Κουβεντιάζοντας με τη φύση

      Η λεζάντα δεν είναι μια και σταθερή. Ο καθένας έχει τη δική του εικόνα, την ξεχωριστή του ερμηνεία. Οι συλλογισμοί έρχονται απρόσκλητοι και πάντως πριν προλάβουμε να οργανώσουμε τη σκέψη μας. Προφανώς η ορμητική διάθεση από τις πευκοπούλες και η μεγάλη πυκνότητά τους να έρχονται να πάρουν εκδίκηση για το μητρικό, το καμένο δάσος που υπήρχε πριν. Τα χωράφια χέρσα όπως και οι περισσότεροι τόποι στην Ελλάδα. Θα πρόκειται μάλλον για χωριό με λιγοστούς κατοίκους, χωρίς Δημοτικό σχολείο, με ένα καφενείο το πολύ – πολύ…

Του Νίκου Τσούλια

      Θεωρώ ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στον αιώνα τον άπαντα που δεν έχει κουβεντιάσει με τη Φύση, με ένα απλό στοιχείο της Φύσης, με έναν από τους άπειρους «πίνακες» της Φύσης, αφού κάθε θέαση του φυσικού τοπίου είναι και ένας πίνακας. Βέβαια χρειάζεται η γλώσσα της ψυχής για να κουβεντιάσεις με τη Φύση˙ άλλωστε ποτέ δεν είσαι βέβαιος αν κουβεντιάζεις με κάτι ξένο ή απλά και μόνο με τον εαυτό σου. Γιατί μπορεί το όποιο τοπίο να είναι απλώς αφορμή για να συνδιαλεχτείς με τον εαυτό σου, αφού ούτως ή άλλως ο διάλογος με τον εαυτό σου είναι συνεχής και διακόπτεται μόνο αν βρίσκει εξωτερικά ερεθίσματα και μάλιστα όχι για να σταματήσει αλλά για να μετασχηματίσει το θέμα ή για να συζεύξει τα φαινομενικά ασύζευκτα.

Σύμπτωση ξεσύμπτωση ο εργάτης πέθανε!

Μια φορά και έναν καιρό… Κάπως έτσι διηγούνταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες τα παραμύθια. Τώρα θα σας διηγηθώ μια ιστορία – παραμύθι από τον πατέρα μου, μια και εγώ δεν είχα παππού και γιαγιά στο σπίτι.