Προσκυνώντας στο Άγιο Όρος

«AΘως» Πίνακας Β. Χατζή

Του Νίκου Τσούλια

      Όταν επιχειρείς να γράψεις τις σημειώσεις σου για μια επίσκεψη στο Άγιο Όρος μετά την πάροδο δέκα πέντε και πλέον χρόνων, ξέρεις πολύ καλά ότι θα σταθείς μεν στα πιο βασικά σημεία, που ούτως ή άλλως αξιολογεί και διατηρεί η μνήμη χωρίς κόπο στη διαπάλη της με τη λήθη, αλλά περιέργως πως βλέπεις να βγαίνουν στην επιφάνεια και μικρά και ασήμαντα περιστατικά για τα οποία απορείς πώς άντεξαν στη μακρά επιδρομή του χρόνου.

Για το θρησκευτικό αίσθημα

Του ΤΟΜΑΣ ΜΑΝ

 

Ιούλιος 28, 2019

 

ΟΤΑΝ ο πάστορας του Σαιντ-Μαρί, στο Λυμπέκ, ντυμένος με τα ιερατικά του άμφια, γονυπετής στο προσκέφαλο του κρεβατιού του πατέρα μου, προσευχόταν, ο ετοιμοθάνατος, αφού γύρισε το κεφάλι από δω, από κει με ανησυχία, διέκοψε τις ευλαβικές του προσευχές μ’ ένα ενεργητικό «αμήν!». Ο πάστορας δεν επέτρεψε στον εαυτό του να ταραχτεί και ακόμη, στην αγόρευσή του μπροστά στον τάφο, έφτασε να τον επαινέσει γι’ αυτό το αμήν, που με τρόπο σαφή για μένα, έφηβο ακόμη, σήμαινε απλά: «Ε! λοιπόν αρκετά».