Ένας φορητός παράδεισος

Ρότζερ Ρόμπινσον

Και αν μιλάω για Παράδεισο,

τότε μιλάω για τη γιαγιά μου

που μου είπε να τον έχω πάντα

μαζί μου, κρυμμένο, έτσι που κανείς άλλος

να μην το ξέρει εκτός από μένα.

Έτσι δεν θα μπορούν να στον κλέψουν, είπε.

Κι αν είναι ζόρικη μαζί σου η ζωή,

χάιδεψε με το δάχτυλο μέσα στην τσέπη σου τις κορυφογραμμές του,

μύρισε τη μυρωδιά του πεύκου στο μαντήλι σου,

μουρμούρισε τον ύμνο του με χαμηλή φωνή.

Και αν τα ζόρια σου είναι αδιάκοπα και καθημερινά,

πήγαινε σ’ ένα άδειο δωμάτιο – σ’ ένα ξενοδοχείο,

σ’ έναν ξενώνα, σε μια καλύβα – βρες μια λάμπα

και άδειασε τον παράδεισό σου πάνω σ’ ένα τραπέζι:

την ξανθή άμμο σου, τους πράσινους λόφους και τα φρέσκα ψάρια.

Φώτισέ τα με τη λάμπα σαν μια νέα ελπίδα

πρωινή και μείνε να τα κοιτάς μέχρι να αποκοιμηθείς.

…

εκδ. Κείμενα, μεταφρ. Χ. Γιαννακόπουλος

(αντιγραφή από το Βιβλιοδρόμιο ΤΩΝ ΝΕΩΝ)