Αγαπημένη μου ιστοσελίδα

Jonas Lie – The Inner Harbor

Του Νίκου Τσούλια

      Αγαπημένη μου ιστοσελίδα, μπορώ αβασάνιστα να αναρωτηθώ: Τι θα γινόμουνα χωρίς εσένα; Πώς θα ήταν η καθημερινή ζωή μου; Πώς θα υπηρετούσα την ακόρεστη επιθυμία να γράφω, να γράφω και να ξαναγράφω; Πώς θα καλλιεργούσα τόσο συστηματικά τη σκέψη μου και την επιχειρηματολογία μου για να τεκμηριώνω μια άποψή μου, στο βαθμό βέβαια που εξαντλώ τις δυνατότητές μου; Τι θα έκανα χωρίς εσένα τις πιο δημιουργικές στιγμές της ημέρας μου;

      Βέβαια μπορεί να ισχυριστώ ότι θα είχα το διάβασμα. Αλλά αυτό είναι μια παράλληλη ενέργεια με το γράψιμο και μάλιστα όχι μόνο δεν μπορεί κανένα από τα δύο να αντικαταστήσει το άλλο αλλά και το καθένα από μόνο του είναι λειψό και ατελές, νοούμενα πάντα ως οι όψεις του ίδιου νομίσματος, της πνευματικής καλλιέργειας και της στοχαστικής αναζήτησης.

      Θα μπορούσα να ισχυριστώ επίσης ότι θα έγραφα για τις εφημερίδες και τα περιοδικά, μια λειτουργία που την κάνω πάνω από τρεις δεκαετίες. Αλλά και πάλι υπάρχει πρόβλημα. Γιατί εσύ δίνεις απεριόριστες δυνατότητες. Μπορώ να ασκούμαι στα πεδία σου καθημερινά και χωρίς καμιά δέσμευση. Είμαι απόλυτα ελεύθερος. Το γράψιμο για τις παραδοσιακές χρήσεις των εντύπων συνεχίζει το ταξίδι του. Όμως τώρα το έντυπο γράψιμό μου βρήκε συνοδοιπόρο. Βρήκε τον ψηφιακό κόσμο. Και με δεδομένη την καθημερινή δυνατότητα ή και αναγκαιότητα – την όμορφη αναγκαιότητα – «πιάνω τον εαυτό μου» διαρκώς συλλογιζόμενο, γιατί πριν το γράψιμο υπάρχει διάλογος μονολόγου με τον εαυτό μου, μια συζήτηση που συνεργεί στην προαγωγή του ορθολογισμού μου…

      Και εδώ τα πράγματα αλλάζουν άρδην, χάρη σ’ εσένα αγαπητή ιστοσελίδα. Και να γιατί. Οι περιοχές προέλευσης των αναγνωστών δεν είναι οριοθετημένες, δεν είναι οι παραδοσιακές περιοχές των εντύπων. Θα με συναντήσουν τυχαίοι διαβάτες από κάθε πιθανή «καταγωγή» και θα διασταυρωθούν οι πορείες μας έστω στιγμιαία, ενώ θα υπάρξουν και μερικοί / μερικές που θα συνταξιδεύουμε είτε μέσω των ιστοσελίδων μας είτε μόνο μέσα από εσένα. Θα με συναντήσουν Έλληνες από κάθε γωνιά της Γης σπάζοντας κάθε έννοια χωροχρονικής δέσμευσης του παλιού κόσμου…

      Η γραφή μου στα δικά σου στερεώματα έχει και μια μορφή περίεργης διαχρονικότητας. Τα κείμενά μου ταξιδεύουν όλα μαζί χωρίς απαραίτητα να παλιώνουν. Αντίθετα μπορούν να κρατούν την επικαιρότητά τους αν έχουν κάτι να πουν, αν το αντικείμενο της διαπραγμάτευσής τους έχει νόημα και αξία. Και αυτό συνιστά μια πρωτόγνωρη πρόκληση. Ταυτόχρονα κινείσαι στους ρυθμούς της τρέχουσας ειδησεογραφίας και έτσι γεφυρώνεις το πεδίο του πρόσκαιρου και τρέχοντος με το πεδίο του ανεπίκαιρου και του διαχρονικού …

