Θέλω να γίνω συγγραφέας!

“When writers die they become books, which is, after all, not too bad an incarnation.” — Jorge Luis Borges

Του Νίκου Τσούλια

      Όταν για πρώτη φορά ο διευθυντής σύνταξης της «ΕΞΟΡΜΗΣΗΣ», της εφημερίδας στην οποία αρθρογραφούσα, μου έγραψε σε ένα πρόχειρο βιογραφικό μου ότι ήμουνα συγγραφέας των τάδε άρθρων, ένιωσα μια ξεχωριστή ομορφιά σα να βίωνα την εκπλήρωση ενός ονειρεμένου σκοπού της ζωής μου.

      Γιατί πάντα ο μεγάλος ανομολόγητος εξωτερικά αλλά διακαής εσωτερικά πόθος μου ήταν να γίνω συγγραφέας. Αλλά όχι συγγραφέας επειδή θα γράψω ένα βιβλίο ή μια σειρά άρθρων, συγγραφέας που θα με διαβάζουν ξανά και ξανά, γιατί το γράψιμό μου θα έχει νόημα και αξία, θα έχει κατακτήσει το βασίλειο της διαχρονικότητας.

      Οι απαρχές αυτής της βαθιάς επιθυμίας βρίσκονται – πού αλλού; – στην εστία της ζωής, στην παιδική ηλικία. Και υπήρξε λόγος και αιτία που άναψε αυτή η φλόγα και έκτοτε καίει ή σιγοκαίει ή φλέγεται ανάλογα με τους καιρούς και τα σημάδια τους. Υπήρξε η υπόθεση της Έκθεσης. Ήταν το ψυχικό σκίρτημα. Ήταν το αγαπημένο μου μάθημα, η κορυφή της μάθησης και του σχολείου, στην οποία ένιωθα ότι η γνώση μου απελευθερώνεται και συνεκφράζεται με τη δική μου ελευθερία του λόγου μου και της σκέψης μου!

      Είχα κατακτήσει μια ξεχωριστή πρόσληψη της έννοιας της εκπαίδευσης. Θεωρούσα ότι τελικά εκπαίδευση είναι αυτό που μπορεί ο εκπαιδευόμενος να εκφράζει, αφού διέρχεται διαρκώς και αενάως στα μονοπάτια της μάθησης. Αυτή την ξεχωριστή σχέση μου με την Έκθεση τη βάστηξα και στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Χάθηκε μετά στη διαδρομή του πανεπιστημίου, αλλά ξαναβγήκε στην επιφάνεια και μάλιστα στην πρώτη γραμμή των ενδιαφερόντων της ζωής μου.

      Ήταν το διάβασμα των Εκθέσεων των μαθητών / μαθητριών μου, που τις έπαιρνα άλλοτε από τους φιλόλογους του σχολείου μου και άλλοτε από τους ίδιους τους μαθητές, για δύο λόγους αφενός για να γνωρίζω καλύτερα το μορφωτικό και ιδιαίτερα προσωπικό σύμπαν των μαθητών και αφετέρου για να ξαναπιάσω το δικό μου μαθητικό νήμα που είχε κοπεί αλλά δεν είχε ποτέ ξεχαστεί.

      Ήταν και η εμπλοκή μου με τις εφημερίδες πλέον από τη δεκαετία του 1980, η οποία μου έδωσε φοβερές δυνατότητες έκφρασης αλλά και συστηματικής οργάνωσης των διαβασμάτων μου και των γραψιμάτων μου – που έγιναν ένα ενιαίο και αδιαίρετο βασίλειο της ελευθερίας μου!

      Ήλθε και η έκδοση των δύο βιβλίων μου με τα εκπαιδευτικά μου δοκίμια και στη συνέχεια η φοβερή δυνατότητα της ιστοσελίδας μου και έτσι γράφω, γράφω, γράφω… Έχω ήδη ετοιμάσει τρία νέα βιβλία και περιμένω πώς και πώς να μεριάσει λίγο η κρίση, για να ξεμυτίσουν. Έχω αρχίσει να διαμορφώνω το σκελετό ενός μυθιστορήματος, για να κάνω τα άλμα μου, γιατί τα δοκίμια δεν φτάνουν εύκολα στο συναίσθημα και στην ονειροπλασία.

      Έχω γεμίσει το μέλλον της ιστοσελίδας μου με ήδη έτοιμα άρθρα για έναν χρόνο περίπου, και έτσι αν για κάποιο λόγο δεν θα μπορώ να γράφω – εδώ είναι και οι προσευχές μου να μη συμβεί ποτέ αυτό όσο ζω -, να νιώθω την ανάσα της γραφής μου από τα άρθρα που δεν θα έχουν δει ακόμα το φως. Έχω κάνει και κάτι άλλο. Στέλνω άρθρα μου και συνεργάζομαι τακτικότατα και με 4 έντυπες εφημερίδες, με 4 εκπαιδευτικές ιστοσελίδες, με μία πολιτική και μια λογοτεχνική – πέραν αυτών των ιστοσελίδων μου που αναδημοσιεύουν τα άρθρα μου αφού είναι ελεύθερα.

      Είναι τόσο μεγάλο μου το πάθος για γράψιμο – διάβασμα, που ισχυρίζομαι αταλάντευτα ότι νιώθω ευτυχισμένος που έχω αυτό το όμορφο βασίλειο και δεν θέλω τίποτα παραπάνω από ό,τι λένε και ονομάζουν ως ευτυχία, γιατί αυτή είναι για μένα ευτυχία. Όμως είναι παράξενη ευτυχία. Νιώθω ότι το γράψιμο έχει αυταξία, ότι είναι αυτοσκοπός, ότι μου προσφέρει ένα πεδίο αυτοπραγμάτωσης αλλά υπάρχει πάντα το ανικανοποίητο…

      Το «θέλω να γίνω συγγραφέας» παραμένει όνειρο των ονείρων μου, το νόημα της ζωής μου. Να γίνω συγγραφέας «κανονικός και αναγνωρισμένος», να γράψω κάτι πολύ σημαντικό, κάτι να ξεχωρίσει, να πει κάτι που δεν έχει ειπωθεί. Και για να μην απογοητεύομαι όσο βλέπω να μην τα καταφέρνω, συντηρώ τις ψευδαισθήσεις και τις φαντασιώσεις μου πάντα ζωηρές.

      Σκέπτομαι ότι μπορεί να αναγνωριστεί η προσπάθειά μου, γιατί έχω γράψει πολλά μα πάρα πολλά άρθρα – αγγίζουν τις 2.000 και δεν πρόκειται να σταματήσω με τίποτα. Σκέπτομαι ότι ανάμεσα σ’ αυτή την πληθώρα θα υπάρχουν μερικά που θα είναι ξεχωριστά και θα κριθούν ως διαχρονικά και θα διαβάζονται και στο μέλλον. Έχω άλλωστε δείγματα τέτοιας αναγνώρισης από ανθρώπους που μπορούν να αξιολογήσουν την ποιότητα της γραφής.

      Το «θέλω να γίνω συγγραφέας» θα το έχω πάντα μπροστά μου ως σηματωρό της καθημερινής μου διαδρομής στον κόσμο των Γραμμάτων, ως φάρο των ανησυχιών μου και των ονείρων μου. Και αυτό μου αρκεί αλλά και δεν μου αρκεί ταυτόχρονα!

Jorge Luis Borges-Ernesto Sabato

Seamus Heaney- Irish Poet and Nobel Prize winner