Ο Γιώργος και η θάλασσα

Του Νίκου Τσούλια

     Πολλοί άνθρωποι έχουν σχέση με τη θάλασσα, επαγγελματική, ερασιτεχνική… Άλλοι ασχολούνται με ένα θαλάσσιο σπορ, άλλοι τη γνωρίζουν στις διακοπές του καλοκαιριού – ως εθιμοτυπία – άλλοι εμπνέονται και την ερωτεύονται. Ναι υπάρχει και έρωτας για τη θάλασσα.

Όταν τα χωράφια χρυσάφιζαν

Του Νίκου Τσούλια

     Ιούνιος, μήνας θεριστής για δεκαετίες, για αιώνες και αιώνες. Σκληρή δουλειά μέσα στο λιοπύρι μα και χαρά για τους κόπους μιας χρονιάς, ευχές για τα γεννήματα, να σηκώσουν βάρος τα τσουβάλια, να γεμίσουν τα κασόνια και τα αμπάρια, να ελαφρώσει το χρέος των αγροτών στην Τράπεζα, να πουλήσουν το καλό, το “σκληρό” στάρι στους εμπόρους γιατί είχε καλύτερη τιμή, να αγοράσουν κανένα παπούτσι των παιδιών, για τα ρούχα θα έστελνε κανένας συγγενής από την Αθήνα (διπλοφορεμένα και τριπλοφορεμένα δεν τους ένοιαζε καθόλου – άσε που μπορεί να ήταν και στη μόδα)…

Όχι, δεν είναι εικόνες που σβήνουν…

Του Νίκου Τσούλια

      Όλες οι εικόνες έχουν την ίδια τύχη… Έρχονται και παρέρχονται, όπως καθετί στον κόσμο μας και στη ζωή μας. Αλλά δεν αρκεί αυτή η διαπίστωση. Δεν αναφερόμαστε για τις τόσες και τόσες εικόνες – που ανά στιγμή συμβαίνουν είτε τις αντιλαμβανόμαστε είτε όχι – αλλά για εκείνες που σε αφορούν με κάποιο ενεργό ή και απροσδιόριστο τρόπο ή σε έχουν σημαδέψει και σε απασχολούν διαρκώς ή απλώς σου έχουν κάνει εντύπωση.

Στιγμές ανάγνωσης και ποδοσφαίρου

Του Νίκου Τσούλια

     Αγαπούσε το ποδόσφαιρο. Αν γινόταν, θα πήγαινε κάθε Κυριακή στο γήπεδο. Ήταν μια ιεροτελεστία. Πάντρευε το διάβασμα με το ποδόσφαιρο. Ξεκινούσε τουλάχιστον δύο ώρες πριν τον αγώνα.

Παντού υπάρχουν λουλούδια!

Μοναχικό, όμορφο λουλούδι στην έρημο

Του Νίκου Τσούλια

– Τα ερωτήματά μου…

     Πώς βρέθηκες εκεί ολομόναχο; Ποιος άνεμος κουβάλησε το σπόρο σου; Πού βρήκες το νερό και ρίζωσες και βλάστησες και άνθισες;

Μόνος και …έρημος στο νοσοκομείο!

Του Νίκου Τσούλια

     Ούτε στους πιο μαύρους εφιάλτες του δεν μπορούσε να το συλλάβει. Ποτέ το μυαλό του – που δεν αφήνει σπιθαμή για σπιθαμή στη χώρα του πιθανού και του απίθανου χωρίς να την επισκεφτεί – δεν είχε τέτοιο μοτίβο πρόσληψης και ερμηνείας.

Το Πάσχα τότε και τώρα…

Του Νίκου Τσούλια

     Τι να πρωτοσυγκρίνεις και τι να πρωτοπείς ανάμεσα στο Πάσχα των παλιότερων δεκαετιών – του 1960 και του 1970 – και των σημερινών εποχών… Άλλοι άνθρωποι, άλλες κοινωνίες, άλλος πολιτισμός. Άλλη χώρα η Ελλάδα.

Φαντάσματα με τις σκιές και την ομίχλη

Του Νίκου Τσούλια

     Όταν μικρός μαθητής περνούσα περνούσα τα βράδια από τη βαριά σκιά της μεγάλης βελανιδιάς στο χαλικόδρομο πηγαίνοντας από τη μικρή μας χαμοκέλα στο χωριό κάπου ένα χιλιόμετρο απόσταση για να ψωνίσω, έτρεχα γρήγορα για να βγω στο φως του φεγγαριού. Παράξενες μορφές ξεπηδούσαν και δεν καταλάβαινα από που.

Το σχολείο η ψυχή της

Του Νίκου Τσούλια

     Πάντα λάτρευε το σχολείο. Ποτέ δεν κατάλαβε πότε και πώς ακριβώς συνέβη. Από τότε που κατάλαβε τον εαυτό της, το σχολείο έγινε το παράξενο όνειρό της. Ίσως επειδή ήλθε απ’ εκεί και ο πρώτος της, ο μοναδικός της έρωτας και τα πάντα έγιναν μαγικά.

“Μια φορά και έναν καιρό ανέβηκε στον …ουρανό”

Του Νίκου Τσούλια

     Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μικρό παιδί. Κάτι δεν μπορούσε να εξηγήσει. Μεγάλωνε και έβλεπε ίδιους ανθρώπους γύρω του. Μα σαν πήγαινε πιο μακριά με τους γονείς του έβλεπε …άλλους, παράξενους ανθρώπους. Δεν είχαν το χρώμα το δικό του ούτε του μπαμπά του και της μαμάς του. Κάτι δεν καταλάβαινε όμως.

Αν έχεις και κανένα βιβλίο…

Του Νίκου Τσούλια

     Είχα ετοιμάσει την τσάντα, όπως κάθε ημέρα, με τα απαραίτητα. Λάπτοπ με μπαταρία δυνατή, περίπου 10 ωρών, βιβλίο δοκιμιακού περιεχομένου μικρού μεγέθους για να μην έχω πολύ βάρος, σημειωματάριο κομψό και το πολύ ωραίο πενάκι μου. Ακόμα και αν έλειπα όλη ημέρα από το σπίτι μου, για κάποιο άγνωστο λόγο, να έχω δυνατότητα δημιουργικής απασχόλησης δηλαδή γράψιμο και διάβασμα.

Πάντα εκεί θα επιστρέφω

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Ο ουρανός δεν είχε δώσει υγρές πνοές ζωής εδώ και πολύ καιρό. Το φθινόπωρο πέρασε καλοκαιριάτικα αλλά και ο χειμώνας πήγε πίσω πολύ. Οι τόποι στέγνωναν. Αλλαγμένες οι εποχές δεν έλεγαν να συμμορφωθούν. Η ζωή συρρικνωνόταν. Η λίμνη αποτραβιόταν προς την εστία της – στη δέση του ποταμού. Τα παλιά χωράφια φανερώνονταν – μια κουβέντα είναι το φανέρωμά τους – τίποτα δεν ξεχωρίζει, όλα μια απέραντη έκταση λάσπης.