Αγαπητά ανεκπλήρωτα όνειρά μου…

Peach Tree in Bloom – Vincent van Gogh, 1888

Του Νίκου Τσούλια

      Δεν ξέρω κατά πόσο είστε ανεξάρτητα από εμένα, αν έχετε κάποιο βαθμό αυτονομίας – καταπώς λένε σ’ αυτές τις περιπτώσεις – και αν κατά συνέπεια οφείλω να συζητήσω με εσάς ή απλά και μόνο με τον εαυτό μου. Ταλαντεύομαι ανάμεσα σ’ αυτές τις άκρες του δίπολου, όπως ταλαντευόμαστε σ’ όλα τα μεγάλα ζητήματα της ζωής.

Καψάλη Καβαφική: Ένα πινέλο ντελικάτο

Γράφει ο Απόστολος Ζιώγας

«Πρέπει να ξέρουμε να παραδινόμαστε στο όνειρο,

όταν το όνειρο μάς παραδίνεται»

Αλμπέρ Καμύ

( Η έρημος )

 

Στην καρδιά μιας άψυχης εποχή σαν κι αυτή που βιώνουμε τελευταία, όπου οι περισσότεροι κλειδαμπαρωμένοι καρδιακά λαχταρούν διακαώς μια θέση στο δημόσιο, έναν ήρεμο γάμο κι ένα σπιτάκι, γίνεται αντιληπτό συχνά- πυκνά πως η πραγματικότητα της ζωής μας δεν βρίσκεται μόνον εκεί που είναι ο εαυτός μας, αλλά και στις άλλες ζωές που διαμορφώνουν τις ζωές μας.