Μικρές ιστορίες από την προεδρία μου στην ΟΛΜΕ

Του Νίκου Τσούλια

      Πρόκειται για προσωπικές ιστορίες συνδεδεμένες με την παρουσία μου στην προεδρία της ΟΛΜΕ. Προφανώς τίθεται αυτονόητα το ερώτημα: και γιατί αυτές μπορούν να ενδιαφέρουν και να δημοσιεύονται;

      Η απάντησή μου είναι κάπως γενική. Θεωρώ ότι πολλά από τα γεγονότα της ζωής μας, που χαρακτηρίζονται ως ασήμαντα και δεν τυγχάνουν ούτε καν μια στοιχειώδη αφήγηση ή και μια σκόρπια αναφορά, αδικούνται γιατί κρύβουν συχνά θετικά στοιχεία της ζωής.

     Εκτιμώ ότι η αξιολόγηση, που κάνουμε στα συμβάντα της προσωπικής διαδρομής μας, είναι κάπως αυθαίρετη και εστιάζεται ή στην προφανή σπουδαιότητά τους ή στη σκοπιμότητά τους – η οποία είναι όμως ούτως ή άλλως αλλότρια ως προς τη σημασία των ίδιων των γεγονότων. Υπάρχει και κάτι άλλο. Αν από μια αφήγηση δεν μένει τίποτα σ’ αυτόν που την ακούει, τότε απλώς έχει χαθεί κάποιος χρόνος και τίποτα άλλο.

      Αφήνω τον πρόλογο και παραθέτω τις μικρές μου ιστορίες. Βρίσκομαι στην Κωνσταντινούπολη για μια εκπαιδευτική επίσκεψη. Δεν στέκομαι στο περιεχόμενό της αλλά σε παράλληλα συμβάντα. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι η αντιπροσωπεία μας ήταν υπό συνεχή παρακολούθηση της αστυνομίας και ιδιαίτερα το γεγονός ότι ο πρόεδρος των Τούρκων εκπαιδευτικών μου ανέφερε ότι όχι σπάνια συλλαμβανόταν και φυλακιζόταν για αρκετές ημέρες όχι για κάποια παρανομία αλλά απλά για τη συνδικαλιστική του δράση. Και όλα αυτά την περίοδο περί το 2000 όταν η Τουρκία υποτίθεται ότι είχε διαμορφώσει έναν στοιχειώδη εκδημοκρατισμό στο εσωτερικό της.

      Μετά από μια πρωτοβουλία της ΟΛΜΕ για κτίσιμο σχολείου στην Παλαιστίνη και πιο συγκεκριμένα στις πόλεις Σάμπρα και Σατίλα, που είχαν βομβαρδιστεί από τον ισραηλινό στρατό, μου ζητήθηκε από τον Μορφωτικό ακόλουθο της Πρεσβείας του Ισραήλ μια συνάντηση για να με ενημερώσουν με τις δικές τους θέσεις στο όλο ζήτημα. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν μια πολύωρη και πολύ συστηματική και δημιουργική ενημέρωση – συζήτηση και έμαθα πολλές όψεις του όλου προβλήματος, τις οποίες ούτε καν υποψιαζόμουνα. Θεωρώ ότι τους έπεισα για το σκοπό της πρωτοβουλίας μας και τους τόνισα ότι επειδή θέλουμε να έχουν και οι Παλαιστίνιοι τη δική τους πατρίδα, αυτό δεν στρέφεται σε καμιά περίπτωση κατά της ελευθερίας του Ισραήλ.

     Μάλιστα τους σημείωσα τη δημοκρατική, αντιφασιστική και αντιναζιστική παιδαγωγική αντίληψη των εκπαιδευτικών στη χώρα μας με έναν απόλυτο τρόπο. Το κλίμα ήταν τόσο καλό που μου πρότειναν να οργανώσω ως πρόεδρος της ΟΛΜΕ μια σχετική συζήτηση και με τις δύο πλευρές, αλλά το αρνήθηκα όσο πιο ευγενικά μπορούσα, γιατί δεν ένιωθα ότι είχα όλη εκείνη την πολιτική αποσκευή για μια τέτοια εκδήλωση. Κατανόησα όμως το πόσο σημαντικό είναι να ακούς πάντα όλες τις πλευρές ιδιαίτερα σε ένα μείζον πολιτικό και εθνικό ζήτημα.

