Μαύρη πεταλούδα στον κήπο

Του Νίκου Τσούλια

      «Εσείς να βγαίνετε έξω. Να έχετε παρέες και φίλους. Μην κοιτάτε εμένα, δεν είναι τίποτα θα μου περάσει. Έχω τις κλειστές μου είναι θέμα χρόνου. Θα αρχίζω και εγώ να είμαι όπως παλιά. Αλλά να είναι κάποιος μαζί μου να μην είμαι μόνη μου, μη μου συμβεί τίποτα».

Στους καιρούς της επιθυμίας και της πολιορκίας

Του Νίκου Τσούλια

     Για πολλούς καιρούς η πόλη της ιστορίας μας …περνούσε μια χαρά. Οι κάτοικοί της ικανοποιούσαν την μια επιθυμία μετά την άλλη, και ήταν οι επιθυμίες το νόημα της ζωής τους. Και όχι μόνο αυτό αλλά γεννούσαν και συλλογικές επιθυμίες, αφού τα πράγματα πήγαιναν καταπώς ήθελαν – και ακόμα καλύτερα.

Δέντρο ολομόναχο, γυμνό, πρωταγωνιστής

Του Νίκου Τσούλια

     Μοναχικό μες στην ερημιά του τόπου. Γυμνωμένα τα κλαδιά του, υψωμένα προς τον ουρανό. Δεν είναι ξεραμένα. Μέσα τους κρυμμένοι οι χυμοί, που περιμένουν του ήλιου περισσότερη παρουσία για να ξεπετάξουν μάτια, βλαστάρια, καινούργια κλαδιά, φύλλα πολλά – το πράσινο να απλωθεί, το γκρίζο να ξεμείνει στον κορμό.

Για τη μνήμη του μέλλοντος

Του Νίκου Τσούλια

     Όχι δεν ήμουν περαστικός. Δεν έβγαζα μόνο φωτογραφίες, τη μια πίσω από την άλλη. Έκατσα εκεί στο έμπα των χωραφιών μας, στην πλαγιά του γεμάτου σκίντα και πουρνάρια λόφου. Προσπαθούσα να συναντήσω παλιές ματιές, παλιές ιστορίες. Να βρω αφηγήσεις παιδικές.

Βλέπεις τόση ομορφιά, όταν το ροδοχάραμα της ζωής συναντά το γέρμα της…

Του Νίκου Τσούλια

     Έβλεπα το περιστατικό ξανά και ξανά και ένοιωθα απέραντη γλύκα ομορφιάς. Μια απλή σκηνή με είχε καταγοητεύσει. Χανόμουνα στις σκέψεις και στους στοχασμούς με μια αίσθηση απίστευτης πληρότητας.

Δεν είχε σκοτεινιά εκείνη την ημέρα

Του Νίκου Τσούλια

     1η Σεπτεμβρίου 2021. Απαρχή του Φθινοπώρου και ελπίδες να φύγει η πνιγηρή ζέστη, που έχει φωλιάσει για τα καλά στον τόπο μας εδώ και μήνες αρκετούς. Οι φωτιές είναι πίσω – ξεχάστηκαν. Τα αποκαϊδια στην Εύβοια, στην Ηλεία, στην Βαρυμπόμπη έμειναν μόνα τους. Οι ειδήσεις έφυγαν απ’ αυτά. Τι και αν οι πληγές έμειναν στους ανθρώπους. Η σκοτεινιά είναι δική τους υπόθεση…

Μόνος σε ερημικό ακρογιάλι

Του Νίκου Τσούλια

     Είναι μια φαντασίωση. Προσωπική, θα μου πείτε… Ναι, αλλά δύσκολα θα βρούμε κάτι φαντασιακό που είναι μόνο προσωπική υπόθεση. Οι περισσότερες φαντασιώσεις και ονειροπολήσεις έχουν αναφορά σε πολλούς ανθρώπους. Οπότε…

Χαζό παιδί χαρά γεμάτο…

Του Νίκου Τσούλια

      Άμα έρχονταν ξένοι στο φτωχικό τους σπιτικό, αυτό χωνόταν κάτω από το τραπέζι της σάλας – του ενός από τα δύο όλα κι όλα δωμάτια της χαμοκέλας –, γιατί σ’ εκείνους τους καιρούς η ντροπή ήταν σε πρώτη ζήτηση στον κόσμο των παιδιών.

Ο Γιώργος και η θάλασσα

Του Νίκου Τσούλια

     Πολλοί άνθρωποι έχουν σχέση με τη θάλασσα, επαγγελματική, ερασιτεχνική… Άλλοι ασχολούνται με ένα θαλάσσιο σπορ, άλλοι τη γνωρίζουν στις διακοπές του καλοκαιριού – ως εθιμοτυπία – άλλοι εμπνέονται και την ερωτεύονται. Ναι υπάρχει και έρωτας για τη θάλασσα.

Όταν τα χωράφια χρυσάφιζαν

Του Νίκου Τσούλια

     Ιούνιος, μήνας θεριστής για δεκαετίες, για αιώνες και αιώνες. Σκληρή δουλειά μέσα στο λιοπύρι μα και χαρά για τους κόπους μιας χρονιάς, ευχές για τα γεννήματα, να σηκώσουν βάρος τα τσουβάλια, να γεμίσουν τα κασόνια και τα αμπάρια, να ελαφρώσει το χρέος των αγροτών στην Τράπεζα, να πουλήσουν το καλό, το “σκληρό” στάρι στους εμπόρους γιατί είχε καλύτερη τιμή, να αγοράσουν κανένα παπούτσι των παιδιών, για τα ρούχα θα έστελνε κανένας συγγενής από την Αθήνα (διπλοφορεμένα και τριπλοφορεμένα δεν τους ένοιαζε καθόλου – άσε που μπορεί να ήταν και στη μόδα)…

Όχι, δεν είναι εικόνες που σβήνουν…

Του Νίκου Τσούλια

      Όλες οι εικόνες έχουν την ίδια τύχη… Έρχονται και παρέρχονται, όπως καθετί στον κόσμο μας και στη ζωή μας. Αλλά δεν αρκεί αυτή η διαπίστωση. Δεν αναφερόμαστε για τις τόσες και τόσες εικόνες – που ανά στιγμή συμβαίνουν είτε τις αντιλαμβανόμαστε είτε όχι – αλλά για εκείνες που σε αφορούν με κάποιο ενεργό ή και απροσδιόριστο τρόπο ή σε έχουν σημαδέψει και σε απασχολούν διαρκώς ή απλώς σου έχουν κάνει εντύπωση.

Στιγμές ανάγνωσης και ποδοσφαίρου

Του Νίκου Τσούλια

     Αγαπούσε το ποδόσφαιρο. Αν γινόταν, θα πήγαινε κάθε Κυριακή στο γήπεδο. Ήταν μια ιεροτελεστία. Πάντρευε το διάβασμα με το ποδόσφαιρο. Ξεκινούσε τουλάχιστον δύο ώρες πριν τον αγώνα.