Όταν

 

Posted on October 16, 2016 by Apolytos Diallaktikos

Ακολουθεί ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα, του Μιχάλη Κατσαρού. Θυμάμαι σα χτες το διάβασα στη Γ’ Λυκείου Νεοελληνική Λογοτεχνία Γενικής χάρις τον επαναστατημένο καθηγητή που είχα κύριο Μ. Ανήκει στη συλλογή Κατά Σαδδουκαίων (1953). Αυτή η μεταπολεμική γενιά… Υπάρχει μάλιστα υλικό από ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ στο οποίο αφηγείται ο ίδιος το άλλο εξ’ ίσου λατρεμένο ποίημα. Μια λεπτομέρεια που δεν ήξερα ήταν ότι είχε ασχοληθεί με τη ζωγραφική και υπέγραφε τα έργα του ως Michael.

Ήταν καλοκαίρι και το μπετόν μύριζε…

Χρυσούλα Βακιρτζή

 

Ήταν καλοκαίρι και το μπετόν μύριζε
καμένη νιότη, πάνω σε κοράκι της νύχτας.
Σαν κέρασμα ο ήλιος μού ζήτησε μια
πορτοκαλάδα, μα κανείς δεν βρήκε κάποιον
πρόχειρο εραστή σ’ αυτήν την ανάγνωση.
Ήταν καλοκαίρι κι εσύ μου είπες να σωπάσω
την ώρα που σίδερα και εραστές κρύωναν
στην πιο υψηλή θερμοκρασία των βιβλίων.
«Φοβάμαι», ξεστόμισα, σε ώρες όπου το αστικό
δίκαιο και το παγκάρι δεν είχαν δικαιοδοσία
στα γιασεμιά που πενθούσαν, αμέτοχα.
Ήταν καλοκαίρι, το μπετόν καιγόταν σ’ ένα
παραμύθι και κανείς δεν υπήρχε να προσέξει
ένα μικρό κορίτσι για να σταυρωθεί στους πόθους
της η μοίρα κι ένας μικρός, αγέννητος ακόμα θεός.

Διαγώνια κινήθηκε ο αξιωματικός στη σκακιέρα…

Από τη σελίδα της Χρυσούλας Βακιρτζή στο Facebook / 14 Ιουλίου 2016

 

https://thepoetsiloved.wordpress.com/2016/07/14/chrysoula-vakirtzi-itan-kalokairi-kai-to-beton-myrize-%cf%87%cf%81%cf%85%cf%83%ce%bf%cf%8d%ce%bb%ce%b1-%ce%b2%ce%b1%ce%ba%ce%b9%cf%81%cf%84%ce%b6%ce%ae-%ce%ae%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%bb/

Φωνές φτάνουν

HEAVEN AND EARTH by WENDY SKOG

 

Πάνος Θασίτης

Φωνές φτάνουν ως εμάς, από τους ίδιους τους εαυτούς μας.
Πονούν.
Κομματιασμένοι.
Γεμάτοι καρδιά.
Σε σκοτεινούς διαδρόμους μέσα.
Ποιος θα τους σώσει;

 

Ο επίλογος

Τάσος Λειβαδίτης

Κι αν έφτασα τόσο μακριά, ήταν για να μην ακούσω που δε μου αποκρίθηκαν
κι αχ, πλανήθηκα πολύ σε δρόμους, ακολουθώντας τούτο η εκείνο, κληρονόμος μιας ανεξήγητης ώρας: τότε που όλα θα εξηγηθούν,
      χωρίς λόγια ή και χωρίς να υπάρχουμε καν — όταν, τέλος, ξαναγύρισα η πόλη είχε λεηλατηθεί, τα βαγόνια       αναποδογυρισμένα,
      η εξέγερση ήταν πια παρελθόν κι όσοι απόμεναν όρθιοι πυροβολούσαν ακόμα
για ένα φτωχό έπαθλο στα υπαίθρια σκοπευτήρια
      και το βράδυ «τι ώρα είναι;» ρωτάς, «οχτώ» σου απαντάνε, με τέτοιες άθλιες βεβαιότητες ζούμε
και κανείς δεν είδε το έγκλημα — αφού το τέλειο έγκλημα έγινε
      εκεί που δεν μπορεί πια τίποτα να συμβεί. Όμως εγώ υπήρξα ανυπόμονος
σαν κάποιον που ανοίγει την ομπρέλα του σε καιρούς ξηρασίας (ίσως γιατί δε θέλει να ξεχάσει),
      ή κάποιον που ντύνεται γυναίκα για να πει ένα ψέμα ακόμα παιδικό —
μη μ’ αδικείτε, λοιπόν, αν έκλεισα τα μάτια, ήταν για να υπερασπίσω τον κόσμο
      ή θυμόμουν τα χέρια της μητέρας καθώς έβαζαν τη σκούπα πίσω απ’ τη χαλαρωμένη πόρτα
      — στερεώνοντας ίσως κάτι πιο μακρινό,
      ενώ το κοιμητήρι, αντίκρυ, θρόιζε απαλά, σαν το σύντομο επίλογο ενός μυστηρίου.

Από τη συλλογή Εκκρεμότητες

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=33301.msg228407#msg228407

 

Mark Rothko

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΗ ΣΑΛΠΙΓΓΑ

Νικηφόρος Βρεττάκος

Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την Ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του Κόσμου.
Να την κάνεις περιπατητικό αστέρι,
ή ξύλα αναμμένα για τα Χριστούγεννα
στο τζάκι του Νέγρου,
ή του Έλληνα χωρικού.
Να την κάμεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων..
Εγώ μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο.
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την Ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες
ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου…
Να την κάνεις αγάπη!ρε

ταξίδι στα όνειρα

οδυσσέας ζερβός

την νύχτα κάνει μέρα, λαμπρό του ήλιου φως μου
στην ψηλότερη κορφή της πόλης, βαδίζω μόλις δύσει
γλιστρώ με φόρα στην σπασμένη απ΄το χρόνο ρωγμή βράχων
και στα σύννεφα των ονείρων μας, γαλήνια ταξιδεύω
στραγγίζω, βρέχει όνειρα γλυκαίνουν τις ψυχές μας
περνώ μαζεύω δάκρυα, γεμίζω τους κουβάδες
τους ρίχνω στην βουνοκορφή, δύναμη να μας δώσουν
ρυάκια δροσιάς στις ρίζες μας, το μέλι να μεστώσουν
τις μέλισσες σαν μας ρουφούν, να μην τις φαρμακώσουν
στα σπίτια που περίσσεψαν, της πείρας τα αυλάκια
τα όνειρα κυλίσανε, γινίκανε μοίρα

Προχτές

Άρης Αλεξάνδρου

 

– Ποιος θα βρεθεί λοιπόν να κλάψει;
– Ποιος θ’ απλώσει τα χέρια
ζητώντας ένα τόσο δα μικρό αστέρι
όσο χαμογελάει το χείλι σου αντικρίζοντας
μια χαραμάδα στο συγνεφιασμένο πρωινό;