Το τέρας του νερού

Του Νίκου Τσούλια

      Οι παλιότεροι, οι προπαππούδες μας, μιλούσαν συχνά για το τέρας. Δεν το έλεγαν όμως με πολλή κακή διάθεση, δεν σημείωναν και κάποιο κακό που θα συνέβαινε και έτσι και οι παππούδες μας το μετέφεραν σε εμάς στην αρχή με την ίδια ατμόσφαιρα. Λίγο – λίγο το θυμάμαι. Εκεί απέναντι στους λόφους στο Καλαθέϊκο που είναι νεροφαγωμένοι και έχουν γίνει βυθίσματα και έχει σωριαστεί εντελώς το αποδώ μέρος των λόφων υπάρχουν νεράιδες.

Η Μάγισσα της λίμνης

Του Νίκου Τσούλια

      Οι παλιότεροι έλεγαν ότι την έβλεπαν κατά καιρούς – οι νεότεροι απαλλαγμένοι από τις τόσες και τόσες προκαταλήψεις που βάραιναν την ατμόσφαιρα του μικρού χωριού και αγκιστρωμένοι για τα καλά στο όνειρό τους να φύγουν για την πόλη για να φτιάξουν τη ζωή τους ούτε καν που άκουγαν τις σκέψεις των παλιότερων θεωρώντας ότι μπέρδευαν τα παραμύθια με την πραγματικότητα.

Μπορείς να χαλάσεις την ψυχή των δώρων;

Του Νίκου Τσούλια

     Βρεθήκανε τυχαία συγκάτοικοι σε ένα παλιό, τύπου νεοκλασικού, ψηλοτάβανο κτίριο στην Αλκιβιάδου, κοντά στον Άγιο Παντελεήμονα – ξεχωριστά δωμάτια, κοινό μπάνιο, μεγάλοι διάδρομοι. Και οι δύο για τον ίδιο σκοπό. Είχαν περάσει στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και προσπαθούσαν να βρουν λύση διαμονής, φτωχής διαμονής.

Το άλογο και το πηγάδι…

Του Νίκου Τσούλια

     Ήταν αρκετές ημέρες που έβρισκε το άλογό του έξω από την περίφραξη κάθε πρωί που πήγαινε στα χωράφια του. “Θα πρέπει να παίρνει φόρα, για να μπορεί να πηδάει τον φράχτη”, σκεπτόταν, “αλλά τότε κάπου θέλει να πηγαίνει”.

«Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ο Θύμιος»…

Του Νίκου Τσούλια

     Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ο Θύμιος. Ζούσε μόνος. Ζούσε από κάτι ψιλοδουλειές που έκανε εδώ και εκεί. Δεν είχε φίλους ούτε και συγγενείς. Δεν ήταν πάντα έτσι η κατάστασή του. Ένα ατύχημα του άλλαξε τη φτωχή ζωή του. Όχι, δεν ξέφυγε από τη φτώχεια. Το ατύχημα του άλλαξε το πρόσωπο. Τον παραμόρφωσε…

Φοιτητής παρέα με τη φτώχεια του

Αθήνα, δεκαετία 1970

Του Νίκου Τσούλια

     Δύσκολα χρόνια τον βρήκαν σαν ήλθε στην Αθήνα στη δεκαετία του 1970. Κουβαλούσε τη φτώχεια του από το χωριό του, από τη μικρή του χαμοκέλα. Με τι λεφτά να σπουδάσει; Η οικογένειά του ίσα που τα έβγαζε πέρα για μια ζωή αγροτική, λιτή και μετρημένη, εκεί στην επαρχία – τίποτα παραπάνω.

Τι να κάνει στο χωριό, τι να κάνει και στην πόλη…

Του Νίκου Τσούλια

     Σαν πήρε το πτυχίο, έκανε τα καθιερωμένα, αν και είχε ένα σφίξιμο. Πήγε τους στενούς του φίλους σε ένα μικρό μπαρ και το γιόρτασαν. Όλοι λίγο – πολύ, στην ίδια κατάσταση ήταν – πριν το πτυχίο, μετά το πτυχίο, κοντά σε ένα μεταπτυχιακό ή στο κενό…

Βιβλιοαναμνήσεις…

Του Νίκου Τσούλια

     Σαν με πήγε ο πατέρας μου για πρώτη φορά, μαθητής ων του Δημοτικού, στην κοντινή πόλη μας, στην Αμαλιάδα, στον οδοντίατρο – έτσι κι αλλιώς μόνο για τον γιατρό θα μπορούσα να πάω -, κάπου έπεσε το μάτι μου και είδα ένα μαγαζί που είχε στη βιτρίνα του βιβλία.

Το λάθος και η καλοσύνη της αγάπης…

Του Νίκου Τσούλια

 

      «Το ξέρω, τώρα θα σε πάω εγώ προς τα κάτω, αλλά μετά το βραδάκι θα με φέρεις εσύ πάλι επάνω». Ήταν η παροιμιώδης φράση του μπάρμπα – Χαρλάμη. Την είπε στη γεμάτη με κρασί μπουκάλα που την κρατούσε στην αγκαλιά σα μικρό παιδί. Ήταν εκείνες τις εποχές που οι άντρες ξενοδούλευαν στα κτήματα του κάμπου και ξεκινούσαν τη νύχτα άλλοι με τα πόδια και άλλοι με τα άλογα για να φτάσουν αχάραγο ακόμα στη δουλειά˙ δουλειά σκληρή, σκάψιμο με την αξίνα όλη την ημέρα και το κρασί έδινε δύναμη στα χέρια και έδιωχνε τη δίψα του νερού που δεν το έπιναν για να μη φουσκώνουν και τους εμποδίζει στο να πηγαίνουν γρήγορα στην αράδα τους.

Ο άρπαγας που άρχισε να γίνεται ανθρώπινος

Του Νίκου Τσούλια

     “Δεν θα έχετε πολλά πάρε – δώσε με τα παιδιά του χωριού. Εσείς θα σπουδάσετε και θα ζήσετε μακριά από εδώ, στην πόλη. Εκεί είναι το μέλλον σας. Τα άλλα παιδιά θα μείνουν εδώ, αγρότες άντε και κανένας εργάτης στο εργοστάσιό μας”.

Όταν το παρελθόν συναντά παρελθόν

Του Νίκου Τσούλια

     Δύσκολη χρονιά και η φετινή. Το μίγμα της ζωής γκρίζο και μαύρο – καθόλου φωτεινό. Η πανδημία στο φόρτε της. Η οικονομική κρίση δεν λέει να φύγει. Η κλιματική αλλαγή έχει αρχίσει ήδη να αφήνει τα σημάδια της και η ξηρασία στεγνώνει τους τόπους.

Μαύρη πεταλούδα στον κήπο

Του Νίκου Τσούλια

      «Εσείς να βγαίνετε έξω. Να έχετε παρέες και φίλους. Μην κοιτάτε εμένα, δεν είναι τίποτα θα μου περάσει. Έχω τις κλειστές μου είναι θέμα χρόνου. Θα αρχίζω και εγώ να είμαι όπως παλιά. Αλλά να είναι κάποιος μαζί μου να μην είμαι μόνη μου, μη μου συμβεί τίποτα».