Η ευθύνη μας απέναντι στην Κεντροαριστερά

Έχει κανένα νόημα να μένουμε στην εσωστρέφεια;

Του Νίκου Τσούλια

     Στην εποχή μας η πιο εύκολη πολιτική επιλογή είναι να ακολουθήσεις το ρεύμα. «Προς τα πού πάνε οι πολλοί; Πώς διαμορφώνεται το κλίμα;». Είναι οι δύο βασικές σκέψεις που κάνουμε. Όχι, δεν σκεπτόμαστε ορθολογικά. Δεν αναπτύσσουμε τη δική μας αυτόνομη, κριτική σκέψη. Δεν αναρωτιόμαστε. Δεν προβληματιζόμαστε. Δεν αναζητούμε. Δεν στοχαζόμαστε.

Ποιος φταίει για το παρελθόν;

     Τώρα μπορούμε να αναρωτηθούμε για τις προηγούμενες σκέψεις μας και επιλογές μας. Τελικά, την κρίση την προκάλεσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Πόσο φτηνή, πόσο ρηχή μια τέτοια ανάλυση. Τώρα ξεχνάμε το ερώτημα. Τι να το κάνουμε, η ζωή προχωράει… Αλλά και στο παρακάτω πάλι ο ίδιος ανορθολογισμός; Υπάρχει λυτρωτική λύση για να βγούμε από την κρίση; Ναι, τη διαλαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί λοιπόν… Τι σημασία έχει που τελικά το φως ήταν σκοτάδι!

     Αλλά και πάλι τα ίδια στη συνέχεια. Ποιος θα μας γλιτώσει από το λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ – που φυσικά στηρίξαμε μόλις χθες; Η Ν.Δ., ήταν η απάντηση. Το πολιτικό κόμμα που τελικά έχει τη μεγαλύτερη πολιτική ευθύνη για την κρίση στη χώρα μας, η δεξιά, αφενός δεν το πλήρωσε κομματικά στην προηγούμενη φάση και αφετέρου στη συνέχεια επιβραβεύτηκε και ιδεολογικά για να διώξει το παραμύθι του ΣΥΡΙΖΑ. Ο χορός του ανορθολογισμού καλά κρατεί…

     Και όλα αυτά με τη λαϊκή βούληση, με το ρεύμα. Μάλιστα. Και στο ερώτημα, γιατί δεν στηρίζουμε την Κεντροαριστερά και επιλέγουμε ή τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ που ισχυρίζονται ότι θα εκφράσουν και την κεντροαριστερά μαζί (ή με την αριστερά ή με τη δεξιά αντίστοιχα – αν είναι δυνατόν…); η απάντηση είναι απλή και αφελής. «Μα το Κίνημα Αλλαγής είναι μικρό κόμμα». Δηλαδή δεν το στηρίζουμε και ταυτόχρονα του κάνουμε κριτική γιατί δεν μεγαλώνει! Μεγαλείο…

Αντιδεξιά ή αντισύριζα;

     Παράλληλα, υπάρχει και μια φοβερή αιτιολογία για τη στήριξη της Ν.Δ. ή του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαι αντιδεξιός, επομένως θα στηρίξω αυτό το κόμμα που θα ισχυρίζεται ότι είναι πιο αντιδεξιό. Είμαι αντιλαϊκιστής, επομένως θα στηρίξω το κόμμα που φαίνεται να πολεμάει πιο πολύ τον λαϊκισμό και έχει κυβερνητική δυναμική. Περίφημα… Και έτσι ανακυκλώνεται ένας φαύλος κύκλος. Έτσι τελικά, ο κεντροαριστερός ετεροκαθορίζεται και δεν έχει τη δική του αυτόνομη πολιτική πρόταση και ιδεολογία – την οποία μάλιστα επιδιώκουν να λεηλατήσουν, να χειραγωγήσουν, να συκοφαντήσουν, να υπονομεύσουν και η δεξιά και η αριστερά! Και δεν το αντιλαμβανόμαστε!

Υπάρχει θέμα αρχηγού; Έχει σημασία ποιον πρώην αρχηγό υποστηρίζαμε;

     Αλλά ο ανορθολογικός τρόπος σκέψης είναι δυστυχώς ίδιος τουλάχιστον όσον αφορά τη σφαίρα της πολιτικής. Όταν κάτι δεν πάει όπως θέλουμε, αναζητούμε την πιο εύκολη ερμηνεία. Δεν πήρε το ΚΙΝΑΛ το ποσοστό που θέλαμε, που θέλουμε κλπ; τότε η ευθύνη είναι μόνο του αρχηγού! Μα είναι τόσο απλή η πραγματικότητα; Και ακόμα, είναι δυνατόν να μη βλέπουμε την πραγματικότητα όταν είναι τόσο διάφανη; Γιατί δεν βλέπουμε ότι η Φώφη Γεννηματά βρέθηκε στην πιο δύσκολη στιγμή της παράταξής μας, συνέργησε στην ανάπτυξη του κόμματός μας (που ήταν το ποσοστό του κόμματος όταν έγινε αρχηγός και που είναι τώρα; – χωρίς φυσικά να μας αρκεί…), δημιούργησε εσωτερική δυναμική με την διαμόρφωση θέσεων του Κινήματός μας σε όλα τα ζητήματα της πολιτικής και εκφράζει δυναμικά και με φοβερή συνέπεια την αυτόνομη πορεία του χωρίς να κοιτάζει δεξιά και αριστερά;

     Υπάρχουν κι άλλα δύο σχετικά σημεία. Δεν μπορούμε να επιμεριζόμαστε με βάση τους προηγούμενους αρχηγούς του κόμματός μας. Η ζωή προχωράει. Και ακόμα, δεν μπορούμε να αναζητούμε άλλον αρχηγό, όταν άλλος αρχηγός δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Άραγε μπορεί να πιστεύει κάποιος ότι θα τον βρούμε ψάχνοντας κάποιο όνομα – χωρίς να έχει αναδειχτεί στον πολιτικό αγώνα; Άραγε μπορούμε να πιστεύουμε ότι θα υπάρξει αρχηγός που μεμιάς θα κάνει το ΚΙΝΑΛ κυβερνητικό κόμμα;

Τελικά, ποια είναι η ευθύνη μας;

     Η δύναμή μας είναι το ιστορικό φορτίο του ΠΑΣΟΚ και της κεντροαριστεράς και η σημερινή δυναμική του για το μέλλον της χώρας. Αυτό είναι το βασικό μας πρόταγμα. Όλα τα άλλα, όπως αυτά που προαναφέρθηκαν, είναι επιμέρους στοιχεία της μεγάλης εικόνας: της ιδεολογίας μας, του πλειοψηφικού μεταρρυθμιστικού κοινωνικού ρεύματος.

     Εδώ είναι η ευθύνη μας – ευθύνη συμμετοχής και δράσης, πάθους και πίστης ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον σημερινό πολιτικό χάρτη, μπορούμε να βοηθήσουμε να γίνει η νέα Αλλαγή, η Αλλαγή της προόδου, της ψηφιακής εποχής, των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης.

     Τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα από τους σημερινούς κομματικούς συσχετισμούς. Ο Μιχάλης Κατσαρός μας το έχει τονίσει τόσο όμορφα: «Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία».