Η ξεχωριστή σχέση μου με το βιβλίο

Του Νίκου Τσούλια

      Είναι μια σχέση συνειδητά και ασυνείδητα αρχετυπική. Ταυτίζεται απόλυτα με την πνευματική μου «οντογένεση», αφού πριν ακόμα πάω στο σχολείο, είχα μάθει να διαβάζω – στοιχείο πολύ δυσεύρετο για εκείνες τις εποχές στο μικρό αγροτικό χωριό μου. Και ήταν έκτοτε το πεδίο του διαβάσματος το προνομιακό μου στερέωμα, που θα του δινόμουν ολοκληρωτικά. Αλλά και αυτό στη συνέχεια θα ήταν μαζί μου φοβερά γενναιόδωρο.

Ένας τυχοδιώκτης του καιρού μας…

Path through the Irises I, Claude Monet, 1914-1917

Του Νίκου Τσούλια

      Η είδηση «έπεσε» στις αίθουσες του ξενοδοχείου που γινόταν το συνδικαλιστικό συνέδριο σαν μια μικρή βόμβα, που την ακούνε όλοι διαδοχικά, και διαπερνούσε όλες τις παρατάξεις με μεγάλη ευχαρίστηση πλην μιας, της παράταξης που τον είχε ως «ανερχόμενο στέλεχος». Ο γραμματέας της παράταξής του έλειπε˙ ήταν άρρωστος. Ο αναπληρωτής του έπεσε από τα σύννεφα, δεν φανταζόταν ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Απευθύνθηκε στο διακινητή της είδησης.

«Οδός Σόλωνος»

Ο “Ναός” της Φυσικής στη Σόλωνος

Του Νίκου Τσούλια

      Φροντίζω να με βγάζει ο δρόμος απ’ εκεί. Σκόπιμα κάνω τη αυτή τη διαδρομή. «Οδός Σόλωνος» με τους γειτονικούς δρόμους της, από τη Νομική και τα Προπύλαια μέχρι το κτίριο της Φυσικής και την Χαρ. Τρικούπη, μόλις πέντε τετράγωνα όλα κι όλα. Ήταν ο δρόμος του φοιτητόκοσμου. Τα στενά της πεζοδρόμια δεν χωρούσαν πουθενά τους κατά κύματα νεανικούς χειμάρρους με τις ζωηρές φωνές και τις γεμάτες ένταση συζητήσεις. Μέσα σε λίγα τετράγωνα δέσποζαν οι δύο πόλοι των θεωρητικών και των θετικών σπουδών, το κτίριο της Νομικής και εκείνο της Φυσικής.

Ζώντας με το παρελθόν!

Marguerite Louppe (Artist’s Wife)  –   Maurice Brianchon  1934

Του Νίκου Τσούλια

      Ζούσε πάντα με το παρελθόν. Με αυτό σχεδίαζε το μέλλον του, με αυτό περνούσε τις ελεύθερες ώρες του, με αυτό ονειρευόταν. Ο ίδιος δεν θεωρούσε τον εαυτό του ως ιδιόρρυθμο, αλλά ισχυριζόταν ότι τόνιζε αυτό που οι άλλοι έκρυβαν στη ζωή τους.

Μοναχικά λουλούδια…

Του Νίκου Τσούλια

      «Είχα ακούσει από τους παλιούς παραμυθάδες ότι υπάρχουν μοναχικά λουλούδια εκεί πέρα στο Καλαθέϊκο, εκεί που πέφτει ο ήλιος έχει από τη μια πλευρά ο λόφος βυθιστεί. Λένε ότι εκεί βγαίνουν νεράιδες και ξελογιάζουν όποιον κάθεται για πολλή ώρα εκεί κοντά. Μερικοί λένε ότι είναι σαν τις Σειρήνες του Οδυσσέα. Δεν ξέρω… Εκεί όμως όλοι συμφωνούνε ότι υπάρχουν μοναχικά λουλούδια, που σαν τα αντικρίσεις για τα καλά θα είναι σαν να έχεις βρει έναν θησαυρό. Τι ακριβώς εννοούν δεν έχω καταλάβει. Πρέπει να εξηγήσεις τα μοναχικά λουλούδια και να βρεις τι κρύβουν, το όνειρο ενός βασανισμένου ανθρώπου…».

Αγαπημένη μου ιστοσελίδα

Jonas Lie – The Inner Harbor

Του Νίκου Τσούλια

      Αγαπημένη μου ιστοσελίδα, μπορώ αβασάνιστα να αναρωτηθώ: Τι θα γινόμουνα χωρίς εσένα; Πώς θα ήταν η καθημερινή ζωή μου; Πώς θα υπηρετούσα την ακόρεστη επιθυμία να γράφω, να γράφω και να ξαναγράφω; Πώς θα καλλιεργούσα τόσο συστηματικά τη σκέψη μου και την επιχειρηματολογία μου για να τεκμηριώνω μια άποψή μου, στο βαθμό βέβαια που εξαντλώ τις δυνατότητές μου; Τι θα έκανα χωρίς εσένα τις πιο δημιουργικές στιγμές της ημέρας μου;

Πάμε από εκεί που ερχόμαστε…

Allegorical scene, Konstantinos Parthenis, Αλληγορική σκηνή

Του Νίκου Τσούλια

     Φίλε μου, δεν μπορείς να στοχάζεσαι σε αυτό το ζήτημα στα καλά καθούμενα, να ερευνάς, να προβληματίζεσαι, να αναρωτιέσαι, να αναστοχάζεσαι και ξανά πάλι από την αρχή. Δεν μπορείς νοητικά να βρεις άκρη με όση δύναμη και να έχει ο ορθολογισμός σου, όση σοφία και να σου έχουν δώσει οι γνώσεις σου και τα διαβάσματά σου.