Υπάρχει δημόσιο συμφέρον;

Marzia Colonna (b. 1951 Italy), Amaryllis and Poppies

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

      Ισχυρίζομαι ότι αυτό είναι βασικό ερώτημα του καιρού μας, ένα στοιχείο της βαθιάς κρίσης της χώρας μας. Είναι ερώτημα πολιτισμικό, πολιτικό, ιδεολογικό, κοινωνικό, οικονομικό. Εδώ υπάρχει μια καθοριστική αιτία της σημερινής παρακμής μας και ως εκ τούτου ένα πεδίο και μια δυνατότητα υπέρβασης της κρίσης.

      Σε τι συνίσταται η έννοια και η συγκρότηση του δημόσιου συμφέροντος; Στη «συμφωνία» ανθρώπων και λαών ότι προκειμένου να υπάρχει διαρκής πρόοδος σε μια κοινωνία θα πρέπει να διαμορφωθεί ένας τόπος συνάρθρωσης όλων των προσπαθειών για να υπάρχει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στη δημιουργία του μέλλοντος ενός έθνους, στη θεσμική έκφραση μιας ελάχιστης και άκρως απαραίτητης συναίνεσης μεταξύ των κοινωνικών τάξεων και των επαγγελματικών ομάδων, μια κοινή περιουσία όλων των πολιτών για να αντιμετωπίζονται οι βασικές ανάγκες τους.

      Αυτή η θεσμική «σύλληψη» – που έχει τις απαρχές της από τις πρωτόγονες ακόμα κοινωνίες και που αποτελεί δείγμα προόδου όσον αφορά τη διαρκή επέκτασή της – σημαίνει πολύ απλά ότι το προσωπικό συμφέρον κάθε πολίτη ξεκινάει πριν απ’ όλα από το δημόσιο συμφέρον και ο αγώνας της ζωής του αποβλέπει στην παράλληλη προαγωγή και των δύο μορφών συμφερόντων. Το στερέωμα του δημόσιου συμφέροντος είναι ευρύ και πολυσύνθετο. Αφορά από τη φύλαξη των συνόρων μέχρι τη δημιουργία δημόσιας περιουσίας και δημόσιων αγαθών (υγείας, παιδείας, ασφάλισης, κοινωνικής πρόνοιας, επενδύσεων, μισθών, κτιρίων κλπ κλπ).

      Αλλά αφού κανένας πολίτης δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν θέλει το πεδίο του δημόσιου συμφέροντος, γιατί στην πράξη δεν τηρεί αυτή τη δέσμευση; Γιατί η τήρηση των Νόμων που κάνει πράξη και υποχρέωση τη φύλαξη και την προαγωγή του δημόσιου συμφέροντος δεν είναι βασικό μας μέλημά μας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά γιατί προσπαθούμε με κάθε τρόπο να πλήξουμε το δημόσιο συμφέρον; Η φοροδιαφυγή αποτελεί διαχρονικά τη μεγάλη εθνική πληγή μας και παρά το γεγονός της φοβερής κρίσης μας – που έπρεπε να μας οδηγήσει σε αυτοκριτική και σε αυτογνωσία – εξακολουθεί να βασιλεύει σαν να μη συμβαίνει τίποτα, σαν να μην έχει σχέση με την κρίση ούτε με την υπέρβασή της.

     Δασικές εκτάσεις και παραλιακές εκτάσεις εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων έχουν καταπατηθεί οριστικά από τυχάρπαστους πολίτες και το κράτος μας ουσιαστικά τους επιβραβεύει. Δημόσια κτίρια καταλαμβάνονται από όποιον προλάβει ή καταστρέφονται με τόση ευκολία και είναι απορίας άξιο το εξής ερώτημα: Μήπως δεν θέλουμε να έχουμε δημόσια περιουσία, και τι θα σήμαινε τελικά αυτό; Βιομήχανοι και κάθε λογής εργοδότες δεν δίνουν τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων και αυτό βαστάει δεκαετίες αλλά και συχνά – πυκνά δεν αποδίδουν το δανεισμό και εν τούτοις γεύονται ακέραια τα κέρδη τους. Επιχειρηματίες στήνουν επιχειρήσεις ή «έξυπνοι» πολίτες κτίζουν αυθαίρετα πάνω στο κύμα της θάλασσας και το κράτος στη συνέχεια τους παρέχει τα απαραίτητα αγαθά για να απολαύσουν την παρανομία τους.

      Αγρότες εκχερσώνουν και καταπατούν δασικές εκτάσεις χωρίς καμιά άδεια. Οι γιατροί με τα φακελάκια, οι εκπαιδευτικοί με τα ιδιαίτερα μαθήματα, οι μηχανικοί με τις άδειες κλπ κλπ συνεχίζουν ακάθεκτοι τη λεηλασία της φορολογίας με το μαύρο χρήμα τους. Ένα μεγάλο τμήμα του ιδιωτικού τομέα δεν αποδίδει ούτε το Φ.Π.Α. (τον φόρο του καταναλωτή) στο κράτος. Ο ιδιωτικός τομέας είναι συχνά στο όνομα ιδιωτικός και στην πράξη κρατικοδίαιτος και συχνά παράνομα κρατικοδίαιτος. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν προασπίζονται το δημόσιο συμφέρον της δικής τους εργασίας, αν και από το νόμο έχουν ρητή υποχρέωση. Το κίνημα «δεν πληρώνω» ήλθε ακριβώς μέσα στην κρίση από τη δημαγωγία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α για να αποτελειώσει κάθε ίχνος του δημόσιου συμφέροντος.

      Δεν υπάρχει μεγάλη ή μικρή παρανομία. Υπάρχει παρανομία και μόνο. Και έχει την ίδια αξία, όχι απλά και μόνο γιατί τελικά ο καθένας μας παρανομεί στο μέγιστο βαθμό που μπορεί, αλλά κυρίως γιατί έχει το ίδιο αξιακό φορτίο και την ίδια παρακμιακή βάση αναφοράς. Έχουμε αποδώσει την κρίση μας στον εξωγενή και μόνο παράγοντα και όλοι μαζί σε κάποιους άλλους. Όσο δεν κατακτάμε στοιχειωδώς την ορθοκρισία και την προσωπική και συλλογική αυτογνωσία μας τίποτα δεν μας σώζει. Ακόμα και αν τελειώσουν τα Μνημόνια, η επόμενη κρίση είναι ήδη παρούσα, στην εκτεταμένη παρανομία μας, στην κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας, στην αποδόμηση της έννοιας του δημόσιου συμφέροντος.

      Ποιος έχει τη «δυνατότητα» να ισχυριστεί ότι μπορεί να υπάρξει δημιουργικό μέλλον για τη χώρα μας, όταν στην πράξη δεν θέλουμε δημόσια αγαθά, όταν δεν αγαπάμε την πατρίδα μας; Γιατί περί αυτού πρόκειται τελικά και όλα τα άλλα που προαναφέραμε είναι απλώς απόλυτα συμπτώματά τους!

 

 

Su-Jeong Nam, “Midsummer”