Οι εύλογες απορίες ενός σαραντάρη Πασοκτσή

 

691A Irinaland Over the Balkans, Friedensreich Hundertwasser, 1971

 

Άρθρο γνώμης του Ευριβιάδη Ελευθεριάδη,

μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του Κινήματος Αλλαγής

8 July, 2019

Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρότερο, όντας ενεργός Πασπίτης να έχω συνηθίσει να βλέπω το χάρτη της χώρας πράσινο σε κάθε εκλογική διαδικασία. Το πρώτο σοκ το έπαθα εκείνον τον Μάη του 12, όπου βρεθήκαμε στην Τρίτη θέση. Η στεναχώρια έντονη, αλλά αυτό δεν επηρέασε την πολιτική μου στάση. Δεν ακολούθησα τον εύκολο δρόμο της μόδας των αντιμνημονίων και του Ζαππείου.

Μαλώσαμε πολλές φορές και με φίλους και με συγγενείς που ξαφνικά και μετά το 2012, αποφάσισαν να χρεώσουν όλα τα πάθη της Μεταπολίτευσης και της χρεοκοπίας στο ΠΑΣΟΚ.

Η αντιμνημονιακή ρητορική που γιγάντωσε το ΣΥΡΙΖΑ, πλέον αποτελεί παρελθόν , και με τα εκλογικά αποτελέσματα  της 7^ης Ιουλίου, ο Τσίπρας φάνηκε ότι κατοχύρωσε σε μεγάλο ποσοστό τον αντίπαλο πόλο της Νέας Δημοκρατίας.

Η πρώτη απορία που μου περνάει διαρκώς από το μυαλό, είναι πως τα στελέχη ενός κόμματος όπως  είναι το ΠΑΣΟΚ, δέχονται να πανηγυρίζουν για ένα ποσοστό, χωρίς να αναφέρομαι στο νούμερο, το οποίο τους περιορίζει σε ένα ρόλο παρατηρητή του νέου δίπολου που πλέον έχει διαμορφωθεί στην πολιτική σκηνή.

Πως γίνεται να μην παρατηρούμε ότι το ΠΑΣΟΚ, πλέον το ψηφίζουν σε τρομερά μεγάλο ποσοστό, πολίτες ηλικίας άνω των 50,55 και δεν έχει κανένα υπαρκτό έρεισμα στις νέες και δυναμικές ηλικιακές ομάδες, παρά μόνο σαν ανέκδοτο και ως καλτ παρελθοντική αναφορά.

Πως γίνεται να μην βλέπουμε ότι η ρητορική μας είναι τετριμμένη και συντηρητική, όταν έχουμε σαν προμετωπίδα ένα πρόγραμμα που το ονομάζουμε σχέδιο Ελλάδα (;) ενώ το βασικό μας σύνθημα ήταν η λογική επιστρέφει.

Και τελικά, πως γίνεται να μην έχει την ευθυξία κανείς να πάρει την ευθύνη πάνω του, όταν καθημερινά ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία επιχειρούν ένα πλιάτσικο στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία βλέπουν μία ηγετική ομάδα που πιστεύει ότι όλα βαδίζουν όμορφα και ωραία.

Μπορεί να φταίει ότι η γενιά μας, έμαθε από τους γονείς μας το ΠΑΣΟΚ να είναι πρωταγωνιστής. Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ ότι σε μία εκλογική μάχη που παλεύαμε υποτίθεται να ανατρέψουμε το σκηνικό στην κεντροαριστερά, να πανηγυρίζουμε με το 32-8 και να λέμε όλα καλά.

Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις, εκτός αν σκοπός μας είναι να βαυκαλιζόμαστε μεταξύ μας, ενώ στην κοινωνία δεν έχουμε κανέναν έρεισμα.

 

Leaving Home, Benny Andrews, 2004