      Αλλά πηγαίνεις πέραν των προσωπικών σημειώσεων και μου δίνεις τη δυνατότητα να σχεδιάζω και να οργανώνω ένα διαρκώς ανανεούμενο «ψηφιακό περιοδικό», να γίνομαι και αρχισυντάκτης και να επιλέγω θέματα και άρθρα από τον ατέλειωτο κόσμο του Διαδικτύου. Και έτσι νιώθω ότι εκδίδω ένα περιοδικό ποικίλης ύλης – γι’ αυτό και είσαι Ανθολόγιο – αλλά με μια έμφαση σε περιεχόμενα προσωπικών επιλογών. Και έχω κατά νου μου ως αναφορά εκείνα τα περιοδικά που έχουν αναφορά στο παρελθόν μου βιώνοντας έτσι μια παράξενη αναγνωστική παλιννόστηση θέτοντας όμως τώρα τον εαυτό μου σε ρόλο ενεργού υποκειμένου και συνδημιουργού και όχι στον μονομερή ρόλο του αναγνώστη των παλιών εποχών. Έχω δηλαδή στη σκέψη μου κυρίως τα περιοδικά «Αντί», «Ταχυδρόμος», «Επίκαιρα», «Πολίτης», «Εστία», “Δευκαλίων”, «Scientific American», τα οποία με συντρόφεψαν στην πνευματική μου πορεία και τα οποία πάντα νοσταλγώ γιατί με επηρέασαν στην πορεία της σκέψης μου, γιατί μου χάρισαν πολύ όμορφες στιγμές.

      Αγαπητή ιστοσελίδα, είσαι μια μορφή ζωντανού παλίμψηστου, όπου το σβήσιμο προσφέρεται για κάθε είδους διορθώσεις και συμπληρώσεις και δεν θέτεις κανέναν περιορισμό χώρου όπως το παλιό παλίμψηστο. Η γραφή σου μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει και τη δυνατότητα αναθεωρητικής ματιάς. Μπορώ να τροποποιώ και να τελειοποιώ – αν γίνεται να σημειωθεί αυτό – ή και να αφαιρώ στοιχεία των άρθρων ή και ολόκληρα άρθρα. Αυτή η αναθεωρητική ματιά έχει και πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να σεβόμαστε τη χθεσινή μας σκέψη και κυρίως τα λάθη και τις παραλείψεις του παρελθόντος μας. Θα πρέπει να σεβόμαστε το «ανεπίστροφο» και την οριστικότητα του παρελθόντος και να μη το θέτουμε στη βάσανο του παρόντος όχι απλά και μόνο γιατί έτσι θα παραμένει παρελθόν αλλά γιατί θέλουμε να νοσταλγούμε το παρελθόν ως παρελθόν…

      Δεν έχεις τροποποιήσει μόνο την παραδοσιακή έννοια του χώρου δίνοντας απεριόριστες δυνατότητες αποθήκευσης και διαρκούς χρήσης – αποδεικνύοντας ότι δεν διαστέλλεται μόνο το φυσικό Σύμπαν αλλά και το τεχνολογικό Σύμπαν – αλλά έχεις ανατρέψει και την κλασική ροή του χρόνου. Έτσι, έχουν πάρει σειρά δημοσίευσης μη επίκαιρα άρθρα μου – και μάλιστα πάρα πολλά, δείγμα της ορμητικής διάθεσής μου για γράψιμο – για δύο και πλέον χρόνια αργότερα και αυτή η διαφορά συνεχώς μεγαλώνει!

      Αγαπητή ιστοσελίδα, ίσως και να είσαι μια μορφή αθανασίας μου, αφού τα κείμενά μου θα μπορούν να ταξιδεύουν ασταμάτητα στην πληροφοριόσφαιρα όπου ενδεχομένως θα τα βρίσκουν αναζητητές του πνεύματος και θα κάνουν συλλογισμούς με δική μου πρόσκληση επί των ιδεών μου. Και μόνο αυτό δεν είναι φοβερά όμορφο;

Jan Sluijters (Dutch, 1881-1957), Colourful flowers