Νοσταλγώ την Αλεξάνδρεια…

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Πάντα κάτι νοσταλγώ. Όχι, η νοσταλγία δεν είναι του παρελθόντος γέννημα και θρέμμα. Είναι του συναισθήματος του ανθρώπου, που δεν χωρά στου χρόνου τις περιφράξεις. Το συναίσθημα τσακίζει τον χρόνο.

     Νοσταλγώ ένα αγαπημένο πρόσωπο που δεν υπάρχει, την πρώτη εστία – εκεί που σήκωσα το ανάστημά μου στα δυο μου πόδια, την παιδική μου γειτονιά που δεν κατάλαβα ποιος την άρπαξε…

     Νοσταλγώ το ανεκπλήρωτο όνειρό μου, που το κρατώ πάντα ζωντανό (ή μόνο του κρατιέται, που να ξέρω…), τα όλο και πιο καινούργια όνειρά μου, τους πόθους μου, τις φαντασιώσεις μου, το άγνωστο…

     Ναι, νοσταλγώ την Αλεξάνδρεια, που δεν έχω ποτέ πάει και μάλλον ούτε αχνοφαίνεται, και είναι μέσα στο μυαλό μου, από σκιρτήματα αδιόρατα μα υπαρκτά…

     Να ‘ναι η κρυμμένη ελληνικότητά της που με συνεπαίρνει, στοιχείο που έχει μεγάλη, ατέλειωτη παρέα: την Μίλητο, την Έφεσο, την Πόλη, τον Ακράγαντα, την Οδησσό, την Κερασούντα, την Αμμόχωστο…

     Να ‘ναι ο ξεχωριστός της συμβολισμός με τα ατέλειωτα βιβλία και τη Βιβλιοθήκη της, την πρώτη παγκόσμια Βιβλιοθήκη του Δυτικού πολιτισμού, και ο βιβλιοέρωτάς μου να φτερουγίζει κατά κει χωρίς να το ελέγχω…

     Να ‘ναι το μάζεμα των στοχαστών των Γραμμάτων και της Τέχνης που συνέρρεαν εκεί – όπως παλιότερα στην Αθήνα – για να βιώσουν τη διαπάλη των ιδεών, τη γονιμοποίηση της σκέψης, τη δημιουργία του νέου…

     Να ‘ναι το πνεύμα της επιστήμης και της έρευνας, που άνθισε τόσο όμορφα με τα μαθηματικά της Υπατίας και την ιατρική και την ανατομία του Γαληνού κλπ κλπ…

     Να ‘ναι απόπειρα συνάντησής μου με τον αρχαιοαιγυπτιακό πολιτισμό – που τόσο δημιουργικά μπόλιασε τον αρχαιοελληνικό και τώρα είναι στη μήτρα της ταυτότητάς μας χωρίς να το συνειδητοποιούμε -, με το ελληνιστικό μεγαλείο της και με τη γλώσσα μας ως lingua franca, με το Βυζαντινό φωτισμό της, με το ατέλειωτο ηλιοβασίλεμα της Καβαφικής ποιητικής…

     Να ‘ναι η ελληνική παροικία που κρατάει αναμμένη τη θράκα του σημερινού πολιτισμού μας, τα ελληνόγλωσσα σχολεία που κάνουν τα ίδια μαθήματα και έχουν τα ίδια βιβλία με τα ελλαδικά…

     Μπορεί όλα αυτά – ίσως κι άλλα απροσδιόριστα στο φως της συνείδησης –, το ίδιο το όνομά της, το τόσο εύηχο και παγκοσμιακό…

     Μπορεί να ‘ναι ένας πόθος, μια φαντασίωση, ένα όνειρο που μόνο του έρχεται κατά κύματα άλλοτε γλυκά και χαδιάρικα κάτι να ψιθυρίζουν και να γλυκολογούν και άλλοτε ορμητικά και παθιάρικα να υπόσχονται κατακτήσεις και κουρσέματα…

     Μπορεί να ‘ναι ένα πρόσωπο που ακόμα δεν έχω συναντήσει, ένας έρωτας απροσδιόριστος μα και κραταιός – ναι γίνεται… Στα παιδικά μας χρόνια ερωτευόμαστε την όμορφη κοπέλα που τη φωτογραφία της είχε το αγορασμένο σε πανηγύρι καθρεφτάκι μας και ήταν πιο ωραία από των άλλων και την είχαμε συνέχεια στο μυαλό μας…