“Πού το πάει ο κορωνοϊός”;

Αγάπη του χειμώνα, Τζορτζ Μπέλοους, 1914

Του Νίκου Τσούλια

     Κάνουμε υπομονή έναν και πλέον χρόνο. Κλειστήκαμε στα σπίτια μας και ξεμυτίζαμε με φόβο και προφυλάξεις. Υπολογίζαμε ξανά και ξανά στο κλείσιμο του δυστοπικού κύκλο. “Το καλοκαίρι θα έχει ύφεση, αλλά το φθινόπωρο θα ξανα-ανέβει η καμπύλη”, είπαν οι ειδικοί. Αλλά εν τω μεταξύ τα εμβόλια θα διαμόρφωναν ένα αρχικό και ισχυρό πεδίο συλλογικής ανοσίας και θα είχαμε έλεγχο της κατάστασης.

     Αλλά τα πράγματα δεν πήγαν, όπως τα υπολογίζαμε. Ο κορωνοϊός ζει και βασιλεύει. Και όχι μόνο αυτό, αλλά δημιουργεί όλο και πιο επιθετικές μεταλλάξεις και το κυνηγητό μεταξύ εμβολίων και μεταλλαγμένων μορφών του φαίνεται να έχει μέλλον. Το φάρμακο, που σε συνδυασμό με τα εμβόλια θα φέρει το τελικό κτύπημα, δεν φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα.

     Ωστόσο, μπορούμε μετά από έναν χρόνο να κάνουμε απολογισμό – έστω και αν αυτός είναι ανοικτός για να προστεθούν και άλλα γεγονότα. Είναι όμως δύσκολο να καταγράψουμε τι “έχει συμβεί μέχρι τώρα από την επέλαση του covid – 19”. Δεν είναι μόνο οι αριθμοί ούτε κάθε λογής στατιστικά που μπορούν να σημειωθούν. Οι επιπτώσεις είναι πολύ περισσότερες και πολύ πιο επώδυνες. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορέσει να κάνει μια κάπως ολοκληρωμένη αποτίμηση.

     Τι έχουμε χάσει μέχρι τώρα; Πάρα πολλούς, εκατομμύρια συνανθρώπους μας σε κάθε γωνιά της Γης. Ανθρώπους κάθε ηλικίας, που δεν μπόρεσαν καν να πουν ένα γεια, να πουν τα τελευταία τους λόγια, να νιώσουν την ύστατη αγάπη, να δουν τα βλέμματα των αγαπημένων τους, να αγγίξουν τα χέρια τους. Αυτό ποτέ δεν το είχαμε σκεφτεί ότι θα μπορούσε να συμβεί…

     Χάσαμε όλοι οι άνθρωποι ένα κομμάτι από τη ζωή μας. Όχι, δεν είναι απλά ένας χρόνος και όσο βαστήξει ο εφιάλτης. Είναι νέοι και νέες στους οποίους διακόπτονται οι σπουδές τους, στους οποίους οι φιλοδοξίες τους και τα όνειρά τους γίνονται ξέφτια. Είναι νέοι και νέες, που χάνουν το ξεκίνημα της επαγγελματικής τους εξέλιξης, που μετατίθεται στο απροσδιόριστο μέλλον. Είναι οι νέοι και νέες που μεταθέτουν την αφετηρία διαμόρφωσης της οικογένειάς τους και δεν μπορούν να σχεδιάσουν τίποτα. Είναι μαθητές και φοιτητές που υποεκπαιδεύονται, που περιθωριοποιούνται με τις ελλείψεις της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, που δημιουργούν ένα τεράστιο μορφωτικό κενό, που δεν φαίνεται να αναπληρώνεται. Είναι το νέο χάσμα των ανισοτήτων που προστίθεται.

     Είναι επαγγελματίες με μικροεπιχειρήσεις, που επιβιώνουν με κάποια επιδόματα σήμερα, αλλά ξέρουν ότι το “αύριο” είναι το πιο πιθανό να μην τους περιλαμβάνει. Είναι μεσήλικες, που από τη μια μέρα στην άλλη βρίσκονται στην άβυσσο της ανεργίας και της ανέχειας. Είναι συνταξιούχοι που περίμεναν πως και πως χρόνια πολλά να ζήσουν χωρίς το φορτίο της εργασίας και να προσδιορίσουν τη ζωή τους καταπώς αυτοί θα έκριναν καλύτερα. Όλοι οι άνθρωποι βιώνουν μια μαύρη πραγματικότητα. Αλλά οι ανισότητες τσακίζουν τους πιο αδύναμους. Γι’ αυτούς δεν είναι εφιάλτης μόνο ο κορωνοϊός μα και η πείνα – η πείνα κυριολεκτικά!

     Είναι τα τόσα και τόσα προβλήματα υγείας, που πάνε πίσω, που δεν αντιμετωπίζονται με την ιατρική φροντίδα που απαιτείται και η επιδείνωσή τους θα βαστήξει και πέραν της όποιας ύφεσης της πανδημίας. Είναι η σκληρή δοκιμασία του συναισθηματικού κόσμου κάθε ανθρώπου, το σκοτάδιασμα του ψυχισμού του, η αμαύρωση των ονείρων του.

     Αλλά ο άνθρωπος είναι πέραν τούτων. Είναι δημιουργός. Αν μπορούσαμε να καταγράψουμε το σκληρό ταξίδεμά της ανθρωποποίησής του και του εξανθρωπισμού του, θα διαπιστώναμε ότι κάνει θαύματα, ότι είναι βασικός παράγοντας διαμόρφωσης της ζωής του. Με την επιστήμη, την τέχνη, τη φιλοσοφία, τον ορθό λόγο φωτίζει κάθε μαύρη σκιά. Δημιουργεί όλο και πιο αποφασιστικά το μέλλον του με τα δικά του σχέδια, με τη δική του φαντασία. Κανένας ιός δεν πρόκειται να τον εμποδίσει.

     “Να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο μέλλον”, όπως έλεγε ο Μπαράκ Ομπάμα, όταν ξεκίνησε άγνωστος ων την πορεία του προς τη δικαίωση. Μια ματιά με γνώση και με αγώνα, γιατί έτσι  δημιουργούμε όλο και πιο φωτεινούς ορίζοντες!

Φυλακισμένος, Tetsuya Ishida