Του ονείρου και της προσμονής…

 

boredart.com

 

 

Του Νίκου Τσούλια

      Ούτε που κατάλαβα το πώς γεννήθηκε αυτή αντίληψη και έγινε στοιχείο της ταυτότητάς μου, που ποτέ δεν πρόκειται να με αφήσει. Ίσως να ήταν τόσο ισχυρός ο εφηβικός μου έρωτας, που έγινε νοητικός και κυρίως ψυχικός ιδεότυπος – κάτι σαν η μοναδική βάση του συναισθηματικού μου κόσμου.

Είδα ένα αστέρι από κοντά…

 

Του Νίκου Τσούλια

      Ήξερα αυτό που ο κόσμος όλος γνωρίζει και η ιστορία και η λογοτεχνία και η ποίηση και η τέχνη, ότι η μορφή του εμφανίζεται ξαφνικά και απρόσμενα, ότι αρκεί ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα χεριού, μια απλή σκέψη για να σε κυριεύσει σε μηδενικό χρόνο.

Μια «στιγμή» συγκίνησης, μια «αιωνιότητα» ομορφιάς

 Με το Γεράσιμο και τη Δέσποινα

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

Ευχαριστήριο Γράμμα στους μαθητές και στις μαθήτριές μου

 

      Όταν έχεις χάσει έναν μοναδικό παράδεισο από το ίδιο το αναγκαστικό και συνάμα αναγκαίο διάβα της ζωής και ξέρεις ότι δεν πρόκειται να ξαναγευθείς στιγμές παιδαγωγικού μεγαλείου, όταν ο χρόνος σου έχει βάλει μια βαθιά χαράδρα στο συνεχές της ζωής σου που με τίποτα δεν γεφυρώνεται και το έχεις πάρει απόφαση ότι έχεις καταθέσει – άγνωστο που – τη θεία δωρεά της διδασκαλίας…

Στο κατώφλι της Σύνταξης

 

Hands – Luc Tuymans, 1978

Του Νίκου Τσούλια

 

      Είχε αρχίσει να το σκέπτεται όλο και πιο συχνά. Αλλά είναι άλλο να το σκέπτεσαι και άλλο να το βιώνεις… «Κάποια μέρα θα συμβεί. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν μπορείς να το αποφύγεις». Άλλες στιγμές σκεπτόταν διαφορετικά.

Χριστούγεννα χωρίς Χριστό;

Μονή Δαφνίου, εντοίχιο ψηφιδωτό, 11ος αιώνας

Του Νίκου Τσούλια

 

      Είχε απέναντί του το πιο δύσκολο ακροατήριο. Παιδιά γυμνασίου που διαρκώς παιδιαρίζουν και έχουν το μυαλό τους στο πότε θα τελειώσει η όλη ιστορία του σχολικού τύπου εκκλησιασμού και έφηβοι λυκείου που άλλοι έχουν βαρύνει από το βάρος των πανελλαδικών εξετάσεων και άλλοι βιώνουν τα προεόρτια των δύσκολων τάξεων που θα ακολουθήσουν και όλος αυτός ο ανατέλλων κόσμος δύσκολα δέχεται τη θρησκευτική εκδοχή της ζωής.

Ήτανε πάλι Δεκέμβρης

 

Vincent van Gogh, “Landscape in the snow,” Arles, February 1888.

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Ήταν ανάγκη να μην κλείσει πάλι ο κύκλος της σχολικής χρονιάς και να έλθει το μαντάτο για διακοπή της εκπαιδευτικής μου διαδρομής για άλλη μια φορά μέσα στο Δεκέμβρη, να μην ολοκληρώσω τον κύκλο που κάνει το σχολείο και να φύγω μαζί με μια φουρνιά μαθητών, για να έχω την ψευδαίσθηση ότι πάω κι εγώ «για άλλα μέρη, για άλλες πολιτείες», για να ανοίξω με το ρεύμα των ονείρων τους και με τη δυναμική των φιλοδοξιών τους έναν άλλο κύκλο δραστηριότητας;

Εμείς οι παραμυθάδες…

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Γύρισε το χρόνο πίσω, πολύ πίσω. Δεκαετίες τώρα το μικρό ερημωμένο χωριό, η Αυγή Πηνείας κοντά στην Αμαλιάδα, είχε να ζήσει ένα τέτοιο γεγονός. Μέχρι εκείνη την ημέρα υπήρχαν οι αναχωρήσεις της μετανάστευσης προς την Αθήνα και την Πάτρα και οι οριστικές αναχωρήσεις προς τον κυπαρισσοφόρο λόφο του Άη – Δημήτρη.