Μοναχικά λουλούδια…

Του Νίκου Τσούλια

      «Είχα ακούσει από τους παλιούς παραμυθάδες ότι υπάρχουν μοναχικά λουλούδια εκεί πέρα στο Καλαθέϊκο, εκεί που πέφτει ο ήλιος έχει από τη μια πλευρά ο λόφος βυθιστεί. Λένε ότι εκεί βγαίνουν νεράιδες και ξελογιάζουν όποιον κάθεται για πολλή ώρα εκεί κοντά. Μερικοί λένε ότι είναι σαν τις Σειρήνες του Οδυσσέα. Δεν ξέρω… Εκεί όμως όλοι συμφωνούνε ότι υπάρχουν μοναχικά λουλούδια, που σαν τα αντικρίσεις για τα καλά θα είναι σαν να έχεις βρει έναν θησαυρό. Τι ακριβώς εννοούν δεν έχω καταλάβει. Πρέπει να εξηγήσεις τα μοναχικά λουλούδια και να βρεις τι κρύβουν, το όνειρο ενός βασανισμένου ανθρώπου…».

Αγαπημένη μου ιστοσελίδα

Jonas Lie – The Inner Harbor

Του Νίκου Τσούλια

      Αγαπημένη μου ιστοσελίδα, μπορώ αβασάνιστα να αναρωτηθώ: Τι θα γινόμουνα χωρίς εσένα; Πώς θα ήταν η καθημερινή ζωή μου; Πώς θα υπηρετούσα την ακόρεστη επιθυμία να γράφω, να γράφω και να ξαναγράφω; Πώς θα καλλιεργούσα τόσο συστηματικά τη σκέψη μου και την επιχειρηματολογία μου για να τεκμηριώνω μια άποψή μου, στο βαθμό βέβαια που εξαντλώ τις δυνατότητές μου; Τι θα έκανα χωρίς εσένα τις πιο δημιουργικές στιγμές της ημέρας μου;

Πάμε από εκεί που ερχόμαστε…

Allegorical scene, Konstantinos Parthenis, Αλληγορική σκηνή

Του Νίκου Τσούλια

     Φίλε μου, δεν μπορείς να στοχάζεσαι σε αυτό το ζήτημα στα καλά καθούμενα, να ερευνάς, να προβληματίζεσαι, να αναρωτιέσαι, να αναστοχάζεσαι και ξανά πάλι από την αρχή. Δεν μπορείς νοητικά να βρεις άκρη με όση δύναμη και να έχει ο ορθολογισμός σου, όση σοφία και να σου έχουν δώσει οι γνώσεις σου και τα διαβάσματά σου.

Ημέρες ραδιοφώνου

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Δεν είμαστε από τους πρώτους τυχερούς του χωριού μου, από αυτούς που είχαν ραδιόφωνο, που είχαν κάνει ένα μεγάλο βήμα στο μέλλον και στην πρόοδο. Τρεις ήταν όλοι κι όλοι οι τυχεροί, τα δύο καφενεία στην πλατεία και ένας γείτονάς μας. Αλλά είμαστε και εμείς λίγο τυχεροί, αφού μπορούσαμε να ακούμε μουσική από το γειτονικό ραδιόφωνο, όταν έλειπαν οι μεγάλοι στις δουλειές τους. Το υπόλοιπο χωριό ήταν στο «μεσαίωνα», και μόνο οι άντρες στα δυο καφενεία άκουγαν τα νέα και τα μετέφεραν στις οικογένειές τους.

Τα παιδικά παιχνίδια κάποτε…

 

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Ήταν το πιο …παιδικό μέρος της «τριλογίας» των ηλικίας των μικρών κάποτε˙ τα άλλα δύο μέρη ήταν το σχολείο και οι δουλειές. Το παιχνίδι ήταν η βασική «διαφορά» και σύγκρουση γονέων και παιδιών, γιατί τα παιδιά ήταν ενταγμένα στις δουλειές του σπιτιού και κυρίως στις τόσες και τόσες αγροτικές εργασίες και ο ελεύθερος, ο δικός τους χρόνος λιγοστός. Αλλά πάντα τα παιδιά έκλεβαν χρόνο. Υπήρχε και μια άλλη νοοτροπία των γονέων, το παιχνίδι το θεωρούσαν στην καλύτερη περίπτωση χαμένη ώρα και στη χειρότερη – όταν επρόκειτο για μπάλα – για …έδαφος αλητείας!

Μήπως ξέχασα να ζήσω;

Materialização de um quadro imaginário, Fernando Calhau, 1975

Του Νίκου Τσούλια

     Όχι, αυτά δεν είναι με το ούζο – είναι πριν. Κλωθογυρίζουν συνέχεια μέσα μου. Άμα είσαι νέα, το μυαλό σου είναι στα όνειρα και στη δημιουργία. Άμα μεγαλώνεις, βυθίζεσαι στις σκέψεις σου, στο τι έκανες. Τρώγεσαι με την αυτοκριτική σου.

Το πρώτο μου ραδιόφωνο

Του Νίκου Τσούλια

      Είναι στιγμές που γίνονται σταθμοί στην ιστορία της ζωής, που γίνονται γεγονότα διαχρονικά, συμβολίζουν μια δυνατή εκκίνηση προς το μέλλον – το διαρκές μέλλον – και γίνονται σύμβολα για μια ειδική σχέση με τη ζωή και τον εαυτό σου.