Τα ποιήματα του Fractal: Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986)

Jorge Luis Borges

Επιμέλεια και ανθολόγηση: Μανόλης Ανδρεδάκης//

ΟΔΥΣΣΕΙΑ, 23η ΡΑΨΩΔΙΑ

(Μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης)

Το  σιδερένιο τώρα πια σπαθί έχει κάνει

αυτό που όφειλε να κάνει: εκδικήθηκε.

Τα τρομερά δοξάρια, των εχθρών τα κράνη

στο αίμα βάφτηκαν που άφθονο χύθηκε.

Ο Οδυσσέας, σε πείσμα των κυμάτων

ενός θεού κι ενάντια στη δίψα των τεράτων,

κόντρα στον Άρη και τη φοβερή οργή του,

ξαναβρήκε τη γυναίκα και τη γη του.

Τώρα επιτέλους, απάνεμος λιμένας

για την περίφημη βασίλισσα ειν’ ο ώμος

του βασιλιά της. Που να βρίσκεται όμως

κείνος που εξόριστος τριγύρναγε τα πέρατα

παλεύοντας να εξηγεί σημεία και τέρατα

και λέγοντας πως τ΄ όνομά του είναι Κανένας

(Ο ΑΛΛΟΣ, Ο ΙΔΙΟΣ)

Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Θάλασσα. Πρώιμη θάλασσα. Θάλασσα του Οδυσσέα

κι εκείνου του άλλου Οδυσσέα

που ο λαός του Ισλάμ Σεβάχ Θαλασσινό αποκαλούσε.

Η θάλασσα των γκρίζων κυμάτων

του Έρικ του Ερυθρού, ψηλά στην πρύμνη

και του ιππότη εκείνου που έγραψε

ταυτόχρονα το έπος και την ελεγεία

της πατρίδας του στα τενάγη της Γκόας.

Θάλασσα του Τραφάλγκαρ. Αυτή που ύμνησε,

μες τη μακραίωνη ιστορία της, συχνά η Αγγλία

η δύσβατη θάλασσα που βάφτισε σε ένδοξο αίμα

στην καθημερινή πρακτική του πολέμου.

Η ασίγαστη θάλασσα που την έρημη αυγή

την αναρίθμητη άμμο αρμενίζει.

(ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΩΝ ΤΙΓΡΕΩΝ)

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Έναν ύμνο στη θάλασσα σε ρυθμούς απλωμένους

σαν τις κραυγές των κυμάτων·

στη θάλασσα όταν ο Ήλιος στα νερά της σαν κατακόκκινη σημαία κυματίζει·

στη θάλασσα  όταν φιλά τα χρυσαφένια στήθη τω παρθένων

ακτών που καρτερούν διψασμένες·

στη θάλασσα καθώς ουρλιάζουν οι ορδές της κι εξακοντίζουν

οι άνεμοι τις βλαστήμιες τους·

όταν αστράφτει μέσα στ΄ ατσάλινο νερό η λαμπερή και αιμόφυρτη σελήνη·

στη θάλασσα όταν πάνω της διαχέει την απρόσμενη πίκρα

του το Κύπελο των Άστρων.

Σήμερα κατηφόρισα απ΄ το βουνό στην κοιλάδα

κι απ΄ την κοιλάδα στη θάλασσα.

Ο δρόμος τράβαγε μακρύς όσο κρατάει ένα φιλί.

Οι μυγδαλιές σκορπούσαν τις γαλανές σκιές των κορυφών

τους πάνω στο μονοπάτι

και στην κορφή της κοιλάδας, ο ήλιος

τινάζει τις ολόχρυσες Γολκόνδες του στο γλαυκό σου δάσος:

Θάλασσα!

Μητέρα ,Αδελφή , Ερωμένη!…

Διασχίζω τους απέραντους κήπους των νερών σου και κολυμπώ

μακριά από τη στεριά.

Τα κύματα έρχονται, με τους εύθραυστους θυσάνους των

αφρών και χάνονται μες τη βουή. Προς την ακτή.

Με τις κοκκινωπές βουνοκορφές της

με τα γεωμετρικά της σπίτια

με τις φοινικιές της, έρμαια του ανέμου

που τώρα έχουν γίνει πελιδνά και παράλογα σαν αποκρυσταλλωμένες μνήμες!

……………………………………………………………………………………………….

(ΠΡΩΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ)

Advertisement