Ένα θαύμα διαρκείας και να το σταφύλι!

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

          Αν πάμε στα παιδιά των μεγάλων αστικών πόλεων που δεν έχουν μια κάποια βιωματική αναφορά στο αγροτικό και στο φυσικό περιβάλλον, οι προσλαμβάνουσες εικόνες τους σχετικά με την παραγωγή των φρούτων – που είναι τόσο απαραίτητα για τη σωστή διατροφή τους – είναι φοβερά λειψές και θα έλεγα μάλλον ανύπαρκτες.

    Φυσικά και δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι ένα παιδί που κινείται στους ρυθμούς των νέων τεχνολογιών θα έπρεπε να κινείται παράλληλα και με βάση παλιότερες αγροτικές παραστάσεις. Απλά επισημαίνω την ελλειμματική σχέση τους με τα πιο βασικά αγαθά, που σίγουρα απομειώνει τη δυνατότητα των σημερινών νέων να έχουν μια κάποια συμβατότητα με τα αναγκαία αγαθά, ενώ αντίθετα περισσεύουν οι γνώσεις τους ακόμα και επί του πιο ασήμαντου τεχνολογικού αντικειμένου, που έχει διάρκεια ζωής απίθανα μικρή.

      Αλλά αν παρακολουθήσουμε στο πώς δημιουργείται ένα όμορφο φρούτο, ένα σταφύλι, θα εκπλαγούμε γιατί πρόκειται για ένα θαύμα της φύσης, που δεν το έχουμε καν πάρει είδηση γιατί έχουμε στομώσει την περιέργειά μας και την ερευνητική μας διάθεση και δεν αναρωτιόμαστε ούτε παρατηρούμε διεξοδικά ούτε φυσικά μπορούμε να θαυμάσουμε το θαύμα της αέναης δημιουργίας και απλά το θεωρούμε δεδομένο.

     Δεν είναι όμως τα πράγματα έτσι. Ένα παιδί της αγροτικής ζωής – που προφανώς είναι ακόμα υπαρκτή -, βλέπει την όλη δημιουργία του σταφυλιού μέσα από ένα συνεχές διαρκών μεταβολών και θαυμάζει και χαίρεται όλη την εξέλιξη της δημιουργίας του. Θα βλέπει τα κλήματα του αμπελιού του μέσα στο καταχείμωνο να έχουν γίνει ξερά κούτσουρα, τα φύλλα τους να σαπίζουν στο χώμα και θα έχει ακούσει ότι γίνονται λίπασμα για το ίδιο το κλήμα.

     Θα δει προς το τέλος του χειμώνα να ξεπετάγονται δειλά – δειλά τα μάτια από τις κλαδεμένες ξερές φαινομενικά βέργες και οι χυμοί που κυκλοφορούν μέσα τους να μεταμορφώνονται με τη βοήθεια του ήλιου σε φυλλαράκια, σε μικρά βλασταράκια και στη συνέχεια σε μινιατούρες των σταφυλιών. Θα βλέπει τα μικρά σταφύλια στο μέγεθος του μικρού δακτύλου του και θα παρακολουθεί το φούσκωμα και τη σταδιακή αλλαγή των χρωμάτων των ρωγών του προβάλλοντάς τες στο πώς θα είναι στο μέλλον. Και θα ξέρει σε ποια μεριά του αμπελιού ωριμάζουν τα πρώτα σταφύλια, και θα βιαστεί να τα δοκιμάσει ακόμα και αν είναι ακόμα και λίγο ξινά, για να μπορεί να ισχυριστεί στην παρέα του ότι έφαγε πρώτος σταφύλι. Και θα ξέρει ακόμα και το πού είναι καλά σταφύλια σε ξένα αμπέλια…

 

Γκόγια 

      Θα βιώνει όλη την πορεία των σταφυλιών και άλλα θα πάρουν τη διαδρομή για να γίνουν μούστος και κρασί και άλλα, τα χειμωνιάτικα, θα πάρουν το δρόμο για κρέμασμα για να φαγωθούν όταν δεν θα υπάρχουν φρούτα. Θα δει το φθινόπωρο να χρωματίζει με άπειρες αποχρώσεις του καφέ, του κίτρινου, του πορτοκαλί το πράσινο χρώμα των φύλλων του αμπελιού, θα δει ξανά το πέσιμο των φύλλων και τα κλήματα να κλείνονται στον εαυτό τους για να ξεχειμωνιάσουν αλλά κατά τη διάρκεια της δύσκολης εποχής θα διαισθάνεται να φουσκώνουν και να μπουκώνουν οι χυμοί τους, για να ξαναστήσουν το σκηνικό του τόσο ξεχωριστού πράσινου και κυρίως της φοβερής γλυκύτητας των σταφυλιών. Και οι εποχές να εναλλάσσονται μαζί με τους κύκλους των σταφυλιών και το βίωμα της δημιουργίας τους γίνεται παιχνίδι ομορφιάς και θαυμασμού, γοητείας και απορίας…

 

 

 

Advertisement