Ο Μαρξισμός είχε την αυταπάτη ότι θα απαντούσε σε όλα!

Του Νίκου Τσούλια

 

      Αν το τέλος μιας ιστορικής έκφρασης του μαρξισμού, αυτού που ονομάσαμε «υπαρκτό σοσιαλισμό», ερχόταν με την ανάδυση μιας εποχής με πιο εξευγενισμένη συμπεριφορά του ανθρώπου, τότε η αποτίμηση αυτού του ρεύματος της νοόσφαιρας θα ήταν σίγουρα αρνητική. Εφόσον όμως ωθούνται στην επίκαιρη ιστοριογραφία τόσο οι αταβιστικού χαρακτήρα εθνικές καθυστερήσεις, με κύριο στόχο την επίλυση των διαφορών του παρελθόντος, όσο και οι «εκσυγχρονιστικές» απόψεις της επέκτασης της βαρβαρότητας και της εκμετάλλευσης, η συζήτηση και ο αγώνας για δίκαιη κοινωνία θα τεθούν σε στέρεες βάσεις, ακριβώς γιατί η συνείδηση του ανθρώπου αναζητεί μέσα από το δράμα της βιολογικής ύπαρξης και από την αλλοτριωμένη όψη του τεχνολογικού του πολιτισμού το πέρασμά της στη σφαίρα της απόλυτης ελευθερίας. Από δεοντολογικής άποψης πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι στις στροφές τις ιστορίας τα βλέμματα είναι αδρανειακά και οι καμπυλόγραμμες τροχιές προσφέρουν θέαση ρευστών και εναλλασσόμενων εικόνων…

Η αρχοντιά του ανθρώπου

 

Του ΚΑΡΛ ΓΙΑΣΠΕΡΣ

Ιούλιος 26, 2019

ΟΤΑΝ αναρωτιούμαστε αν η ανθρώπινη αξιοπρέπεια μπορεί ακόμη και τώρα να υπάρξει, ισοδυναμεί με το να αναρωτιούμαστε εάν μπορεί ακόμη και τώρα να υπάρξουν ευγενείς. Αλλά δεν πρόκειται πια, σήμερα, για μια αριστοκρατία με την παλιά της έννοια, δηλαδή: επικράτηση μιας μειονότητας με προνόμια που να βασίζονται στην κληρονομία. Δεν πρόκειται πια για μια τάξη που έχει ανεβεί πάνω απ’ τη μάζα με τη δύναμή της, με τα πλούτη της, με την παιδεία της και την πραγματοποίηση κάποιου πολιτιστικού ιδανικού.