«Η γραφειοκρατία του αόρατου» Του Ανδρέα Γ. Λίτου // *

 

Του Ανδρέα Γ. Λίτου // *

Οι άτεγκτες ιδέες ρουφούν τη γλύκα της ζωής.

Οι διαδικασίες αντικαθιστούν το ουσιώδες.

Η γραφειοκρατία σκλαβώνει την προσωπικότητα.

Δεν την αφήνει να φτάσει στην πηγή.

Advertisements

10 ποιήματα για τον έρωτα

Κεντρική φωτογραφία του Ernst Ludwig Kirchner, Great Lovers (Mr and Miss Hembus)

 

Μα αν η ποίηση δεν υμνήσει πρώτα από όλα τον έρωτα, τι άλλο θα είχε προτεραιότητα; Για ποιο λόγο να υπήρχε η ποίηση;

(δικό μου σχόλιο)

Λόγος περί λογοτεχνικότητας

 

Φεβρουάριος 22, 2019

• Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΟΥΡΔΟΣ
• http://giorgosbalurdos.blogspot.com/

Οι ελλάμψεις και το έργο

Με αφορμή την πρόσφατη συγκεντρωτική έκδοση των «Ποιημάτων» της Κικής Δημουλά

Του Γιώργου Κοροπούλη, εφημερίδα Η Καθημερινή, 30/4/1999

Εφόσον οι ποιητές αγγίξουν ένα σημείο ωριμότητας, κάθε σχόλιο για τα νέα ποιήματά τους είναι δυνατόν να διαβαστεί και ως κριτική μιας οιονεί συγκεντρωτικής έκδοσης.

Απολογία για την ποίησή μου (Apologia Pro Poemate Meo) – Ένα ποίημα του Γουίλφρεντ Όουεν (Wilfred Owen, 1893 – 1918)

 

Γεώργιος Σχορετσανίτης,

Μάιος 31, 2019

Απόδοση-Σχόλια:  Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη

Είδα κι εγώ το Θεό μέσα απ’ τη λάσπη
Τη λάσπη που ράγισε στα μάγουλα των φουκαράδων που χαμογελούσαν.
Ο πόλεμος έφερε περισσότερη δόξα στα μάτια τους παρά αίμα
Κι έδωσε στο γέλιο τους μεγαλύτερη χαρά απ’ εκείνη που συγκινεί ένα παιδί.

Ο στόχος (πρόλογος)

Μανόλης Αναγνωστάκης

 

Το θέμα είναι τώρα τι λες
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας

Το θέμα είναι τώρα τι λες.

Από τη συλλογή Ο στόχος (1970)

του Μανόλη Αναγνωστάκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μανόλης Αναγνωστάκης

https://thepoetsiloved.wordpress.com/2017/10/20/manolis-anagnostakis-o-stohos-prologos-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%87%CE%BF%CF%82/

Λαϊκές ιστορίες

Τάσος Λειβαδίτης

 

Τα σπίτια στην πατρίδα μου είναι χαμηλά
οι στέγες τους στάζουν, στην κουζίνα είναι ένας κουβάς
για τα βρόμικα νερά. Οι άνθρωποι κάθονται στο τραπέζι
όπως γύρω από ένα νεκρό. Απ’ τα σπασμένα παράθυρα μπαινοβγαίνει η νύχτα, η βροχή κι ο χρόνος.
Τα παιδιά δουλεύουν στα μηχανουργεία και τα κορίτσια
μένουν ανύπαντρα.

Σ’ ένα τέτοιο σπίτι γεννηθήκαμε.
Σ’ ένα τέτοιο σπίτι μεγαλώσαμε, αγαπήσαμε, ονειρευτήκαμε.
Σ’ ένα τέτοιο σπίτι οχυρωθήκαμε
και πολεμήσαμε.

Αυτή είναι η ιστορία μου.

Από τη συλλογή Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο (1956) του Τάσου Λειβαδίτη

[Ενότητα Στίχοι γραμμένοι σε πακέτα τσιγάρα]

 

https://thepoetsiloved.wordpress.com/2017/08/21/tassos-leivaditis-laikes-istories-%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF/

Ο Ποιητής και η Μούσα

 

Κ. Καβάφης

 

Ο ποιητής

Προς τι καλόν, τι όφελος ηθέλησεν η τύχη,
κ’ εν τη αδυναμία μου επλάσθην ποιητής;
Μάταιοι είν’ οι λόγοι μου· της λύρας μου οι ήχοι
αυτοί οι μουσικώτεροι δεν είναι αληθείς.