Το άλογο και το πηγάδι…

Του Νίκου Τσούλια

     Ήταν αρκετές ημέρες που έβρισκε το άλογό του έξω από την περίφραξη κάθε πρωί που πήγαινε στα χωράφια του. “Θα πρέπει να παίρνει φόρα, για να μπορεί να πηδάει τον φράχτη”, σκεπτόταν, “αλλά τότε κάπου θέλει να πηγαίνει”.

Το Πηνειώτικο άλογο

 

Λαογραφική έρευνα:

Ηλίας Τουτούνης,

συγγραφέας – λαογράφος

Τ’ άλογα της Πηνείας είναι της φυλής του ημιορεινού τύπου και εκτρέφεται στις ημιορεινές περιοχές της Hλείας (περιοχή σημερινού δήμου Πηνείας). Έλκει την καταγωγή της από τα αρχαία ελληνικά άλογα. Στην Αρχαία Oλυμπία με αυτά έγιναν οι πρώτες ιπποδρομίες και ότι ο Ξενοφών τις πραγματείες του για τα άλογα, τον «Iππαρχικό» και το «Περί Iππικής Tέχνης», που είναι τα πρώτα εγχειρίδια ιππολογίας, τα συνέγραψε στον Σκυλλούντα της Hλείας.

ΤΟ ΑΛΟΓΟ: Στη Φύση, τον Μύθο, την Τέχνη

Yurko Victoria, Spring Day

 

ΓEΩPΓIOΣ ΔHMHTPOKΑΛΛHΣ

«Tα άλογά τως ήσαν ευγενικά εις το ιδείν, υψηλά, λιγνά, γλήγορα·
και ώσπερ να είχασιν, ή φυσικήν τινα γνώσιν, ή και εκπαιδεύσεως
διδακτήν, ώστε οπού έγνωθαν τα σχήματα οπού τώς έκαναν οι
aυθεντάδεςτως· πολλάκις δε εγροικούσαν και το μίλημάτως, και
έκαναν είτι τώς έλεγαν. Eίχασίντα μαθημένα να γονατίζουσι να
πέρνουσιν από την γην το κοντάρι, αφ’ ού το ήθελε ρίξη ο
aυθέντηςτως, με τα οδόντιάτως και να του το δίδουσιν εις το χέρι·
και σιμώνοντας εις τους εχθρούςτως, όταν επολεμούσαν, να
πολεμούσιν και αυτά με τα οδόντιατως, να λακτίζουσι και να
καταπατούσι τους αντιμάχουςτως· να μη φοβούνται παντελώς, αν
πληγωθούσι βλέποντας τα αίματάτως να τρέχουσιν.»

Αναθηματικό ηλιακό άρμα από το Trondholm της Δανίας. Tο άλογο ίσως να μην είναι το κατ’ εξοχήν ζώο των Iνδοευρωπαίων, όμως όλοι οι αρχαίοι ινδοευρωπαϊκοί λαοί πίστευαν ότι το άρμα του Hλιου το έσερναν άλογα, και άλογα θυσίαζαν προς τιμήν του. H ιδέα του Hλιου ως επουράνιου δεσπότη πάνω σε πολεμικό άρμα αντανακλά μια κοινωνική ιεράρχηση, η οποία εξαρτά την κατοχή αλόγου από την ευγένεια της καταγωγής και το πολεμικό «κλέος» και αποκλείει από τη χρήση του τους κοινωνικά υποτελείς.