Κάθε Χριστούγεννα έχουν το φάντασμά τους

«Βοριάς» (1903), έργο του προραφαηλίτη Βρετανού ζωγράφου Τζον Ουίλιαμ Ουότερχαουζ (1849-1917).

Ηλίας Μαγκλίνης

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 26.12.2021

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΚΡΙ

Την πρώτη φορά ονειρεύτηκε ένα ζευγάρι κιάλια. Δύο ημέρες μετά, παραμονή Χριστουγέννων ήταν, έπεσε πάνω τους. Πάνω σ’ ένα παγκάκι κάποιος τα είχε ξεχάσει, μέσα στη θήκη τους. «Τι σύμπτωση», σκέφτηκε.

Τά Χριστούγεννα του γερο-Μάνθου

Είναι παραμονή των Χριστουγέννων. Ό γερο – Μάνθος κατέβηκε άπό τά κτήματα του στό χωριό. Θέλει νά γιορτάσει τή μεγάλη γιορτή μέ τά παιδιά του, νά πάει καί στην εκκλησία νά μεταλάβει. Στό χωριό έχει μεγάλους γιους καί δώδεκα εγγόνια.

Μόνοι στο Κύμα

Toυ ΧΡΗΣΤΟΥ ΔΟΥΚΑ

Στις μέρες μας,  έχουν δυσκολέψει οι έξοδοι στις παραλιακές ζώνες, εξαιτίας των αλλεπάλληλων κυμάτων θεομηνίας, από τον covid μέχρι τον εφιάλτη του πύρινου  ολέθρου.

Ξεκινήσαμε  το οδοιπορικό στην παραλία μέσα στον καύσωνα, με νωπές  τις εικόνες της πύρινης οργής, κοίτα, τί  να πεις, είναι φοβερό.  Επιθυμία μας-έστω σε αυτές τις συνθήκες- μια αληθινή, ανόθευτη επαφή με το φυσικό περιβάλλον της θαλάσσιας ακτής, χωρίς τις παρεμβάσεις αλλοίωσης με έργα «αναμόρφωσης»  κάποιας τοπικής ή κεντρικής αρχής. Φανταστήκαμε μια αδιαμεσολάβητη σχέση, που θα άφηνε τα ίχνη της στον εσωτερικό κόσμο, όπως παλιά οι παραλιακές σκηνές  στις  διακοπές των παιδικών χρόνων.

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ ΜΟΥ

—του Μιχάλη Κυριακίδη—

H Μαρία ήταν μια κοπέλα 24 ετών, παντρεμένη με τον Νικόλα με τον οποίο απέκτησαν δύο παιδιά, δύο κοριτσάκια. Ζούσε σε ένα χωριό της Σαμψούντας, στον Πόντο. Το 1922, οι Νεότουρκοι συνέλαβαν τον Νικόλα και τον κρέμασαν. Η Μαρία μαζί με τα δύο παιδιά της 3 και 4 ετών και τους συγχωριανούς της πήρε το δρόμο της προσφυγιάς με σκοπό να φτάσει στην Ελλάδα.

«Σκοτάδι και φως»

 

 

του Νίκου Κατηφόρη

Έρημοι ήταν οι δρόμοι! Ωστόσο το δικό του μάτι, μπόρεσε να ξεχωρίσει δυο σκιές, που στεκόντουσαν κάτου στο σταυροδρόμι. Έτρεξε κοντά τους. Ο ένας φαινότανε να παραφυλάει. Και ο άλλος έγραφε στον τοίχο βιαστικά με πινέλο και κόκκινη μπογιά: ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΕΑΜ — ΓΙΑ ΨΩΜΙ ΚΑΙ…

Το βιβλίο του κόσμου (ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους)

Matisse, 1905

 

Του  ΗΛΙΑ  ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ

 

 

Ενα παραμύθι επίκαιρο και λόγω του θέματος της Έκθεσης στις Πανελλαδικές Εξετάσεις

Ζούσε κάποτε σ’ ένα μακρινό βασίλειο της Ανατολής ένας βασιλιάς. Οι τύχες και οι μοίρες τού χάρισαν όλα τα καλά του κόσμου, πέντε όμορφες κόρες αλλά ούτε ένα αγόρι.

            Τα χρόνια περνούσαν, τα πλούτη του βασιλιά αύξαναν αλλά ταυτόχρονα μεγάλωνε και η θλίψη του για την έλλειψη αγοριού – διαδόχου. Σαν ένιωθε πως τα χρόνια περνούν και η ζωή του λιγόστευε, σκέφτηκε πως θα βρει τον κατάλληλο διάδοχο για το βασίλειό του.

Ασλί Ερντογάν | Ιστανμπούλ | Διήγημα

 

29 Ιουλίου 2019

Εδώ είναι το σοκάκι όπου ζω, η γειτονιά μου, ο τόπος μου, η πατρίδα μου

Καλά, πού είναι; Μια τόσο παλιά πόλη, αυτή η πόλη που της έχουν δώσει τόσα ονόματα, σχεδόν όσα έχουν δώσει στο Θεό, δεν έχει καθόλου φαντάσματα;

Ο κενός τοίχος…

 

Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στον έναν επιτρέπονταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες.

Δευτερόλεπτα σε παράταξη απέναντι στο μάταιο

Statue of Liberty, Malcolm Morley, 1986

 

 

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΡΔΑΒΑΝΗ

Ιατρού – ποιητή

Ιούνιος 28, 2019

Πανω στη μηχανή, κυλώντας στον οισοφάγο του μεσημεριάτικου καύσωνα. Τύλιγα σφιχτά στα ρηχά φαράγγια του μυαλού τα πρόσφατα συμβάντα δευτερόλεπτα. Τώρα τα ξετυλίγω ν’ ανασάνουν.

Ύμνος στην ανατολή

Ανατολή ηλίου στο Δέλτα Αξιού

Πρωί – πρωί χαράματα
Κόβω από τον ήλιο γράμματα
Στη γλώσσα που διαβάζουνε
Οι αγράμματοι και αγιάζουνε

Ελύτης

Του Νίκου Τσούλια

     Ντουκ – ντουκ – ντουκ, η πόρτα στο δωμάτιό μου. Αχάραγο, ημέρες Χριστουγέννων. Ήταν ο πατέρας μου. Πρώτη επιστροφή στο χωριό μου μετά την εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο.

ΕΠΕΑ ΓΥΜΝΑ

Δελφοί

 

Χρ. Σαμαντάς

 

Κατά την αρχαιότητα, όταν οι άνθρωποι ήταν λιγότερο πονηροί και σεμνότυφοι, η Τέχνη αποδέχθηκε το γυμνό σώμα του ανθρώπου χωρίς αναστολές. Και γιατί παρακαλώ να ντύσεις με ένα σκουτί την Αφροδίτη; Υπάρχει γι’ αυτή την Θεά της ομορφιάς καλύτερο ιμάτιο από τη δροσερή αύρα;

Έτσι κάνουν όλες

Χριστουγεννιάτικο διήγημα της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Ταξίδεψαν στο Βερολίνο, προπαραμονή Χριστουγέννων, με μια φτηνή αεροπορική εταιρεία. Τα γόνατά του τρίβονταν στο διχτάκι με τα περιοδικά, στη ράχη του μπροστινού καθίσματος. Η γυναίκα του πνίγηκε με το σάλιο της και ζήτησε λίγο νερό. Τους το χρέωσαν δύο ευρώ.