Πέφτουν του φθινοπώρου τα φύλλα και ένα ατέλειωτο πανηγύρι αρχίζει…

Του Νίκου Τσούλια

     Ποιος και ποια δεν έχει στοχαστεί στων φύλλων την φθινοπωριάτικη ομορφιά, δεν έχει χαθεί σε σκέψεις παρατηρώντας τις γλυκές αποχρώσεις τους – από το βαθύ καφέ μέχρι το πιο απαλό ροζ και το ασθενικό κίτρινο, από το πορφυρένιο μέχρι το χρυσαφένιο -, δεν έχει συλλογιστεί στο ταξίδι της αέναης επιστροφής των, που κάνουν ξανά και ξανά, χωρίς τελειωμό;