Όλα στη φτήνια…

Οι πατατοφάγοι, Βίνσεντ Βαν Γκογκ, 1885

Του Νίκου Τσούλια

     Εικόνες της λαϊκής που φτάνει στο τέλος της, στο ξεπούλημα των προϊόντων – οι φωνές πιο δυνατές. Τώρα είναι η στιγμή για την τελική έφοδο. Όλα στη φτήνια. Να πέσουν με τα μούτρα στους πάγκους οι πελάτες. Να φύγει η πραμάτεια…

     Δεν προλαβαίνουν επαγγελματίες και κλάδοι εργαζομένων να διατυπώνουν αιτήματα – οι δημαγωγοί τους έχουν υποσχεθεί περισσότερα. Και τώρα τι γίνεται; Διαποτισμένη η κοινωνία μας από το λαϊκισμό εδώ και αρκετά χρόνια, δεν βλέπει τις ματαιώσεις της και τις απογοητεύσεις της; «Γιατί να μην στηρίξω αυτόν που μου υπόσχεται και ας μην κάνει τίποτα;». Η ανάγκη της παραμυθίας σε συγκυρία απόγνωσης. Αλλά μπορεί να είναι αυτό το μοτίβο της προεκλογικής φάσης του 2023, σε μια περίοδο μακράς κρίσης στην οικονομία μας και στην κοινωνία μας;

    Και μαζί με τη δημαγωγία η τοξικότητα του πολιτικού κλίματος, η μετωπική και η άνευ όρων και ορίων σύγκρουση των αυτοχριζόμενων μονομάχων. Σκληρότητα και διχασμός μεταξύ των κομματικών στρατοπέδων – με σημαιοφόρους τον Άδωνι και τον Πολάκη – αλλά άφθονο χαϊδολόγημα στους ψηφοφόρους. «Ό,τι θέλει ο καθένας θα το έχει, αρκεί να εκλέξετε εμάς».

     Αναρωτιέμαι. Πόσο απέραντο μπορεί να είναι το σύμπαν των υποσχέσεων; Γιατί αρέσει τόσο πολύ να ακούς και να έλκεσαι και να παραδίδεσαι στην αντήχηση των δικών σου επιθυμιών στο επιτηδευμένο λόγο των άλλων, όταν γίνεται εργαλείο εξουσίας τους, όταν γνωρίζεις την εξέλιξη των πραγμάτων;

     Μαθαίνουμε γράμματα, πολλά γράμματα. Κι όμως. Δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε ορθολογικά. Η σκέψη μας είναι ατροφική, δεν έχει αυτονομία. Κοιτάει κάπου να πιαστεί, για να υπάρξει! Δεν μπορούμε να σκεφτούμε ότι δεν μπορούν να γίνουν όλες αυτές οι παροχές που απλόχερα μοιράζουν οι δύο δημαγωγοί μας, Τσίπρας και Μητσοτάκης. Δεν αγγίζουμε καν την τραχύτητα της σημερινής πραγματικότητας, που προδικάζει το γκρίζο αύριο. Αν δεν ερμηνεύουμε το φαινόμενο της ακρίβειας και της φτώχειας, που ρημάζει τις οικογένειες, μπορεί να μας αρκεί η υπόσχεση αυτών που προκαλούν τη φτώχεια;

     Αν δεν μπορούμε να διδαχτούμε από το παρελθόν μας… Αν έχουμε βυθιστεί σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων, σε μια φενακισμένη «πραγματικότητα»… Πώς άραγε μπορεί να αναδυθεί ο ορθολογισμός μας και η κριτική μας σκέψη, όταν λίγα χρόνια πριν πιστέψαμε ότι με νόμο του κράτους διαγράφεται το χρέος του κράτους μας – μόνοι εμείς σε όλο τον κόσμο;

     Είμαστε παρατημένοι; Έχουμε γίνει παρατηρητές των κοινωνικών και πολιτικών δρώμενων και νομίζουμε ότι θα αλλάξουμε τη ζωή μας με τα μάγια των λαϊκιστών; «Λένε» οι δημοσκοπήσεις ότι οι δεν ενδιαφερόμαστε για τις παρακολουθήσεις πολιτικών, δημοσιογράφων, πολιτών, ότι δεν μας νοιάζει ότι έχουμε παρακράτος και μάλιστα με θεσμικό τρόπο (!), ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, ότι η δημοκρατία μας και τα δικαιώματά μας ως πολιτών μπορούν να αρχίζουν έξω από την επικράτεια της ΕΥΠ.

     Είναι δύσκολο να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα. Μα είναι φοβερά όμορφο. Είναι μια τελετουργία απελευθέρωσης!

     Μητσοτάκης και Τσίπρας κυβέρνησαν και απέτυχαν. Ξέρουμε την πολιτική τους, την κουλτούρα τους, το ήθος τους. Είναι εικόνες του παρελθόντος, του παρελθόντος που δεν οδήγησε σε ένα αισιόδοξο μέλλον. Είναι εκφραστές παρακμής.

     Ο μπουχός, που σηκώνουν με τη διχαστική τους και απαξιωτική τους σύγκρουση, προσφέρεται σε αφθονία για να συσκοτίσουν τα αδιέξοδα που πρόσφεραν στον τόπο – με αχρείαστα μνημόνια, με νέα κύματα φτώχειας και ανισοτήτων.

     Όταν την ώρα που η χώρα μας βιώνει εθνικές απειλές – πιο ορατές από ποτέ άλλοτε – οι δύο δημαγωγοί αντί να διαμορφώνουν κλίμα εθνικής ενότητας και δημοκρατικού πολιτικού πολιτισμού, επιδίδονται σε «εχθροπραξίες» με μοναδικό κίνητρο τη νομή της εξουσίας, έχουν προδικάσει την εικόνα της επόμενης ημέρα που θέλουν να μας προσφέρουν: τη συνέχιση της παρακμιακής τους σύγκρουσης – που τόσο χαρακτηριστικά την αποδίδουν τα «ιδεολογικά τους σύμβολα» Άδωνις και Πολάκης.

     Το καίριο δίλημμα – κατά τη γνώμη μου – είναι το εξής. Ή γυρίζουμε σελίδα αλλάζοντας το δικό μας ρόλο του παρατηρητή και γινόμαστε ενεργοί πολίτες ή παραμένουμε στο ίδιο έργο θεατές, στο έργο που ξέρουμε πολύ καλά το περιεχόμενό του και πολύ πιο καλά το γκρίζο τέλος του!

Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Κινήματος Αλλαγής

Υ.Γ.

Επόμενο πολιτικό άρθρο: «Αυτή η χρονιά (θα) είναι δική μας»!

Θεριστές σε ανάπαυση, Jean-Francois Millet, 1850 – 1853

Μεσημεριανή ξεκούραση, Jean-Francois Millet, 1866