σεμνή αμαρτία

του Κώστα Κυριάκη

 

στην ορεινή ερημιά του κορμιού σου

τα ρευστά μου δάχτυλα

σαν σεμνή αμαρτία

συνομιλούν με άφωτες σκιές

ανατρέπουν τη γεωγραφία

γεννούν τη σιωπή

και τον χρόνο

 

Πικάσο, Η γυναίκα που χτενίζει τα μαλλιά της (1940;)

Advertisements

This Morning

Στιγμή…

Στις γραμμές της παλάμης μου

Συνεπιβάτης στ’ όνειρο.

Να κλέψεις χρώμα απ’ το χαμόγελο

που σκορπά τις ψεύτικες αλήθειες.

Να με θυμηθείς

τις μέρες τις μικρές, τις δύσκολες.

Να με γυρεύεις στα ηλιοβασιλέματα

που πεθαίνουν κάθε μέρα

Στα θαλασσινά πουλιά

ν’ αγγίξεις την ψυχή μου.

Στα χρώματα της παλάμης μου

να ενωθείς, να πάρεις ανάσα

απ’ τη δική μου αναπνοή.

Να σβήσεις στα χείλη τη σιωπή

μια στιγμή αρκεί!

Εκεί είναι η στιγμή…

Εκεί είναι η ζωή,

τα λόγια της ηχούνε.

Μου χαμογέλασες, ψιθύρισες:

αυτή είναι η στιγμή, αυτή είναι η ζωή…!

 

Άννα Μαρία Πανταζή

5/5/2018

 

ο πίνακας: Pablo Picasso, 1901-02, Femme au café (Absinthe Drinker)

«Ήλιος ο Πρώτος» XVI

Ο Οδυσσέας Ελύτης στη Ρώμη, Δεκ. 1974

 

 

Οδυσσέας Ελύτης

 

Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν
Αεροβάτες
Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
Ένας Θεός το ξέρει.

Κατατρέχουν τη γραφικότητα

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Κατατρέχουν τη γραφικότητα.

 

Ήρθαν κύριοι με τσάντες και μεζούρες,
μέτρησαν το οικόπεδο, άνοιξαν χαρτιά,
οι εργάτες έδιωξαν τα περιστέρια,
ξήλωσαν το χαγιάτι, έριξαν το σπίτι,
σβήσαν ασβέστη μες στον κήπο,
φέραν τσιμέντο, στήσαν σκαλωσιές –
θα χτίσουν κι άλλη πολυκατοικία.

Για καπνιστές

Κική Δημουλά

 

Με ποιο ναυάγιο άραγε ιδιόρρυθμο ταξίδεψα
και τώρα αντί να με κρατούν
στη μοιρολογίστικη αγκαλίτσα τους τα φύκια
σουλατσάρω σα μια συνηθισμένη ζωντανή
σε σπάνιας εκπλήξεως εντόπιο λιμάνι;

Κ. Καρυωτάκης GALA

Θὰ γλεντήσω κι ἐγὼ μία νύχτα
Μαυροντυμένοι ἀπόψε, φίλοι ὠχροί,
ἐλᾶτε στὸ δικό μου περιβόλι,
μ᾿ ἕναν παλμὸ τὸ βράδυ τὸ βαρὺ
γιὰ νὰν τὸ ζήσουμ᾿ ὅλοι.
Τ᾿ ἀστέρια τρεμουλιάζουνε καθὼς
τὸ μάτι ἀνοιγοκλείνει προτοῦ δακρύσει.
Ὁ κόσμος τῶ δεντρῶνε ρέβει ὀρθός.
Κλαίει παρακάτου ἡ βρύση.
Ἀπὸ τὰ σπίτια ποὺ εἶναι σὰ βουβά,
κι ἂς μίλησαν τὴ γλῶσσα τοῦ θανάτου,
μὲ φρίκη τὸ φεγγάρι ἀποτραβᾷ
τ᾿ ἀσημοδάχτυλά του.
Εἶναι τὸ βράδυ ἀπόψε θλιβερὸ
κι ἐμεῖς θᾶν τὸ γλεντήσουμε τὸ βράδυ,
ὅσοι ἔχουμε τὸ μάτι μας ὁγρὸ
καὶ μέσα μας τὸν ᾅδη.