Σύμπτωση ξεσύμπτωση ο εργάτης πέθανε!

Μια φορά και έναν καιρό… Κάπως έτσι διηγούνταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες τα παραμύθια. Τώρα θα σας διηγηθώ μια ιστορία – παραμύθι από τον πατέρα μου, μια και εγώ δεν είχα παππού και γιαγιά στο σπίτι.

Ήμασταν μια φτωχή οικογένεια που όλη μέρα δούλευε στα χωράφια και στα ζώα για να μπορέσουμε να βγάλουμε τα ως προς το ζην.

Ένα βράδυ που καθόμασταν γύρω από τη φωτιά, ήταν μέρες Δεκεμβρίου, είχαμε διακοπές από το σχολείο και ο μπαμπάς άρχισε να μας λέει πάλι μύθους, ιστορίες…να μας μιλά για δοξασίες, προκαταλήψεις…

Ξεκινά η μητέρα μου

– Άντρα μου αύριο που θα πας στην αγορά για ψώνια να μου πάρεις αρκετά καρύδια ,για να βάλω στο Σταυρόψωμο που θα φτιάξω και στη συνέχεια να τα πάρω να τα φυτέψω ώστε να έχουμε και εμείς καρυδιές…

– Ναι γυναίκα της απαντά!

Αυτό ήταν ώστε να ξεκινήσω να ρωτώ τι θέλει να κάνει η μαμά! Και εδώ αρχίζει ο ρόλος του πατέρα μου στο ρόλο του παππού αφηγητή.

Άκου, να σου πω παιδί μου, στα παλιά χρόνια η γιαγιά σου, η μάνα μου, όταν ήθελαν να φυτέψουν καρυδιές κατά το ζύμωμα του Σταυρόψωμου παραμονή των Χριστουγέννων έκαναν πρώτα το σταυρό τους και ξεκινούσαν την παρασκευή του ψωμιού.

Όταν ήταν έτοιμο το έβαζαν στο ταψί και «μελετούσαν» παραπάνω καρύδια από αυτά που χρειάζονταν. Έτσι και η μάνα μου έβαζε τρία στο Σταυρόψωμο και κρατούσε άλλα δύο – τρία που τα φύτευε σε γλάστρες και περίμενε να βγουν καρυδιές!

Στη συνέχεια παρακολουθούσε πότε θα φυτρώσουν οι καρυδιές και όταν αποκτούσαν καλή ρίζα, τα έπαιρνε και τα μεταφύτευε με προσοχή χωρίς να σπάσει το χώμα και βγει γυμνή η ρίζα – μιλάμε για ολόκληρη ιεροτελεστία.

(Αλλά εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα που έχει να κάνει με μια προκατάληψη)…

– Τη μικρή καρυδιά πρέπει πάντα να τη φυτεύει μεγάλος άνθρωπος, γιατί όταν η καρυδιά μεγαλώσει παιδί μου και η κορφή της δει θάλασσα, θα πεθάνει αυτός που τη φύτεψε… (Η μάνα μου όμως Μπουμπουλίνα, όπως ήταν μια ζωή ,τις έπαιρνε και τις φύτευε η ίδια και ακόμα ζει.)

– Τι λες μπαμπά του λέω ισχύει αυτό το πράγμα;

– Ισχύει, δεν ισχύει παιδί μου έτσι το βρήκαμε, έτσι θα το συνεχίσουμε!

Περάσανε τα χρόνια οι καρυδιές μεγάλωσαν και πέφτοντας τα καρύδια τους κάτω στο χώμα φύτρωσε μια νέα μικρή καρυδιά. Λέω στον αδελφό μου:

– Βρε αδελφέ, δε βγάζεις το καημένο το δεντράκι κάτω από τη μάνα του και να το φυτέψεις παραπέρα γιατί θα χαθεί κάτω από την γριο-καρυδιά και θα ξεραθεί!

– Θα βάλω, μου λέει, έναν εργάτη να τη φυτέψει!

– Δεν τη μεταφυτεύεις εσύ;

– Άπα-πα, δε θυμάσαι τι έλεγε ο μπαμπάς;

-Ναι ρε παιδί μου αυτά είναι μύθοι, προκαταλήψεις …

– Σωστά τα λες, μου απαντά, αλλά είχε φυτρώσει άλλη μια και έβαλα έναν εργάτη να την φυτέψει και αυτός πέθανε!

–  Έλα τώρα σύμπτωση είναι…

– Σύμπτωση ξεσύμπτωση ο εργάτης πέθανε! Εγώ δεν τη φυτεύω.

Λοιπόν αυτή την ιστορία τη θυμήθηκα τώρα τα Χριστούγεννα που πήγα στο χωριό – πάντα τη δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων πηγαίνω στα κτήματα για να μαζέψω χόρτα.

Είδα λοιπόν να έχουν φυτρώσει κάτω και γύρω από την καρυδιά επτά οκτώ μικρές καρυδιές και έκανα την ίδια ερώτηση στον αδελφό μου που του είχα κάνει και τότε: Δεν τις μεταφυτεύεις;

Για να σας πω την αλήθεια δεν πάω τόσο για να μαζέψω χόρτα, αλλά περισσότερο θέλω να δω και να περπατήσω τους τόπους που μεγάλωσα, τόπους που δούλεψα και περπάτησα ξυπόλητη, γιατί λόγω φτώχειας ο πατέρας μου μας έπαιρνε παπούτσια τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.

Έπαιρνε ένα κομματάκι καλαμάκι μας έβαζε να πατήσουμε πάνω σημάδευε συν ένα πόντο παραπάνω έγραφε και το όνομα του κάθε παιδιού και πήγαινε στο μαγαζί με τα παπούτσια και μας αγόραζε. Που να πάρει ο καημένος πέντε παιδιά μαζί του; Πάντα πήγαινε με το κάρο και το άλογό του τον Ντορή!

Μια ιστορία αφιερωμένη στον πατέρα μου, που παρόλο την κούρασή του σε καθημερινή βάση, πάντα τα βράδια αναλάμβανε και το ρόλο του παππού και μας εξιστορούσε ιστορίες και παραμύθια.