρχει κάποιο κοινό γλωσσικό και εννοιολογικό έδαφος για όλους μας αλλά εκείνο που τελικά μετράει είναι τα βιώματα καθενός, ο ανάλογος τρόπος ζωής του και η αντίστοιχη κουλτούρα του.

Αγαπάω

Νίκος Καββαδίας

“Αγαπάω τ’ ό,τι θλιμμένο στον κόσμο,

Τα θολά τα ματάκια, τους άρρωστους ανθρώπους,

Τα ξερά, γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,

Τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.

Η αδερφή μου είναι άτομο με Αναπηρία και είναι η καλύτερη που θα μπορούσα να έχω. Με κάνει περήφανη

Περήφανη αδελφή: Μίλησε χαμηλόφωνα. Προσπάθησε να μη δακρύσει. Ήταν δύσκολο για εκείνη, αλλά το προσπάθησε. Το έκανε για να μην καταλάβει τίποτα η αδερφή της.

«Μπορεί να πάμε κάπου για φαγητό και στο διπλανό τραπέζι να κάθεται μια οικογένεια και η Μαρίνα να θέλει να τους γνωρίσει. Δεν καταλάβει ότι είναι προσωπική στιγμή τους. Μπορεί να πάει και να τους ρωτήσει, επειδή έχει την αθωότητα, “Ποιος είσαι;”. Έτυχε πολλές φορές να μου πουν, “έλα πιάσε την αδερφή σου”. Η ίδια όταν κάποιος της συμπεριφερθεί περίεργα το προσπερνά. Εμένα, όμως ενοχλεί με πάρα πολλά… Είναι πολλά δύσκολο… Πολλά…. Δεν απαντώ. Και εγώ δεν έχω κλεισμένη την αδερφή μου. Θα πάει παντού. Είμαι πολλά περήφανη για την αδερφή μου. Πιστεύω ότι είναι και αυτή περήφανη για μένα».

Καμπανάκι αφύπνισης

Τα λόγια της είναι ένα χαστούκι αφύπνισης… Ένα καμπανάκι για όσους έμαθαν είτε να μην ανέχονται, είτε να λυπούνται οτιδήποτε διαφορετικό. Οι δύο τους όμως, πρεσβεύουν πολλά περισσότερα. Αποτελούν το πιο τρανό παράδειγμα της δύναμης που κουβαλά η αδελφική αγάπη.

Η ζωή της μίας, εξαρτάται από τη ζωή της άλλης… Μεγάλωσαν μαζί, δεν είχαν την ίδια εξέλιξη, αλλά δεν σταμάτησαν ποτέ, να έχουν κοινή πορεία… Η μία είναι η Άντρη Κουκκίδου, μια γυναίκα 42 χρόνων, με τρία παιδιά. Η άλλη είναι η Μαρίνα Κουκκίδου, ένα παιδί 37 χρόνων. Είναι τα δύο από τα τέσσερα παιδιά, μιας γυναίκας που στάθηκε βράχος δίπλα τους, της κυρίας Ιφιγένειας.

«Εγώ μένω στην Κλήρου και η μάμα μου με τη Μαρίνα μένουν στο συνοικισμό Ανθούπολης. Η Μαρίνα, όμως είναι κάθε μέρα στο πρόγραμμά μου. Δεν έχει αν μπορώ… Είναι… Πρέπει έτσι κι αλλιώς, να πηγαίνω κάθε μέρα να της κάνω ένεση ινσουλίνης. Δεν έχει μέρα που δεν την είδα. Για να μην την δω σημαίνει, πέθανα…», λέει συγκινημένη η Άντρη.

Η Μαρίνα, γελά συνεχώς. Είναι ενθουσιασμένη που θα έδινε συνέντευξη. Της αρέσουν οι ειδήσεις στην τηλεόραση. Το πρώτο που κάνει, είναι να αναφέρει ονομαστικά τους πλείστους Κύπριους παρουσιαστές και να ρωτήσει γι’ αυτούς. Όταν ανάβει το κασετοφωνάκι, τις ερωτήσεις κάνει αρχικά η αδελφή της. Ωστόσο, σε λίγο αναλαμβάνει η ίδια ρόλο δημοσιογράφου.

