Αρχείο
Η αγάπη μας τι λιγοστή!
Θανάσης Κυριαζής (1887-1950)
Η αγάπη μας τι λιγοστή!
Ρόδο που μάδησαν οι ανέμοι.
Τη θύμηση τυλίγω
στη χρυσή της νύχτας την ανέμη.
Τα παλιά καδράκια
Ντίνος Χριστιανόπουλος
[Από την ενότητα Νεκρή πιάτσα]
Επίσκεψη σε παλιό φίλο. Στο σαλόνι, μοντέρνοι και ακριβοί πίνακες. Σε μια ντουλάπα, πεταμένα, μερικά παλιά καδράκια: ένα τοπίο του Βαν Γκογκ, μια φιγούρα του Μοντιλιάνι και το υπέροχο «Κορίτσι του Μουλέν Ρουζ».
ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ
της Κωστούλας Μητροπούλου
Πίσω απ’ τα κάγκελα ελεύθεροι χιλιάδες
στο δρόμο περπατάει αργά η φοβέρα,
πίσω απ’ τα σίδερα ονειρεύονται μανάδες
παιδιά που έχουνε αλλάξει σε μια μέρα.
Το αγόρι και η πόρτα
Τάσσος
ΡΙΤΣΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
Εκεί που έπεσε
είναι μια κόκκινη λίμνη,
ένα κόκκινο δέντρο,
ένα κόκκινο πουλί.
Σηκώθηκε όρθια
η πεσμένη καγκελόπορτα-
χιλιάδες άλογα.
Λαός καβαλίκεψε.
Κομνηνέ! – φωνάξαμε.
Γύρισε και μας κοίταξε
δε φορούσε επίδεσμο
ούτε στεφάνι.
Άσπρα άλογα, κόκκινα άλογα
και μαύρα, πιο μαύρα-
καλπασμός, – η ιστορία
Να προφτάσουμε.
https://www.sarantakos.com/istoria/polyt17n/ritsos_agori.html
«Εδώ Πολυτεχνείο»
ΦΩΤΟΣ ΓΙΟΦΥΛΛΗΣ
Στον άγιο ήχο της φωνής: «Εδώ Πολυτεχνείο!…»
στο κάλεσμα της νιότης μας, που φέρνει προς το φως
άστραψε σ’ όλες τις ψυχές τ’ άφταστο μεγαλείο
της Λευτεριάς και ξέσπασε κάθε καημός κρυφός!
Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα
Οδυσσέας Ελύτης & Μίκης Θεοδωράκης:
Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα
βαθύ γαρούφαλο ακρωτήρι
το χέρι σου έφευγε με το νερό
να στρώσει νυφικό το πέλαγο
το χέρι σου άνοιγε τον ουρανό
Πρόσφατα σχόλια