Γράφω, γράφεις, γράφει, Όλοι γράφουμε, Πάντα θα γράφουμε…

Κορίτσι που γράφει στο φως της λάμπας, Ουίλιαμ Χένρι Χαντ,  1850

Του Νίκου Τσούλια

Ποιος μπορεί να φανταστεί τον κόσμο μας χωρίς το γράψιμο; Ποιος μπορεί να σκεφτεί πως θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς αυτό; Θα υπήρχε εξέλιξη στον πολιτισμό μας; Όλος αυτός ο πλούτος της συσσωρευμένης εμπειρίας και σοφίας, του διαρκώς διαστελλόμενου – με την πιο απίθανη ταχύτητα – Σύμπαντος της Γνώσης και των πληροφοριών πώς θα μπορούσε να δημιουργηθεί;

Γράφω σημαίνει ζω δημιουργικά. Είμαι ανήσυχος και ερευνητικός, αναζητητής και δημιουργικός. Θέλω να δώσω ό,τι μπορώ στον κόσμο, να κάνω ορατή την ύπαρξή μου. Να μιλώ ξανά και ξανά σε γνωστούς και σε αγνώστους. Να λέω τη γνώμη μου και τους στοχασμούς μου. Γράφω ζητώντας να γράφουν ο καθένας και η καθεμιά. Από το γράψιμο των άλλων, από το πάθος μου για διάβασμα, γεννήθηκε άλλωστε και αυτή η φοβερή επιθυμία μου για το γράψιμο.

Υπήρχε και μια άλλη πηγή. Στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο, δάσκαλος και φιλόλογος, μου επαινούσαν τις Εκθέσεις. Ήταν το μάθημα της απόλυτης αυτοπεποίθησής μου. Εδώ στηρίχτηκαν τα πιο παράτολμα όνειρά μου. Και ναι, έχω καταλήξει. Αν δεν γινόμουν καθηγητής, ήθελα να γινόμουν συγγραφέας.

Και γράφω, γράφω ασταμάτητα, σχεδόν κάθε ημέρα. Χιλιάδες άρθρα και διηγήματα – από τις απαρχές της δεκαετίας του 1980 με τις μικρές μου παρεμβάσεις στην «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ» και μετά με τη συστηματική αρθρογραφία μου στην «ΕΞΟΡΜΗΣΗ» στη δεκαετία του 1990 και μετά σποραδικά σε αρκετές εφημερίδες, σε περιοδικά, σε ιστοσελίδες… – έχουν μέσα τους όψεις του εαυτού μου. Είναι δημιουργήματά μου. Είναι πολλά απ’ αυτά που θάθελα να πω και δεν προλάβαινα και δεν πρόλαβα.

Και έγινε το λάπτοπ καθημερινή, αγαπημένη μου συντροφιά. Άυλη πλέον η γραφή μας. Πόσο εύκολα γίνονται πλέον οι διορθώσεις, οι μετασχηματισμοί, οι συμπληρώσεις, και απελευθερώνεται η σκέψη μακριά από τις ταλαιπωρίες της γομολάστιχας και του μπλάνκο – πόσο πρωτόγονα φαντάζουν… Ναι, ο ψηφιόκοσμος απελευθέρωσε το γράψιμο!

Γράφεις, γράφει… Μόνο μέσα από το γράψιμο κατανοείς καλύτερα τον άνθρωπο – ακόμα και αν είναι πολύ γνωστός σου. Μαθαίνεις σκέψεις του και στοχασμούς του, ανησυχίες του και προβληματισμούς του που ποτέ δεν θα τα μάθεις μέσα από την όποια προφορική επικοινωνία. Με το γράψιμο θα βρεις όψεις του εαυτού σου, που δεν μπορείς ποτέ να βρεις με κανέναν άλλο  τρόπο!

Όλοι γράφουμε, πάντα θα γράφουμε… Το  μικρό παιδί μαζί με τις ζωγραφικές του θα αρχίσει να οργανώνει τα σχήματα της γραφής του σε πειθαρχημένα σύμβολα, για να εκφραστεί η γλώσσα του, για να ασκήσει το πνεύμα του, για να πάει στο σχολείο, για να σπουδάζει και να μορφώνεται σ’ όλη του τη ζωή! Μια τέτοια πορεία του ανοίγει τους ορίζοντες για χειραφέτηση και για ελευθερία.

Ναι έχουμε μπει στους καιρούς της εικόνας. Εικόνες παντού και λίγα γράμματα στο διαδίκτυο και στην τηλεόραση. Αλλά είναι προσλήψεις παθητικών ατόμων. Δεν έχουν καμιά ενεργητική συμμετοχή. Το διάβασμά τους είναι επικουρικό και αφυδατωμένο. Χάνουν την ουσία, την πραγματικότητα.

Τι σχέση μπορεί να έχει η ταινία «Έγκλημα και Τιμωρία» με το διάβασμα του αριστουργήματος του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι; Τι σχέση έχει η τηλεθέαση και η περιδιάβαση στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, που είμαστε παρατηρητές και καταναλωτές, με το δικό μας γράψιμο που είμαστε δημιουργοί και του εαυτού μας απελευθερωτές;

Αγόρι που γράφει

Άλμπρεχτ Άνκερ, 1908

Emile Verhaeren, Γράψιμο, 1915

Albert Anker : Συγγραφικό αγόρι με τη μικρή αδερφή, 1875

Άνθρωπος που διακόπτεται στο γράψιμό του

Gerrit Dou, 1635

Daydreaming Bookeeper (Περιπέτεια), Νόρμαν Ρόκγουελ, 1924

Γράφοντας τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, 1776, Jean Leon Gerome Ferris

Γυναίκα που γράφει, Χέντρικ Τζέικομπους Σόλτεν

Πορτρέτο του Έρασμου του Ρότερνταμ,  Γράψιμο, Hans Holbein ο νεότερος, 1523

Πορτρέτο ενός άνδρα που γράφει στη μελέτη του, Gustave Caillebotte, 1885

Advertisement