Ερωτήσεις και απαντήσεις

Άντρη: Μαρίνα μου, πότε γεννήθηκες;

Μαρίνα: Πέντε Ιουλίου το 1983. Είμαι που την Αυλώνα εσύ; “Εγώ είμαι που τη Λύση”, απαντώ.
Μαρίνα: Η μάμα σου ποια είναι; “Η Αντρούλλα”, της λέω και συνεχίζει τις ερωτήσεις, μέχρι που η κουβέντα φτάνει στο σχολείο της.

Είναι ενθουσιασμένη που επέστρεψε την περασμένη Δευτέρα στα μαθήματά της, στο ίδρυμα Χρίστου Στέλιου Ιωάννου, μετά από μήνες απουσίας λόγω κορωνοϊού.

«Ήταν πολλά χαρούμενη. Αγοράσαμε τα πάντα για να πιουν τον πρώτο καφέ. Ποτήρια, καλαμάκια ζάχαρη, κεραστικά… Οι κοπέλες είναι πολύ καλές. Πριν τον κορωνοϊό κανόνιζαν να τους πάρουν στο mall, σε εστιατόρια ή σινεμά. Έχει κοπέλες, που είναι γεννημένες γι’ αυτό που κάνουν», λέει η Άντρη και ρωτά τη Μαρίνα για τις αγαπημένες της δασκάλες.

Μαρίνα: Η Λώρα και η Χαρούλα.
Άντρη: Επεθύμησες τες, που έμεινες σπίτι τόσο καιρό;
Μαρίνα: Ναι, πολλά. Είμαι στο ίδρυμα. Έκαμα χάντρες και αλογάκι, καφέ τζαι μαύρο. Γεμώνω και το ποτήρι και κάμνουμε φραπέ στο σχολείο, με τη Λώρα.

Οι υπόλοιπες ερωτήσεις και απαντήσεις

Όπως εξηγεί η Άντρη, η Λώρα εργάζετται στο ίδρυμα και είναι από τις αδυναμίες της Μαρίνας. Μεγάλωσε στη Αγγλία και η Μαρίνα έμαθε κάποιες λέξεις Αγγλικά για να τις λέει κάθε πρωί. «Εκάμναμε Αγγλικά για να πηγαίνει να τα λέει. Όταν είμαστε στην έξοδο λέει μου, άμα περάσουμε καλά τι να της πω “Have fun;”». Βάζουν και οι δύο δυνατά τα γέλια…

Άντρη: Το όνομα σου από πού το πήρες;
Μαρίνα: Από την Αγία Μαρίνα.

«Είναι η προστάτιδα του χωριού μας, της κατεχόμενης Αυλώνας και ήθελε ο παπάς μου να την βγάλει Μαρίνα», συμπληρώνει η Άντρη. Αυτό συνεχίστηκε καθόλη τη διάρκεια της κουβέντας. Η μία συμπλήρωνε την άλλη.
Η στιγμή του αποχωρισμού
Όταν η κουβέντα έρχεται στη σχέση τους, η Άντρη ρωτά τη Μαρίνα εάν την αγαπά. «Αγαπώ σε», απαντά μεγαλόφωνα.

«Είμαστε τέσσερα αδέλφια, δύο αγόρια και εγώ με τη Μαρίνα. Η Μαρίνα είναι άτομο με ειδικές ανάγκες και γεννήθηκε με αναπηρία στο χέρι. Εμείς μάθαμε να ζούμε με την αδελφή μου, δεν καταλαβαίνουμε τη διαφορά. Απλά ξέρουμε ότι πέραν από τον εαυτό μας, φροντίζουμε ακόμα ένα άτομο».

Τα δάκρυα της Άντρη

Η Άντρη δεν καταφέρνει να συγκρατήσει τα δάκρυά της, όταν η συζήτηση έρχεται στη στιγμή που έπρεπε να φύγει από το σπίτι για να φτιάξει τη δική της οικογένεια. «Ήταν πάρα πολλά δύσκολο… Πολλά…». «Τι έχεις Άντρη;», ρωτά γεμάτη αγωνία η Μαρίνα. «Εν κλαίω Μαρίνα μου, γελώ…», λέει και συνεχίζει χαμηλόφωνα.

