Χρόνος είναι…

Οδυσσέας Ελύτης

του Νίκου Τσούλια

Να αγαπήσουμε το χρόνο

     Χρόνος είναι μαζί με το χώρο (ως χωροχρόνος) και την υλοενέργεια ο πυρήνας της ύπαρξης, η γέννηση που προέκυψε από το “τίποτα” και δημιουργεί το “άπαν”, όπως πολύ πειστικά προσδιόρισε ο Στήβεν Χώκινγκ. Δεν ορίζεται με κάποιες άλλες έννοιες. Δεν γίνεται…

     Κι όμως το ανήσυχο πνεύμα του ανθρώπου, το απόλυτο και μοναδικά όμορφο θαύμα της φύσης, μόνιμα και σταθερά: ερωτά, απορεί, θαυμάζει, αναρωτιέται, αναζητεί, ερευνά, απαντά, μαθαίνει, διορθώνει –  ξανά και ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Το τι είναι ο χρόνος θα είναι πάντα ένα μέρος του υπαρξιακού μας ζητήματος.

     Άλλωστε, δεν είναι ο χρόνος που μας φοβίζει – αλλά το πεπερασμένο της ζωής μας, ο θάνατος. Κι όμως δεν έχουμε στοχαστεί σε απλά απόλυτα αληθινά πράγματα. Ποιος ξέρει ότι η αιωνιότητα είναι το καλύτερο που μπορεί να μας συμβεί και η θνητότητα το χειρότερο; Ποιος ξέρει αν η διαρκής νεότητα είναι ευτυχία, όπως τόσο εύκολα το δεχόμαστε;

     Και κάτι άλλο. Ο χρόνος αποτελεί και μια πολιτισμική και κοινωνική σύμβαση. Άλλη η μορφή του χρόνου στην αρχαιότητα, άλλη στο μεσαίωνα, άλλη στη νεωτερικότητα, άλλη στο αύριο της βιοπληροφορικής και των νέων τεχνολογιών.

     Και το πιο καθοριστικό. Γιατί δεν αναρωτιόμαστε ότι χωρίς το θάνατο δεν θα υπήρχαμε, αφού η εξέλιξη μάς δημιούργησε μέσα από την συνεχή καταστροφή των προηγούμενων μορφών ζωής και τη γέννηση όλο και πιο πολύπλοκων (κατά κανόνα) όντων;

     Υπάρχει και ένας άλλος δρόμος. Να μην ασχολούμαστε με το τι είναι ο χρόνος αλλά με το να διαμορφώνουμε μια καλή σχέση μαζί του, φιλική, δημιουργική, ερωτική. Ναι – να αγαπήσουμε το χρόνο, που μας χαρίζει όλες τις φάσεις της ζωής, γιατί χωρίς τον χρόνο δεν θα υπήρχαμε…

Υ.Γ.

Ζητώ λοιπόν τη δική σας άποψη για το χρόνο. Πάντα τη ρωτώ στους ανθρώπους που έχω σχετικό θάρρος. Τη θεωρώ βασικό στοιχείο του τρόπου σκέψης των αλλά και πεδίο “συνεννόησης” των στοχασμών μας…