Παντού υπάρχουν λουλούδια!

Μοναχικό, όμορφο λουλούδι στην έρημο

Του Νίκου Τσούλια

– Τα ερωτήματά μου…

     Πώς βρέθηκες εκεί ολομόναχο; Ποιος άνεμος κουβάλησε το σπόρο σου; Πού βρήκες το νερό και ρίζωσες και βλάστησες και άνθισες;

Μόνος και …έρημος στο νοσοκομείο!

Του Νίκου Τσούλια

     Ούτε στους πιο μαύρους εφιάλτες του δεν μπορούσε να το συλλάβει. Ποτέ το μυαλό του – που δεν αφήνει σπιθαμή για σπιθαμή στη χώρα του πιθανού και του απίθανου χωρίς να την επισκεφτεί – δεν είχε τέτοιο μοτίβο πρόσληψης και ερμηνείας.

Το Πάσχα τότε και τώρα…

Του Νίκου Τσούλια

     Τι να πρωτοσυγκρίνεις και τι να πρωτοπείς ανάμεσα στο Πάσχα των παλιότερων δεκαετιών – του 1960 και του 1970 – και των σημερινών εποχών… Άλλοι άνθρωποι, άλλες κοινωνίες, άλλος πολιτισμός. Άλλη χώρα η Ελλάδα.

Φαντάσματα με τις σκιές και την ομίχλη

Του Νίκου Τσούλια

     Όταν μικρός μαθητής περνούσα περνούσα τα βράδια από τη βαριά σκιά της μεγάλης βελανιδιάς στο χαλικόδρομο πηγαίνοντας από τη μικρή μας χαμοκέλα στο χωριό κάπου ένα χιλιόμετρο απόσταση για να ψωνίσω, έτρεχα γρήγορα για να βγω στο φως του φεγγαριού. Παράξενες μορφές ξεπηδούσαν και δεν καταλάβαινα από που.

Το σχολείο η ψυχή της

Του Νίκου Τσούλια

     Πάντα λάτρευε το σχολείο. Ποτέ δεν κατάλαβε πότε και πώς ακριβώς συνέβη. Από τότε που κατάλαβε τον εαυτό της, το σχολείο έγινε το παράξενο όνειρό της. Ίσως επειδή ήλθε απ’ εκεί και ο πρώτος της, ο μοναδικός της έρωτας και τα πάντα έγιναν μαγικά.

“Μια φορά και έναν καιρό ανέβηκε στον …ουρανό”

Του Νίκου Τσούλια

     Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό παιδί. Κάτι δεν μπορούσε να εξηγήσει. Μεγάλωνε και έβλεπε ίδιους ανθρώπους γύρω του. Μα σαν πήγαινε πιο μακριά με τους γονείς του έβλεπε …άλλους, παράξενους ανθρώπους. Δεν είχαν το χρώμα το δικό του ούτε του μπαμπά του και της μαμάς του. Κάτι δεν καταλάβαινε όμως.

Αν έχεις και κανένα βιβλίο…

Του Νίκου Τσούλια

     Είχα ετοιμάσει την τσάντα, όπως κάθε ημέρα, με τα απαραίτητα. Λάπτοπ με μπαταρία δυνατή, περίπου 10 ωρών, βιβλίο δοκιμιακού περιεχομένου μικρού μεγέθους για να μην έχω πολύ βάρος, σημειωματάριο κομψό και το πολύ ωραίο πενάκι μου. Ακόμα και αν έλειπα όλη ημέρα από το σπίτι μου, για κάποιο άγνωστο λόγο, να έχω δυνατότητα δημιουργικής απασχόλησης δηλαδή γράψιμο και διάβασμα.

Πάντα εκεί θα επιστρέφω

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Ο ουρανός δεν είχε δώσει υγρές πνοές ζωής εδώ και πολύ καιρό. Το φθινόπωρο πέρασε καλοκαιριάτικα αλλά και ο χειμώνας πήγε πίσω πολύ. Οι τόποι στέγνωναν. Αλλαγμένες οι εποχές δεν έλεγαν να συμμορφωθούν. Η ζωή συρρικνωνόταν. Η λίμνη αποτραβιόταν προς την εστία της – στη δέση του ποταμού. Τα παλιά χωράφια φανερώνονταν – μια κουβέντα είναι το φανέρωμά τους – τίποτα δεν ξεχωρίζει, όλα μια απέραντη έκταση λάσπης.

Τι να κάνω το μίσος που φώλιασε στην ψυχή μου;

Του Νίκου Τσούλια

     Να τον σκοτώσω. Δεν πρέπει να τον αφήσω να ζήσει. Δεν αξίζει. Δεν μπορώ να συνεχίζω να περπατάω πάνω σ’ αυτό τον τόπο σαν να μην έχει συμβεί αυτή η αδικία. Τα βράδια μου είναι εφιάλτες. Κουβαλάω μεγάλο βάρος. Δεν αντέχω. Νιώθω μόνο σκοτάδια. Και οι άλλοι που με βλέπουν, το λένε και πίσω μου και μπροστά μου και μέσα τους – “μα τι κάνει αυτός, τι περιμένει τόσα χρόνια”…

Ήρωες της ζωής μου

Self Portrait, 1887~ Van Gogh

Του Νίκου Τσούλια

      Δεν είναι όλοι ακριβώς ήρωες καταπώς τους προσδιορίζει το λεξικό και οι κλασικές / γλωσσολογικές σημασιολογήσεις. Υπάρχουν και ήρωες κανονικοί, αλλά οι περισσότεροι είναι πρόσωπα της δημόσιας ζωής – άλλα σημαντικά γι’ πολλούς και άλλα όχι -, τα οποία κόλλησαν στο μυαλό μου άλλοτε παροδικά και άλλα μόνιμα και διαχρονικά. Θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω ως πρότυπά μου, ως είδωλα που τα θαύμαζα ή απλά ως πρόσωπα που ξεχώριζαν από τους ομοίους τους, κατά τη δική μου κρίση.

Της νοσταλγίας φανέρωμα

Του Νίκου Τσούλια

     Τους γνώρισα μικρός. Τους συμπάθησα επειδή δεν είχαν (και δεν έχουν…) στον ήλιο μοίρα, επειδή τους θεωρούσαν “κατώτερους” – ακόμα και εκείνοι που δεν θα έπρεπε, γιατί οι πλούσιοι τους είχαν φτιάξει μια κοινωνία τέτοια, ώστε να είναι οι φτωχοί “κατώτεροι”.

Ο βιβλιοβαρεμένος του χωριού

Reading A Book by Adrien Jean Le Mayeur de Merprès

 

 

Του Νίκου Τσούλια

      Ήτανε από το διπλανό χωριό, αλλά το «περιστατικό» είχε μαθευτεί σ’ όλη την περιοχή από στόμα σε στόμα εκείνες τις μαύρες εποχές της δικτατορίας. Και επειδή τότενες δεν ήξερες ποιος έχει σχέση με ποιον, ήταν όλοι επιφυλακτικοί με το λεγάμενο – έτσι τον προσφωνούσαν. Γιατί αν είχε συγγενή κανέναν από τη δικτατορία, άντε να βγάλεις άκρη, έλεγαν και αυτό ίσα που ακουγόταν.