      Θεωρώ ότι είναι μια από τις πιο καλές στιγμές της συνδικαλιστικής μου διαδρομής. Στη μέση της μεγάλης απεργίας των καθηγητών του Φεβρουαρίου – Μαρτίου 1997 βρισκόμουνα σε Γενική Συνέλευση μιας ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης. Τελειώνοντας είχαν έλθει δύο συνάδελφοι και μου ζήτησαν να πάω και στη δική τους Συνέλευση. Δεν ήταν προγραμματισμένη – απλά γιατί οι Συνελεύσεις διαρκούσαν πολλή ώρα λόγω της έντασης της απεργίας και τελείωναν αργά το βράδυ.

     Όταν μου απάντησαν στη σχετική ερώτησή μου ότι έχει πολύ κόσμο, δέχθηκα με χαρά γιατί οι «μαζικές Συνελεύσεις» πάντα διαμορφώνουν καλό κλίμα και ουσιαστικό περιεχόμενο. Με την είσοδό μου στην αίθουσα αρκετοί με χειροκρότησαν. Αιφνιδιάστηκα – αν και κράτησα χαμηλό προφίλ – γιατί είχα ήδη δεχθεί ως Πρόεδρος μομφή από το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ επειδή είχα προτείνει στην 3^η εβδομάδα της απεργίας την αναστολή της με την ανάλογη καταγγελία της στάσης της κυβέρνησης στα αιτήματά μας λαμβάνοντας υπόψη το ότι σε κάθε απεργία διάρκειας πρέπει κάποια στιγμή ανάλογα με το σύνολο των εξελίξεών της να την αναστέλλεις και να μην την αφήνεις να «τελειώνει» μόνη της, όπως γινόταν πάντα στο παρελθόν.

     Έγινε μια εντυπωσιακή συζήτηση που αφορούσε όχι μόνο ή και κυρίως την απεργία αλλά το περιεχόμενο της εκπαίδευσης και του σχολείου και τον πολυσύνθετο ρόλο του εκπαιδευτικού. Μίλησαν, από ό,τι κατάλαβα, συνάδελφοι που δεν είχαν οργανικές σχέσεις με τις παρατάξεις μας και που δεν πολυμιλούσαν συνήθως σε Συνελεύσεις. Το γενικό κλίμα που προέκυπτε ήταν στη δική μου αντίληψη. Και αυτό θεωρώ ότι ήταν αποτέλεσμα της επικράτησης του ορθολογισμού σε περίοδο μάλιστα μεγάλης έντασης και σκληρής αντιπαράθεσης.

      Αργότερα και στις εκλογές του επόμενου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ η παράταξή μου – αν και …δακτυλοδεικτούμενη ως «φιλοκυβερνητική», αν και η απεργία διάρκειας δεν είχε καλά αποτελέσματα – ενισχύθηκε, γιατί απλά κράτησε μια στάση ευθύνης και εγώ επανεξελέγην Πρόεδρος άλλες τρεις φορές! Οφείλω να σημειώσω ότι κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν συνέβη σε ανάλογες απεργίες διάρκειας του τότε παρελθόντος, αλλά τουναντίον κατέρρεε πάντα η παράταξη που είχε την προεδρία και ο πρόεδρος δεν επανεκλεγόταν! Μπορεί να έχει μια εγωιστική όψη το γεγονός, αλλά το τονίζω για την αξία της λογικής όταν αυτή δεν εκδιώκεται από καταστάσεις έντασης και μετωπικής αντιπαράθεσης αλλά είναι αυτή που καθορίζει τις συμπεριφορές μας.

      Είναι αρκετές οι μικρές ιστορίες – μερικές αντίξοες και αρνητικές – που μου πρόσφερε η προεδρία της ΟΛΜΕ και δεν κρύβω ότι ναι μεν ήταν μια πολύ δύσκολη υπόθεση αλλά παράλληλα είχε ευθύνη και ομορφιά που ποτέ αλλού δεν θα τις συναντούσα…