Ό, τι μπορεί να εξηγηθεί δεν είναι ποίηση!

Γεωργία Μωραΐτη

 

Η ποίηση με κέρδισε από μικρή ηλικία. Πάντα στο Δημοτικό ήθελα σε γιορτές να λέω ποιήματα. Όχι, επειδή καταλάβαινα την αξία τους. Ήταν μικρά σε έκταση και τα χρωμάτιζα με τον τόνο της φωνής που εγώ ήθελα.

Σε Γυμνάσιο και Λύκειο θυμάμαι τον εαυτό μου σε ώρα άλλων μαθημάτων να ξεφυλλίζω το βιβλίο της Λογοτεχνίας ψάχνοντας να βρω ποιήματα. Τα διάβαζα και τα ερμήνευα με τον δικό μου τρόπο. Κι εκεί έβρισκα τη χαρά. Κι ένιωθα «ευνουχισμένη» κάθε φορά που ο καθηγητής απαιτούσε να μάθουμε ανάλυση… μια ανάλυση τυποποιημένη, μηχανιστική. Αυτό σκότωσε την ποίηση, αυτό έκανε τους μαθητές να τη μισήσουν.

Από μικρή ηλικία διάβαζα στα παιδιά μου ποιήματα… όχι παραμύθια… ποιήματα και τ’ άφηνα να ταξιδεύουν με αυτά. Δε θα ξεχάσω τη μέρα θανάτου της Κικής Δημουλά που ο μικρός μου γιος είπε στη δασκάλα στο σχολείο: «Εγώ την ξέρω… με νανούριζε από μικρό… μας διάβαζε η μαμά ποιήματά της.»

Μεγαλώνοντας μπήκα στη διαδικασία να γράψω κι εγώ… τζίφος! Δεν έγραψα ποτέ ούτε έναν στίχο. Και τι έγινε; Διαβάζω κι απολαμβάνω τους στίχους των άλλων και με ταξιδεύουν και με κάνουν να ονειρεύομαι και τους ερμηνεύω όπως θέλω εγώ, όπως τους αντιλαμβάνομαι.

Θα διαφωνήσω, λοιπόν, με τους στίχους του αγαπημένου μου Μάνου Ελευθερίου:

«Πώς έγινε με τούτον τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή.

Πώς το ΄φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή.»

Ποιητές υπάρχουν πολλοί… είμαι κι εγώ, είσαι κι εσύ!