Αγγίζοντας τους μύθους μου

Του Νίκου Τσούλια

      Μπορεί να ισχυριστεί κανένας ότι είναι προσιτά τα σύνορα της φαντασίας (και δη της παιδικής), όταν αυτά βρίσκονται πολύ πέραν των συνόρων του Σύμπαντος; Κι όμως… Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι κάποια στιγμή αγγίζονται και ότι βιώνονται οι μύθοι του; Κι όμως… Είναι η ζωή, αυτή η μοναδική δύναμη στον Κόσμο όλο, που ανατρέπει κάθε περιορισμό και κάθε συνθήκη των πραγμάτων και κάνει τον άνθρωπο απόλυτο δημιουργό της επικράτειάς του…

Advertisements

Αγαπημένο μου γράψιμο, ξέρω τις ρίζες σου…

Του Νίκου Τσούλια

     Αν δεν ξέρεις το πώς γεννιέται ένα πάθος σου, σημαίνει ότι έχει σοβαρό πρόβλημα αυτογνωσίας. Αν όμως πορεύεσαι μαζί του όσο έχεις συνειδητοποιήσει τον εαυτό σου, τότε ίσως να το θεωρείς συστατικό σου στοιχείο – όπως είναι το όνομά σου, η καταγωγή σου κλπ – και να μην ξέρεις πως ακριβώς προέκυψε. Θα μου πείτε είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε την προέλευση κάθε χαρακτηριστικού γνωρίσματός μας; Και όμως, πιστεύω πως είναι γιατί μόνο έτσι μπορούμε να κατανοούμε την πραγματικότητά μας…

Χαμένη είναι η ζωή μου

Του Νίκου Τσούλια

     Χαμένη είναι η ζωή μου. Ένα κενό αισθάνομαι για τον εαυτό μου. Από τότε που συνειδητοποίησα ότι είμαι άχρηστος, δεν έχω καμιά γεύση για τίποτα και για κανέναν. Απλά υπάρχω όπως τα δέντρα και οι πέτρες. Είναι σαν να μην έζησα τη ζωή μου…

Ο πιο τρελός πόθος

Lautrec, 1892

Του Νίκου Τσούλια

      Άμα ποθείς κάτι πάρα πολύ, νύχτα ημέρα, άμα ανασαίνεις για ένα όνειρο, λένε ότι «το Σύμπαν συνωμοτεί και η ευχή σου πραγματοποιείται»… Αλλά έχει κανένας συζητήσει τι γίνεται σ’ αυτή την περίπτωση, το πώς μπορείς να σηκώσεις ένα τέτοιο βάρος – αν αντέχεις στην ορμή και στο στροβιλισμό ενός τρελού ονείρου;

Όταν συναντιούνται τα πιο τρελά όνειρά μας…

Του Νίκου Τσούλια

     «Μπορεί ένα και μόνο χαμόγελο να σου αλλάξει τον κόσμο σου»; Αναρωτιόταν ξανά και ξανά. Και όσο προσπαθούσε να το ερμηνεύσει τόσο βυθιζόταν σε μια γλυκιά φαντασίωση, φούντωναν οι ονειροπολήσεις – μεταμορφώνονταν σε ψευδαισθήσεις… Ανατρεπόταν κάθε γκρίζα εικόνα της ζωής του. Δεσμεύσεις, συνθήκες, συμβατικότητες, του χρόνου τα αγγίγματα εξαϋλώνονταν, χάνονταν.

Πρώτη ημέρα στο Πανεπιστήμιο

Το κτήριο της Φυσικής!

Του Νίκου Τσούλια

      Όχι δεν ήταν η πρώτη μέρα στο Δημοτικό σχολείο για εκείνα τα αγροτόπαιδα της δεκαετίας του 1960 η φοβερή ημέρα, η ημέρα εισόδου σε έναν άλλο κόσμο. Το Δημοτικό σχολείο το έβλεπαν και το ξανάβλεπαν γιατί ήταν δίπλα στα σπίτια τους και στο προαύλιό του έπαιζαν μπάλα όταν δεν λειτουργούσε. Το Δημοτικό σχολείο το κουβαλούσαν και κάθε ημέρα στις διηγήσεις τους τα μεγαλύτερα αδέλφια τους και οι φίλοι τους. Και όσα παιδιά είχαν μάθει να διαβάζουν πριν ακόμα πάνε στο σχολείο το επιθυμούσαν μια ώρα αρχύτερα, αφού έτσι θα έκαναν λιγότερες αγροτικές δουλειές.

«Να σε έχω συνέχεια στην αγκαλιά μου»

Του Νίκου Τσούλια

     Η καλή συντροφιά είχε περάσει στην τελευταία φάση της διασκέδασής της. Είχαν καλοφάει, είχαν πιει ωραίο κρασί, τραγούδησαν, είπαν πειράγματα και υπαινιγμούς, αστειεύτηκαν, άρχισαν τις αφηγήσεις. Ήξεραν ότι εκεί θα κατέληγαν, αφού το νήμα που ένωνε τις ζωές τους ήταν το ερημωμένο πια χωριό των παιδικών τους χρόνων.