«Ξέρεις έλεγε μου “που θα παντρευτώ και εγώ, θα κάμω το τάδε και το τάδε”. Tο ήθελε και η ίδια για τον εαυτό της και σε αυτό το κομμάτι ήταν δύσκολο να τη διαχειριστώ. Όταν έκαμα οικογένεια, την έβαζα να δει πως είναι να έχεις βρέφος, ήταν με τα μωρά μου. Μπορεί να μένει με τη μάμα μου, αλλά δεν έχει μέρα που δεν βρεθήκαμε».

Το σοκ από το χαμό του πατέρα της

«Όταν έπρεπε να πάει από τον Ευαγγελισμό, στο ίδρυμα Χρίστου Στέλιου Ιωάννου και κάναμε αναλύσεις, διαπιστώσαμε πως είχε διαβήτη. Ο διαβήτης προήλθε από ένα πολλά δυνατό σοκ. Είχαν πάει με τον Ευαγγελισμό στην Αίγυπτο και πριν επιστρέψει, πέθανε ο παπάς μας, ο οποίος είχε πάθει εγκεφαλικό. Όταν ήρθε, ήταν η μέρα της κηδείας. Ήταν πολλά δυνατό το σοκ της. Μετά από δύο μήνες, ανακαλύψαμε το διαβήτη. Εμπήκε στο νοσοκομείο και οι γιατροί εκάμαν μία βδομάδα, να την σταθεροποιήσουν με ισνουλίνη. Όταν βγήκε, έπρεπε να μάθουμε να της βάζουμε ινσουλίνη. Βρήκαμε το γιατρό μας, τον Δώρο Λοΐζου, που μέχρι τώρα στέκεται δίπλα μου ότι ώρα τον πιάσω τηλέφωνο. Κάνουμε συνέχεια εξετάσεις και κάθε μέρα, εδώ και 19 χρόνια της βάζω ινσουλίνη».

Μητέρα θησαυρός

«Η μάμα μας είναι 75 χρονών. Είναι αυτοκόλλητες. Κοιμούνται μαζί, για να καταλάβεις. H μάμα μου είναι μια ηρωίδα, όπως και η κάθε μητέρα που έχει παιδί με ειδικές ανάγκες. Εμείς θα πάμε λίγη ώρα την ημέρα, όμως είναι οι μανάδες που είναι συνέχεια… Η μάμα μου την έχει τέλεια, είναι η πρώτη της κουβέντα και η τελευταία.

Έχει μανάδες που στέκονται, έχει που λυγίζουν όμως. Η μάνα μας εν βράχος. Εν υπάρχει, εν υπάρχει… Μακάρι να εξελιχθώ και εγώ όπως η μάνα μου. Είναι γυναίκα που κάμνει το χώμα, χρυσάφι. Πήγαμε πολλά ταξίδια μαζί με τη Μαρίνα, κυρίως στην Ελλάδα και κρουαζιέρες. Πήγαμε και στους Αγίους Τόπους. Ήθελα να τες πάρω. Αρέσκουν τους πολλά τα προσκυνήματα.

Κάθε μέρα θα κάμουν τα μπάνια τους, θα πιουν τους καφέδες τους, μαγειρεύουν, βλέπουν τηλεόραση μαζί και πηγαίνουν συνέχεια εκκλησία, ακόμα και στους εσπερινούς». “Αρέσκει μου στην εκκλησία”, επιβεβαιώνει η Μαρίνα με ένα επιφώνημα χαράς.

Για να μην την δω σημαίνει… πέθανα

«Μένω στην Κλήρου και η μάμα μου με τη Μαρίνα στην Ανθούπολη. Έχω τρία παιδιά, την Ιφιγένεια που είναι 16, το Μάρκο και τον Νικόλα που είναι 11 και 10. Βοηθά με ευτυχώς πάρα πολλά ο άντρας μου, αλλά ο χρόνος με τρία μωρά δεν είναι αρκετός. Η Μαρίνα, όμως, είναι κάθε μέρα στο πρόγραμμά μου. Δεν έχει αν μπορώ. Είναι… Πρέπει έτσι κι αλλιώς να πηγαίνω κάθε μέρα να της κάνω την ένεση ινσουλίνης. Η μάμα μου δεν καταφέρνει να της κάνει.

