Το όμορφο και άγνωστο ανθρώπινο σώμα

Venus at her Mirror (The Rokeby Venus) by Diego Velázquez.

Του Νίκου Τσούλια

      Το αντιλαμβανόμαστε να αναπτύσσεται …μαζί μας και δεν μπορούμε να πολυκαταλάβουμε πώς ακριβώς γίνεται, ποια είναι η δύναμη που το μετασχηματίζει συνεχώς. Διαισθανόμαστε ότι πολλές αθέατες μεταβολές γίνονται μέσα μας κάθε στιγμή, αλλά αυτές γίνονται αντιληπτές όταν συσσωρεύονται και εξωτερικεύονται.

      Το θαυμάζουμε για τις ατέλειωτες δυνατότητές του. Και δεν χρειάζεται να δούμε στο δικό μας σώμα όλο το φάσμα των θαυμάτων που μπορεί να κάνει το σώμα του ανθρώπου. Ξέρουμε ότι οτιδήποτε κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος, όπου γης και όπου χρόνου, είναι εν δυνάμει δυνατότητα κάθε ανθρώπου είτε αυτό αφορά την υλική του υπόσταση είτε την πνευματική του άπειρη διάσταση˙ γιατί ενιαία και αδιαίρετη είναι η οντότητά μας και απλώς εμείς με το γλωσσικό μας κώδικα το διαφοροποιούμε ως «σώμα» και ως «πνεύμα».

      Το θαυμάζουμε και απορούμε για τις άπειρες δυνατότητές του, τις άγνωστες δυνατότητές του που όταν τις βλέπουμε να εκδηλώνονται απορούμε και χαζεύουμε. Απλές δυνατότητες αλλά άγνωστες στους ανθρώπους που έχουν μια συνηθισμένη λειτουργία και μια τυπική γνώση του σώματός των. Μπορεί ένας δύτης να βουτάει στο νερό χωρίς κανέναν εξοπλισμό και να «αναπνέει» για περίπου δέκα λεπτά!

     Μπορεί ένας ισορροπιστής να περνάει τους καταρράκτες του Νιαγάρα βαδίζοντας σ’ ένα σχοινί. Μπορεί ένας τυφλός να αναρριχάται σε βουνό με εντελώς κάθετες τις …πλαγιές του. Μπορεί το καλογυμνασμένο σώμα της Κομανέτσι – παλιότερης αθλήτριας της γυμναστικής – να κάνει τις πιο απίθανες ασκήσεις δίνοντας στο σώμα της μια πλαστικότητα που υπερβαίνει κάθε φαντασία. Στις πιο ακραίες συνθήκες του φυσικού περιβάλλοντος μπορεί να επιζήσει με θαυμαστή αποτελεσματικότητα ο άνθρωπος.

      Αν μπορούσαμε να αντιληφθούμε τις φοβερές διεργασίες που γίνονται ανά πάσα στιγμή σε κάθε «γωνιά» του σώματός μας, στο υποατομικό, στο μοριακό, στο χημικό, στο κυτταρικό επίπεδο ή στο επίπεδο των ιστών, των οργάνων κλπ και πώς όλες αυτές οι διεργασίες αναδύουν μια τόσο πολύπλοκη «δομή», θα καθόμασταν συνεχώς να απολαμβάνουμε το μεγαλύτερο θαύμα που έχει να «επιδείξει» η φύση. Αρκεί λοιπόν να πούμε ότι το πιο πολύπλοκο και το πιο εξελιγμένο πλάσμα της φύσης, είναι φυσικό να έχει άπειρες δυνατότητες; Σαφώς και όχι, γιατί πρέπει να δίνουμε εξήγηση σε καθετί και πιο πολύ σε ό,τι μας αφορά τόσο άμεσα!

      Βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας τη διαρκώς επαναστατική ανάπτυξη του μωρού και «σηκώνουμε τα χέρια ψηλά» από την πλήρη αδυναμία μας να κατανοήσουμε το εύρος των τόσο εντυπωσιακών αλλαγών και χανόμαστε σε μια απέραντη θαυματολογία κρατώντας την σα μοναδικό φυλακτό της ζωής μας και παραμένει αυτή η απορία μας η πρώτιστη έναντι κάθε άλλης απορίας. Ακόμα και όταν φθίνει το σώμα μας και βλέπουμε τις χαρακιές του χρόνου να οργώνουν τη δύουσα σφριγηλότητά του, δεν μένουμε μόνο στη σταδιακή απώλεια της νεότητας αλλά εξακολουθούμε να απορούμε και να μην κατανοούμε τι ακριβώς γίνεται…

      Και αν πάμε στον κόσμο του πνεύματος, τα θαύματα του ανθρώπου (της όλης οντότητάς του) είναι ακόμα πιο εξαίσια και πιο προωθημένα, πιο προκλητικά και πιο δυσερμήνευτα. Πώς αλλάζει τον κόσμο όλο ο Αϊνστάιν με τη θεωρία της σχετικότητας; Πώς η ανακάλυψη της διπλής έλικας του DNA από τους Watson και Crick άνοιξαν το μεγάλο κεφάλαιο της βιοτεχνολογίας και της μηχανικής γενετικής και μεταβάλλει σταδιακά όλο το «πολιτισμικό παράδειγμά μας»; Πώς ο Φρόυντ με τη θεωρία της Ψυχανάλυσης προσέγγισε έστω και ακροθιγώς τα «άδυτα» του ασυνείδητου και του υποσυνείδητου και μας εισήγαγε σε μια νέα περιπέτεια της ιστορίας μας;

      Ατέλειωτα τα παραδείγματα των άπειρων δυνατοτήτων του ανθρώπου. Πολύ σωστά έχει ειπωθεί ότι τα μεγαλύτερα θαύματα δεν είναι κάπου μακριά στο Σύμπαν και στην απεραντοσύνη του χωροχρόνου αλλά μέσα στη ψυχή του ανθρώπου, εκεί στον ονειρόκοσμό του που τον αναπλάθει με τον πραγματικό φυσικό κόσμο και σαν ζυμάρι τους ενοποιεί δημιουργώντας διαρκώς και νέα «σχήματα» και νέες δημιουργίες!

      Και πώς να μελετήσουμε το σώμα μας μέσα από τις πιο άγνωστες και τόσο αθέατες διεργασίες που υφίσταται από τη σταδιακή ένταξή του στην κοινωνία και στον πολιτισμό; Πώς μπορούμε να δούμε τις τόσες και τόσες αλληλεπιδράσεις που γίνονται κάθε στιγμή μεταξύ του δικού μας / προσωπικού μας κόσμου και του όλου εποικοδομήματος της ιστορίας του ανθρώπου; Με ποιες μεθόδους και ποια εργαλεία μπορούμε να ανιχνεύσουμε ένα σύμπαν κρυμμένο στις άπειρες πτυχές των σχέσεών μας και των κοινωνικών λειτουργιών μας;

      Αλλά το «άπειρον» των δυνατοτήτων του ανθρώπου δημιουργεί και έναν απίθανο κόσμο ομορφιάς. Και αυτό τον κόσμο δεν μπορούν να τον ανιχνεύουν μόνες τους οι αισθήσεις μας ούτε και οι εξειδικευμένες προσεγγίσεις της επιστήμης και της τεχνολογίας, που όλο και πιο πολύ τεμαχίζουν το σώμα μας και όλο πιο πολύ αδυνατούν να συλλάβουν τον ολότητά του και την ενότητά του.

      Μόνο ο έρωτας μπορεί να ανακαλύψει την ομορφιά του σώματός μας οδηγώντας το στη σύμμειξή του με το σώμα της αγάπης μας και του πόθου μας και να μας απελευθερώνει σε κόσμους της τελείωσής μας, που δεν μπορούμε αλλιώς να κατανοήσουμε πού υπάρχουν και πώς δημιουργούνται. Και όλα αυτά με την απλή πρόκληση – κάλεσμα του ερώμενου σώματος, με ένα απλό φτερούγισμα του μικρού θεού, του μοναδικού θεού που απλοποιεί τα πάντα στα παιχνίδια του.

     Γιατί τελικά τις άπειρες δυνατότητες και την απεραντοσύνη της ομορφιάς του σώματός μας μόνο στου έρωτα τους κόσμους μπορούμε να γνωρίσουμε βιώνοντας το ίδιο μας το σώμα άρτια και αυθεντικά…

Lambert Sustris