Τζον Μέιναρντ Κέινς αυτοβιογραφούμενος

Κουζέλη Λαμπρινή

ΤΟ ΒΗΜΑ, 6.8.2017

Δύο προσωπικά κείμενα του βρετανού οικονομολόγου, που μόλις εκδόθηκαν στα ελληνικά, περιγράφουν την εξέλιξη της σκέψης του στο πλαίσιο του πνευματικού περιβάλλοντος στο Κέιμπριτζ των αρχών του 20ού αιώνα και τη συμμετοχή του στις διαπραγματεύσεις για τη Συνθήκη των Βερσαλλιών

Advertisements

Ο συνδικαλισμός είναι συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας (β μέρος)

Banksias and Banana Flowers – Laura Jones

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

Μη λιθοβολείτε το συνδικαλισμό!

 

      γ) Κατηγορούνται οι συνδικαλιστές ότι χρησιμοποιούν το συνδικαλισμό ως όχημα για την πολιτική τους μετεξέλιξη. Και εδώ υπάρχουν απαντήσεις. Πρώτον, γιατί δεν βλέπουμε τους συνδικαλιστές που αγωνίζονται από μια διακριτή θέση και μετά επιστρέφουν στην εργασία τους ως απλοί εργαζόμενοι, και αυτό παρά το γεγονός ότι μπορεί να τους προσφέρεται μια σημαντική θέση στον κρατικό μηχανισμό;

Ο συνδικαλισμός είναι συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας (α μέρος)

A Studio in France – Jane Corsellis

 

Του Νίκου Τσούλια

Μη λιθοβολείτε το συνδικαλισμό!

 

      Αναρωτιέμαι, πώς είναι τόσο εύκολο να κατηγορείται τόσο εύκολα ο συνδικαλισμός, να θεωρείται υπεύθυνος για χίλια μύρια προβλήματα ακόμα και για εκείνα που δεν μπορεί να τα αγγίξει. Το μόνο που δεν έγινε είναι που δεν φορτώθηκε και την κρίση της χώρας, αλλά εκεί ξεφύτρωσαν άλλες πιο εύκολες και πιο επίπεδες αιτίες, οι άφθονες δημαγωγίες ιδιαίτερα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Γιατί είναι ο συνδικαλισμός σήμερα ανύπαρκτος;

 

Edward Willis Redfield (American, 1869-1965), Spring at Point Pleasant, 1934

Του Νίκου Τσούλια

 

      Εύκολα μπορεί να ερμηνευτεί η σημερινή αδρανειακή κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, η απραξία του και η αλαλία του. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η βαθιά και εκτεταμένη κρίση της χώρας μας προκάλεσε ανάλογη κρίση και στους κοινωνικούς θεσμούς και με αυτή τη θεώρηση, να αναλύσει μια και έξω το όλο πρόβλημα. Αλλά ποτέ καμιά γενικότητα δεν βοήθησε την κριτική σκέψη και το στοχασμό και δεν αρκούσε στην ικανοποίηση του προβληματισμού.

Είχα (έχω) προτάσεις για την εκπαίδευση;

 

Θάλεια Φλωρά Καραβία, Κοπέλα που διαβάζει, Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα

 

Συνδικαλισμός χωρίς θέσεις και προτάσεις είναι ιδεολογικά μετέωρος

Του Νίκου Τσούλια

 

      Αφορμή για τη γραφή αυτού του άρθρου ήταν το σχόλιο ενός μάλλον συναδέλφου σε γνωστή εκπαιδευτική ιστοσελίδα με το ερώτημα / πρόκληση: «γιατί γράφεις, αφού δεν έχεις προτάσεις;». Αναγκαστικά θα έχει ένα προσωπικό περιεχόμενο το παρόν αφήγημα, αφού αυτό που περισσότερο ενδιαφέρει είναι κυρίως αν είχα προτάσεις σε εκείνη την περίοδο (1996-2003) που είχα και θεσμική ευθύνη παρά στη σημερινή συγκυρία που αρθρογραφώ ως άτομο και μόνο.

Ιδιωτικό εναντίον δημόσιου!

 

 

 

Victor Charreton (French, 1864-1936), House in a landscape (Maison dans un paysage)

Του Νίκου Τσούλια

 

      Κι όμως ακόμα και μέσα στα μεσοπέλαγα της κρίσης και όπου έφυγαν οι πρώτες εκρήξεις οργής και θυμού, δεν φαίνεται να πηγαίνουμε σε μια ψύχραιμη και ορθολογική αποτίμηση της κατάστασής μας – στοιχείο απαραίτητο για την υπέρβαση της κρίσης.

Η φτώχεια είναι μορφή πολέμου!

The Oise at Auvers, Vincent van Gogh, 1888

 

Τι να πούμε στους μαθητές;

Του Νίκου Τσούλια

 

«Όταν δίνω τροφή στους φτωχούς, με λένε άγιο.
Όταν ρωτάω γιατί οι φτωχοί δεν έχουν τροφή, με λένε κομμουνιστή»,

Dom Helder Camara, 1909-1990, Βραζιλιάνος Αρχιεπίσκοπος

      Η φτώχεια είναι μορφή πολέμου! Γιατί με βίαιο τρόπο η εξουσία όπου γης και όπου χρόνου, η εκάστοτε κυρίαρχη τάξη και ο όλο και πιο άγριος καπιταλισμός στη νεωτερική περίοδο αποσπούν βίαια από τους εργαζόμενους και από τους πολίτες είτε την εργατική τους δύναμη είτε την παραγωγή τους είτε τη δημιουργήματά τους, υλικά και πνευματικά, για να αναπαράγουν την κυριαρχία τους. Η φτώχεια εξαθλιώνει τον άνθρωπο. Εκμηδενίζει την αξιοπρέπειά του. Η φτώχεια αφαιρεί ζωές!