Βλέπεις τόση ομορφιά, όταν το ροδοχάραμα της ζωής συναντά το γέρμα της…

Του Νίκου Τσούλια

     Έβλεπα το περιστατικό ξανά και ξανά και ένοιωθα απέραντη γλύκα ομορφιάς. Μια απλή σκηνή με είχε καταγοητεύσει. Χανόμουνα στις σκέψεις και στους στοχασμούς με μια αίσθηση απίστευτης πληρότητας.

Δεν είχε σκοτεινιά εκείνη την ημέρα

Του Νίκου Τσούλια

     1η Σεπτεμβρίου 2021. Απαρχή του Φθινοπώρου και ελπίδες να φύγει η πνιγηρή ζέστη, που έχει φωλιάσει για τα καλά στον τόπο μας εδώ και μήνες αρκετούς. Οι φωτιές είναι πίσω – ξεχάστηκαν. Τα αποκαϊδια στην Εύβοια, στην Ηλεία, στην Βαρυμπόμπη έμειναν μόνα τους. Οι ειδήσεις έφυγαν απ’ αυτά. Τι και αν οι πληγές έμειναν στους ανθρώπους. Η σκοτεινιά είναι δική τους υπόθεση…

Μόνος σε ερημικό ακρογιάλι

Του Νίκου Τσούλια

     Είναι μια φαντασίωση. Προσωπική, θα μου πείτε… Ναι, αλλά δύσκολα θα βρούμε κάτι φαντασιακό που είναι μόνο προσωπική υπόθεση. Οι περισσότερες φαντασιώσεις και ονειροπολήσεις έχουν αναφορά σε πολλούς ανθρώπους. Οπότε…

Χαζό παιδί χαρά γεμάτο…

Του Νίκου Τσούλια

      Άμα έρχονταν ξένοι στο φτωχικό τους σπιτικό, αυτό χωνόταν κάτω από το τραπέζι της σάλας – του ενός από τα δύο όλα κι όλα δωμάτια της χαμοκέλας –, γιατί σ’ εκείνους τους καιρούς η ντροπή ήταν σε πρώτη ζήτηση στον κόσμο των παιδιών.

Ο Γιώργος και η θάλασσα

Του Νίκου Τσούλια

     Πολλοί άνθρωποι έχουν σχέση με τη θάλασσα, επαγγελματική, ερασιτεχνική… Άλλοι ασχολούνται με ένα θαλάσσιο σπορ, άλλοι τη γνωρίζουν στις διακοπές του καλοκαιριού – ως εθιμοτυπία – άλλοι εμπνέονται και την ερωτεύονται. Ναι υπάρχει και έρωτας για τη θάλασσα.

Όταν τα χωράφια χρυσάφιζαν

Του Νίκου Τσούλια

     Ιούνιος, μήνας θεριστής για δεκαετίες, για αιώνες και αιώνες. Σκληρή δουλειά μέσα στο λιοπύρι μα και χαρά για τους κόπους μιας χρονιάς, ευχές για τα γεννήματα, να σηκώσουν βάρος τα τσουβάλια, να γεμίσουν τα κασόνια και τα αμπάρια, να ελαφρώσει το χρέος των αγροτών στην Τράπεζα, να πουλήσουν το καλό, το “σκληρό” στάρι στους εμπόρους γιατί είχε καλύτερη τιμή, να αγοράσουν κανένα παπούτσι των παιδιών, για τα ρούχα θα έστελνε κανένας συγγενής από την Αθήνα (διπλοφορεμένα και τριπλοφορεμένα δεν τους ένοιαζε καθόλου – άσε που μπορεί να ήταν και στη μόδα)…

Όχι, δεν είναι εικόνες που σβήνουν…

Του Νίκου Τσούλια

      Όλες οι εικόνες έχουν την ίδια τύχη… Έρχονται και παρέρχονται, όπως καθετί στον κόσμο μας και στη ζωή μας. Αλλά δεν αρκεί αυτή η διαπίστωση. Δεν αναφερόμαστε για τις τόσες και τόσες εικόνες – που ανά στιγμή συμβαίνουν είτε τις αντιλαμβανόμαστε είτε όχι – αλλά για εκείνες που σε αφορούν με κάποιο ενεργό ή και απροσδιόριστο τρόπο ή σε έχουν σημαδέψει και σε απασχολούν διαρκώς ή απλώς σου έχουν κάνει εντύπωση.

Στιγμές ανάγνωσης και ποδοσφαίρου

Του Νίκου Τσούλια

     Αγαπούσε το ποδόσφαιρο. Αν γινόταν, θα πήγαινε κάθε Κυριακή στο γήπεδο. Ήταν μια ιεροτελεστία. Πάντρευε το διάβασμα με το ποδόσφαιρο. Ξεκινούσε τουλάχιστον δύο ώρες πριν τον αγώνα.

Παντού υπάρχουν λουλούδια!

Μοναχικό, όμορφο λουλούδι στην έρημο

Του Νίκου Τσούλια

– Τα ερωτήματά μου…

     Πώς βρέθηκες εκεί ολομόναχο; Ποιος άνεμος κουβάλησε το σπόρο σου; Πού βρήκες το νερό και ρίζωσες και βλάστησες και άνθισες;

Μόνος και …έρημος στο νοσοκομείο!

Του Νίκου Τσούλια

     Ούτε στους πιο μαύρους εφιάλτες του δεν μπορούσε να το συλλάβει. Ποτέ το μυαλό του – που δεν αφήνει σπιθαμή για σπιθαμή στη χώρα του πιθανού και του απίθανου χωρίς να την επισκεφτεί – δεν είχε τέτοιο μοτίβο πρόσληψης και ερμηνείας.

Το Πάσχα τότε και τώρα…

Του Νίκου Τσούλια

     Τι να πρωτοσυγκρίνεις και τι να πρωτοπείς ανάμεσα στο Πάσχα των παλιότερων δεκαετιών – του 1960 και του 1970 – και των σημερινών εποχών… Άλλοι άνθρωποι, άλλες κοινωνίες, άλλος πολιτισμός. Άλλη χώρα η Ελλάδα.

Φαντάσματα με τις σκιές και την ομίχλη

Του Νίκου Τσούλια

     Όταν μικρός μαθητής περνούσα περνούσα τα βράδια από τη βαριά σκιά της μεγάλης βελανιδιάς στο χαλικόδρομο πηγαίνοντας από τη μικρή μας χαμοκέλα στο χωριό κάπου ένα χιλιόμετρο απόσταση για να ψωνίσω, έτρεχα γρήγορα για να βγω στο φως του φεγγαριού. Παράξενες μορφές ξεπηδούσαν και δεν καταλάβαινα από που.