Βασανισμένη μάνα

 

painting by Vincent van Gogh, Peasant Woman Digging

Του Νίκου Τσούλια

     Έτσι ήταν οι περισσότερες μανάδες εκείνης της εποχής της δεκαετίας του 1960 στα χωριά μας, γεμάτες στεναχώριες και πίκρες, μέσα στη δοκιμασία της σκληρής αγροτικής δουλειάς· λίγες οι χαρές τους, μικρές ανάσες σε μια ζωή γεμάτη υποχρεώσεις και απαιτήσεις.

Advertisements

Μπουκάλα στο πέλαγο…

Διαβάζοντας το σημείωμα

Το διήγημα είναι συνέχεια του «Μπουκάλα στη θάλασσα…»

Του Νίκου Τσούλια

      Ξέρω ότι δεν θα φτάσει το σημείωμά μου στα χέρια σου – δεν θα το διαβάσεις. Αλλά πρέπει να ειπωθεί. Να νιώσω ότι κάποιος μπορεί να το διαβάσει – ας είναι και άγνωστος. Χρόνια πολλά τώρα – από τότε που είμαστε μαζί – ζω μαζί με τον πόθο μου. Δεν άφησα το παρελθόν να γίνει παρελθόν ή πιο σωστά δεν με άφησε καθόλου αυτό – είναι συνέχεια μαζί μου, ζω μαζί σου ας μη σε βλέπω καθόλου.

Μπουκάλα στη θάλασσα…

Να ανοίξω το σημείωμα;

Του Νίκου Τσούλια

      Είχα μανία με το θέμα, τη μπουκάλα ριγμένη στη θάλασσα. Πίστευα ότι υπάρχουν άνθρωποι που ρίχνουν το μήνυμά τους στη θάλασσα με την ελπίδα κάποιος να το βρει και να το διαβάσει. Όχι, δεν με ενδιέφερε η περίπτωση – που ήταν και η πρώτη με την οποία έμαθα αυτό τον τρόπο επικοινωνίας – του ναυαγού σ’ ένα νησί. Είχε την ιδιαιτερότητά του – δε λέω –, άλλωστε κάθε φωνή απελπισμένου είναι φωνή δικαιοσύνης και κραυγή ελευθερίας – τι πιο προκλητικό και όμορφο;

Στο λόφο της κυρά – Παρασκευής

Από το λόφο… δεξιά είναι η δέση του φράγματος. Δεν φαίνεται…

Του Νίκου Τσούλια

     Την ίδια, την παιδική συνήθεια θα έκανα και τώρα – αρκετά χρόνια μετά. Τώρα δεν πήγαινα για δουλειές, για το μάζωμα των ζώων. Ήμουν ξέγνοιαστος. Ούτε θα διάβαζα, για να φτιάξω το μέλλον μου μόνο – αφού κάθε φορά που διαβάζεις εκεί προσβλέπεις.

Τα δέντρα της ζωής μας

Του Νίκου Τσούλια

 

      Στους καιρούς της πάλαι ποτέ αγροτικής μας ζωής η αντίληψη και η νοοτροπία μας ήταν πολύ διαφορετικές από αυτές που συναντήσαμε και υιοθετήσαμε αργότερα στο αστικό μέρος της ζωής μας. Τα ζώα και τα δέντρα ήταν βασικά στοιχεία της ζωής. Τα φροντίζαμε με περισσή έγνοια και αυτά ήσαν πολύ γενναιόδωρα μαζί μας˙ έδιναν τα πλούσια αγαθά τους. Στις διαχρονικές εικόνες της ζωής μας είναι παρόντα τα δέντρα αυτά και δεν ξεθωριάζουν με τίποτα τα είδωλά τους στη διαλυτική επέλαση της εντροπίας…

Η μαύρη σκιά του παρελθόντος…

Του Νίκου Τσούλια

      Η είδηση είχε πέσει βαριά μέσα στις αίθουσες που γινόταν το Συνέδριο. «Ο Μάνθος έχει μια μαύρη πολιτική σκιά στο παρελθόν του». Το κλίμα μομφής δεν βάραινε μόνο τον ίδιο αλλά και την παράταξή του. Αυτός βρισκόταν στην απαρχή της φιλόδοξης πορείας του. Όλα κρίνονταν τώρα. Όλο το μέλλον του κρεμόταν από μια κλωστή. Ή θα έμπαινε στο ψηφοδέλτιο της παράταξής του και θα είχε μια πολύ καλή εξέλιξη ή θα αναγκαζόταν να γυρίσει κακήν κακώς στο σχολείο του ξεχνώντας κάθε προοπτική εξέλιξης.

Παιδικός ορίζοντας: παντοτινό φυλαχτό της ζωής!

Στον μακρινό Ερύμανθο η Ανατολή μου…

Του Νίκου Τσούλια

     Όταν άρχισα να ξεκολλάω από το «φουστάνι της μάνας μου» και πιο πολύ από την παρέα με τη μεγαλύτερη αδελφή μου και έφτιαχνα τον προσωπικό μου κόσμο βάζοντας σιγά – σιγά τα πιο κοντινά αντικείμενα του σπιτιού, της αυλής και της γειτονιάς μου στο δικό μου κόσμο, το βλέμμα μου ταξίδεψε απότομα προς το «απέραντο». Αγνοήθηκε καθετί ενδιάμεσο και το βλέμμα ζήτησε τα όριά του.