Σουρεαλιστική η ζωή στο σχολείο

Προοδευτική Ενότητα Καθηγητών και Καθηγητριών

(ΠΕΚ)

Το σχολείο εδώ και δύο χρόνια έχει χάσει την πνοή του.

Είναι αντιμέτωπο με τις συνέπειες της δίχρονης σχεδόν διακοπής της φυσικής του λειτουργίας: παραβατικότητα, υποεκπαίδευση, εντάσεις στις σχέσεις, γραφειοκρατία, διοικητισμός, ασφυκτικός έλεγχος, οικονομική και κοινωνική απαξίωση των εκπαιδευτικών. Το σχολείο είναι αντιμέτωπο όμως και με την κυβερνητική αδιαφορία και εχθρότητα απέναντι στον κλάδο μας και στα αιτήματά του.

Η Κυβέρνηση της Ν.Δ. και το Υπουργείο Παιδείας συμπεριφέρονται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, σα να μη συμβαίνει τίποτα. Κανένα σχέδιο, κανένα πρόγραμμα για τα προβλήματα που πνίγουν την εκπαίδευση.

Το σχολείο έχει πάψει να είναι σχολείο

Η βία, η παραβατικότητα, η κακή ψυχολογία των μαθητών, τα πολλαπλά προβλήματα των οικογενειών τους και της οικονομικής ανέχειας, το ξεθώριασμα των φιλοδοξιών τους και των ονείρων τους και η αγωνία τους για το μέλλον τους πολιορκούν τους θεσμούς της μάθησης και της αγωγής. Διαμορφώνουν ένα δυστοπικό περιβάλλον.

Οι εκπαιδευτικοί σε εγκατάλειψη

Ζούμε σε καιρούς ερήμωσης της επαγγελματικής μας λειτουργίας. Ο ρόλος μας έχει αλλοτριωθεί. Άσχετα με την εκπαίδευση διοικητικά καθήκοντα και πολλαπλά εξωεκπαιδευτικά προβλήματα έχουν αλλοιώσει τον παιδαγωγικό μας ρόλο.

Η οικονομική εξαθλίωσή μας, ιδιαίτερα στους νέους καθηγητές / στις νέες καθηγήτριες που ζουν πολλά χρόνια μακριά από τις οικογένειές τους, ακυρώνει τον ρόλο μας. Προσβάλλει την προσωπικότητά μας!

Καμιά στήριξη, καμιά φροντίδα από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Αντίθετα, μέτρα συνεχούς απαξίωσής μας…

Ζούμε σε καιρούς ερήμωσης της επαγγελματικής μας λειτουργίας. Ο ρόλος μας έχει αλλοτριωθεί. Άσχετα με την εκπαίδευση διοικητικά καθήκοντα και πολλαπλά εξωεκπαιδευτικά προβλήματα έχουν αλλοιώσει τον παιδαγωγικό μας ρόλο.

Η οικονομική εξαθλίωσή μας, ιδιαίτερα στους νέους καθηγητές / στις νέες καθηγήτριες που ζουν πολλά χρόνια μακριά από τις οικογένειές τους, ακυρώνει τον ρόλο μας. Προσβάλλει την προσωπικότητά μας!

Καμιά στήριξη, καμιά φροντίδα από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Αντίθετα, μέτρα συνεχούς απαξίωσής μας…

Να ενώσουμε τις φωνές μας και τις δυνάμεις μας

Αν ως παιδαγωγοί οφείλουμε να ενθαρρύνουμε και να εμπνέουμε τους μαθητές -τριές μας, δεν θα πρέπει να διαπνεόμαστε από θέληση και αποφασιστικότητα για να αλλάξουμε τη μίζερη εικόνα;

Να διεκδικούμε. Να αγωνιζόμαστε. Να δημιουργούμε. Να διαπαιδαγωγούμε.

Να αγωνιζόμαστε για το σχολείο της χαράς και της αισιοδοξίας, της γνώσης και της παιδείας. Για το σχολείο του πολιτισμού.

Γιατί το σχολείο είναι η ζωή μας…

Να δημιουργήσουμε φωτεινή εικόνα στο εκπαιδευτικό μας επάγγελμα.

Να διεκδικήσουμε μισθούς αξιοπρέπειας, σχολικές συνθήκες παιδείας!

Σηματωροί μας: η παιδαγωγική μας ακτινοβολία, η ενότητά μας στους Συλλόγους Διδασκόντων, στο εκπαιδευτικό μας κίνημα.