Αρχείο
[μου ’χουν λείψει τα καλοκαίρια στο νησί]
Του Κώστα Κυριάκη
μου ’χουν λείψει τα καλοκαίρια στο νησί
ο αφρός του κύματος σεντόνι στο κορμί σου
ο ήλιος καπέλο στα μαλλιά σου
μου ’χουν λείψει τα καλοκαίρια στο νησί
οι παραλίες τα δρομάκια οι λευκοί τοίχοι των σπιτιών
τα σύκα τα σταφύλια το γλυκό βύσσινο
μου ’χουν λείψει τα καλοκαίρια στο νησί
οι νύχτες μου μαζί σου
το γέλιο σου τα μάτια σου τα νύχια των ποδιών σου
μου ’χουν λείψει τα καλοκαίρια στο νησί
χωρίς εσένα
http://constantinoskyriakis.blogspot.com/
Ώρες ψυχής
Της Άννας – Μαρίας Πανταζή
Σε άλσος μυροβόλο
σε θολό διανθισμένο
γυρεύει αναψυχή η γλυκύτερη φωνή.
Σε θάλασσες που ψάλλουν
τραγούδι τρυφερό
ο θερινός καιρός
Στέλνει μηνύματα μελωδικά
αισθήματα λησμονημένα να ξυπνήσει.
Μες των κυμάτων τ’ αναφιλητά
να κρυφομιλήσει περασμένους έρωτες
που έρχονται δειλά μέσα στα όνειρα
να μετρούν των αισθημάτων τα λεπτά
καθώς γυρίζει το ρολόι της ψυχής!
Η λιποταξία της Χιονάτης
Κική Δημουλά
Έτσι
χωρίς ποτέ να μου διαβάσεις παραμύθια
όπως χωρίς σε μεγαλώσανε και σένα
σπαρτιάτικα – ενώ καλοπερνούν τα ψέματα
και ψέμα ότι τρέφονται με μέλανα ζωμό.
Τρέφονται με τις ανάγκες μας
ανώτερες κι από βασιλικό πολτό.
[Αύγουστος κάποτε]
[Αύγουστος κάποτε]
σαν ρομφαία το σώμα σου
να με κόβει κομμάτια
να με ράβει ξανά
με βελόνια τα μάτια
το ξέρω καλά Γοργώ
Η Αθηνά αλλάζει τα μαλλιά της Μέδουσας σε φίδια.
Le Brun, Charles, 1676, γκραβούρα. University of Virginia
το ξέρω καλά Γοργώ
πως λυπάσαι για τις συμφορές
που μου προξένησε η αγάπη σου
το άσχημο όμως είναι
ότι με λυπάσαι μόνο
στα όνειρά σου
Περί αντωνυμιών
Γ. Απτεραίος
Αυτός, εσύ, εγώ,
αυτοί, εσείς, εμείς.
Αχ αυτές οι αντωνυμίες,
μυστήριο λες και είναι αξεδιάλυτο της ζωής!
Εάν δεν ξέρεις σωστά να τις χρησιμοποιείς,
πολύ πονάς
και ως αδιόρθωτος μαθητής,
και ως άνους ή/και ευθυνόφοβος πολίτης ή πολιτευτής…
25.07.2018
(Σύντομο αυτοβιογραφικό)
Ο Γ. Απτεραίος σπούδασε τη Φιλολογία, γιατί αρέσκεται να ψάχνει πίσω από τις λέξεις και να παίζει μαζύ τους. Αγαπά την αλληγορία, μισεί την υπερβολή και την υποκρισία…
O τελευταίος σταθμός
Του Γ. Σεφέρη
Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν
το πεύκο, και τον βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια,
νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν~
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες και λεύγες~
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει~
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.
[…]
http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSB106/544/3563,14870/
Πρόσφατα σχόλια