Το σχολείο πάνω από όλα θέλει Αγάπη!

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Εισαγωγικά, πιστεύω ότι κάνουμε λάθος που θεωρούμε την αγάπη ως στοιχείο του συναισθήματός μας ή πολύ περισσότερο του έρωτα και των θρησκευτικών διακηρύξεων ή και ακόμα ως μια «θεωρία» χωρίς υλική αναφορά. Η αγάπη είναι νόημα ζωής, τρόπος ζωής, πεδίο ολοκλήρωσης του εαυτού μας, ουσία της κοινωνικότητάς μας. Και αν δεν εκφράζεται και δεν αρτιώνεται σε αυτά, τότε απλά δεν υπάρχει.

Η αγάπη μας τι λιγοστή!

Θανάσης Κυριαζής (1887-1950)

 

Η αγάπη μας τι λιγοστή!

Ρόδο που μάδησαν οι ανέμοι.

Τη θύμηση τυλίγω

στη χρυσή της νύχτας την ανέμη.

Οι τελευταίες μας επιθυμίες

Starry Night Over the Rhone, 1888, Vincent van Gogh

και το φως της αγάπης…

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Πρέπει να κατατίθενται οι τελευταίες επιθυμίες του ανθρώπου και αν ναι, πότε και πώς πρέπει να γίνεται; Σε τι μπορεί να συνίστανται και πού αποσκοπούν αυτές; Σε ποιον να τις εμπιστευόμαστε και ποιο μπορεί να είναι το βαθύτερο νόημά τους;

Να ποια είναι τα πιο όμορφα λουλούδια της ζωής και του σχολείου!

A Romance, Santiago Rusinol, 1894

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Όμορφα λουλούδια της ζωής και του σχολείου, ανησυχίες και προβληματισμούς, απόψεις και ιδέες θέλουμε να καταθέσουμε. Κάθε εκπαιδευτικός έχει έναν ουμανιστικό κόσμο αξιών, έναν πλούτο ιδεών, έχει θησαυρούς γνώσης. Είναι στοιχεία που πρέπει να εξορυχτούν, να αποκαλυφθούν, να υπηρετηθούν, να γίνουν κοινό κτήμα, να πολλαπλασιαστούν, να γίνουν δύναμη υλική, έκφραση κοινωνική.

Τι μπορεί να λένε το φεγγάρι και η θάλασσα;

Μήπως είναι ερωτευμένα το φεγγάρι και η θάλασσα;

Του Νίκου Τσούλια

     Θα μου πείτε γιατί δεν αναφέρομαι σε μια πιθανή συζήτηση της Σελήνης με τη Γη συνολικά και γιατί μιλώ μόνο για τη θάλασσα. Η απάντησή μου είναι απλή – ίσως και πειστική. Η γη στο σύνολό της δεν μπορεί να μιλήσει στον παντοτινό σύντροφό της, το φεγγάρι.

Ο έρωτας της θάλασσας για το φεγγάρι

 

«Κανένα πλάσμα του βυθού δε μπορούσε να την παρηγορήσει, δε μπορούσε να την πείσει πως μακριά από το φεγγάρι θα ήταν καλά..»

– γράφει η Μαρία Λυδία Κυριακίδου

Του φθόνου τα δεσμά!

A Sunday in Eindhoven, Vincent Van Gogh

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Ο φθόνος είναι ένα από τα πιο ισχυρά συναισθήματα του ανθρώπου. Κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό στις διαπροσωπικές και στις κοινωνικές σχέσεις. Ωστόσο, μαυρίζοντας την εικόνα του άλλου αμαυρώνει και την προσωπικότητα του εκφράζοντα τον φθόνο. Διαβρώνει κάθε έννοια αλληλεγγύης και φιλίας. Στην ουσία, ένας άνθρωπος που διατρέχεται από τη νοοτροπία του φθόνου δεν μπορεί να νιώσει πραγματικά την ομορφιά και τη γλυκύτητα της αγάπης.