Ψεύτικη και αληθινή ζωή ή πώς η καραντίνα έκλεψε την τρυφερότητα των ανθρώπων

Ενα πρωτοσέλιδο που συγκλονίζει γιατί ακριβώς περιγράφει τη ζωή που χάνουμε και αυτήν που πρέπει να ξαναβρούμε

Βασίλης Σ. Κανέλλης

in.gr

2 Δεκεμβρίου 2020

Εδώ και μερικές ημέρες κυκλοφορεί και τα… σπάει το πρωτοσέλιδο του περιοδικού New Yorker, το οποίο μας μας συνηθίσει σε πολύ ενδιαφέροντα και εντυπωσιακά θέματα και εικονογραφήσεις.

Αγαπάμε την Ελλάδα;

Του Νίκου Τσούλια

     Γεννηθήκαμε, γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, ζούμε, δρούμε στην Ελλάδα. Είναι η μεγάλη πολιτισμική μήτρα μας, η συλλογική μας εστία, η Πατρίδα μας.

Να κάνουμε φιλίες και παρέες

 

luctravers

Του Νίκου Τσούλια

 

      Η φιλία είναι ένα από τα πιο πρώιμα αρχέτυπα της συμπεριφοράς της ζωής του καθενός μας. Το παιδί που βγαίνει «έξω από το σπίτι» για να πάει στον παιδικό σταθμό και στο σχολείο θα καμαρώσει πρώτα απ’ όλα για τους φίλους και τις παρέες που θα κάνει. Και θα είναι ο πρώτος του πέραν εκείνου της οικογένειάς του προσωπικός μικρόκοσμος, που τον δημιουργεί το παιδί αλλά και ταυτόχρονα δημιουργείται από αυτόν!

Εδώ βασιλεύει η ομορφιά

 

Του Νίκου Τσούλια

 

Απόλυτα μοναδικό,
τίποτα δεν του μοιάζει.

Στην απουσία του,
ερημιά και φόβος…

Φως, θέλουμε φως, περισσότερο φως

Του Νίκου Τσούλια

     Που να το φανταστώ, που να τα το φανταστούμε ότι το φως θα μας αφηγείται την απαρχή των πάντων, θα μας ερμηνεύει τη γέννηση του χωροχρόνου και της ύλης και το μακρύ ταξίδεμά τους! Ναι, διαβάζουμε το πιο μακρινό μας παρελθόν παρατηρώντας και ερμηνεύοντας το αρχέγονο φως – αμέσως μετά τη Μεγάλη Έκρηξη! Μελετάμε το πιο μεγάλο βιβλίο όλων των εποχών, τον ουρανό, κάθε στιγμή συλλαβίζοντας τα φωτόνια…

Θαύμα στο κελί 7

Του Νίκου Τσούλια

     Πόσους στοχασμούς και πόσους προβληματισμούς μπορεί να σου γεννήσει μια κινηματογραφική ταινία; Πόσες ιδέες και πόσες απλές μα πανανθρώπινες αξίες μπορεί να σου καλλιεργήσει με τον πιο γλυκό τρόπο;

Ο μέγας μικρόκοσμός μας

Vincent van Gogh

Του Νίκου Τσούλια

      Είναι ουσιαστικά ο κόσμος μας. Με αυτόν κάνουμε το ταξίδι της ζωής μας. Εδώ εξελισσόμαστε και ολοκληρωνόμαστε. Εδώ γευόμαστε τις μεγάλες και τις μικρές χαρές και λύπες. Είναι το ενδιάμεσο σύμπαν μας, ανάμεσα στο απόλυτα προσωπικό και εν πολλοίς άγνωστο στους άλλους σύμπαν μας και στο απόλυτα γενικό σύμπαν είτε της κοινωνίας των ανθρώπων είτε της φύσης στην ολότητά της.