Η λίμνη που μας ένωσε!

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Είναι η λίμνη που μας έπνιξε σπίτια και περιουσίες, που ανάγκασε ανθρώπους πολλούς να πάρουν των ομματιών τους και να γίνουν εσωτερικοί πρόσφυγες. Και η πολιτεία και το κράτος; Αποζημίωσε με το σταγονόμετρο το βιος μας και δεν έκανε απολύτως τίποτα – ούτε ένα έργο – για την ανάπτυξη της περιοχής, για να κλείσει κάπως τις πληγές.

     Έγινε η λίμνη μέρος της ζωής μας πλέον εδώ και αρκετές δεκαετίες. Δεν φταίει αυτή. Έγινε μέρος της ομορφιάς της ζωής μας. Την αγαπήσαμε και την αγαπάμε πλέον. Καμαρώνουμε γι’ αυτή. Βγάζουμε τις πιο καλές μας φωτογραφίες με φόντο τη λίμνη. Λίγο είναι να τη βλέπεις από το μπαλκόνι και από τα παράθυρα του σπιτιού σου;

     Είναι η λίμνη μας, η λίμνη του Πηνειού, η λίμνη που μας ένωσε. Είναι γνωστό το πώς αποκτά ενότητα μια περιοχή: από στοιχεία της ιστορίας ή της γεωγραφίας, από ένα μεγάλο τεχνικό έργο, από έναν σημαντικό δρόμο. Παλιά ήταν ο δρόμος Αμαλιάδας – Σιμόπουλο – 111 που ένωνε ως νευρικό δίκτυο την Πηνεία. Όλα τα χωριά είχαν στραμμένα τα σπίτια τους σε αυτόν. Τώρα προστέθηκε η λίμνη και μάλιστα έγινε και το πιο σημαντικό στοιχείο της ενότητάς μας. Όλα τα χωριά που επλήγησαν – αλλά και τα γειτονικά αυτών – νιώθουν ότι έχουν κοινή μοίρα, κοινό μέλλον, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά…

     Βιώνουμε το άγγιγμα της λίμνης. Ακούμε τη σιωπή της. Ψυχανεμιζόμαστε στους μικρούς κυματισμούς της. Γευόμαστε την ομορφιά της. Λέμε τον καημό μας σ’ αυτή, για ό,τι μας έκρυψε. Αγναντεύουμε την επιφάνειά της και προσπαθούμε να πάμε στου βυθού της τα μυστικά, στα δικά μας ιερά, στις εστίες μας, στα πατρικά μας σπιτικά, στα χωράφια που δουλεύαμε, στα αυτοσχέδια γηπεδάκια που παίζαμε. Να συναντήσουμε θέλουμε τα παιδικά μας όνειρα, να ακούσουμε της φωνές του παρελθόντος, τις δικές μας φωνές…

 

Υ.Γ.

1. Το άρθρο αυτό είναι συνέχεια του άρθρου με τίτλο: «Η λίμνη που μας έδιωξε»!

3. Οι φωτογραφίες ανήκουν στη «λίμνη Πηνειού». Ευχαριστώ ιδιαίτερα τους δημιουργούς της. Πιστεύω ότι επιτελούν ένα όμορφο και δημιουργικό έργο.

4. Οι λεζάντες είναι δικής μου γραφής, πλην των κειμένων που είναι σε εισαγωγικά. Όπου υπάρχουν λάθη με χαρά να τα διορθώσω με βάση τις παρατηρήσεις σας.

 

Ο καθένας μας θεωρεί ότι οι καλύτερες φωτογραφίες είναι από το δικό του χωριό! Αυτή η φωτογραφία του Γιώργου Διαμαντόπουλου από τη Βάλμη είναι εκπληκτική! Όσο για την ωραιότητα των πραγμάτων μην ανησυχείτε. Καθετί ωραίο είναι ωραίο. Δεν μειώνεται από ένα άλλο ωραίο. Για σκεφτείτε το… 

 

Οργασμός βλάστησης, πνοή ζωής. Τα φυτά και τα δέντρα παίρνουν ζωή από τη λίμνη, καθρεφτίζονται, ξεπετάγονται, φουντώνουν. Μπορεί να λείπουν οι άνθρωποι αλλά η φύση θα προχωρήσει τις δικές της μορφές ζωής με δύναμη…

 

 

Από το Καλαθά η λήψη. Ένα μέρος του μεταφερθέντος χωριού φαίνεται μπροστά. Το άλλο μέρος πήγε προς τη Δάφνη (Δάμιζα). Φαίνεται το μέρος της λίμνης που …πάει προς Κεραμιδιά και Αυγή

 

Ησυχία και γαλήνη βασιλεύουν. Η λήψη είναι από μέρος προς τις δύο Λουκάβιτσες.

 

 

Το καμπαναριό αγναντεύει. Οι πιστοί του έχουν φύγει από τη λίμνη. Τώρα περιστασιακά θα γνωρίζει τις επισκέψεις τους. Συμφιλιώνεται κι αυτό με την πραγματικότητα. Μπορεί και να θαυμάζει την ομορφιά…

 

 

 

Ο πύργος στέκει αγέρωχος αλλά παραμελημένος. Ακόμα και το να βγάλεις μια φωτογραφία εκεί που είναι ωραία έχει και κάποιους κινδύνους.

 

 

Μαγεμένο ηλιοβασίλεμα με τους λόφους του Καλαθά στο βάθος. Είναι ο παντοτινός ορίζοντάς μας, των παιδικών χρόνων… Πάντα κοιτάγαμε το πότε θα πέσει ο ήλιος… Όχι, για να ρεμβάσουμε, αλλά για να φύγουμε από τα χωράφια και τις δουλειές… 

 

 

Το κύριο μέρος του φράγματος. Το μπλε και το γαλάζιο, η λίμνη και ο ουρανός τεχνοτροπούν για να θαυμάσουμε, να ψυχανεμιστούμε…

 

Το τέλος της λίμνης στο κύριο μέρος της. Εδώ τελειώνουν οι κυματισμοί της και η επικράτειά της…

 

Το Πορτοβούνι μας. Πόσοι και πόσοι δεν το αγναντεύουμε από διάφορες μεριές  και το έχουμε κάνει στερεότυπό μας και είδωλό μας. Το φυλάνε οι Πόρτες!

 

 

Οι γλώσσες της λίμνης, μια απλώνονται με του νερού τα μαζέματα και μια μαζεύονται με της ξηρασίας τα παιχνίδια…

 

Να και μια άκρη της λίμνης που κουβεντιάζει με χωράφια και με λόφους. Της Άνοιξης τα φανερώματα κάνουν τους δικούς τους χρωματισμούς. 

 

Μπλε και το Πορτοβούνι, μπλε η λίμνη και ο ουρανός… Και τα φυτά και τα δέντρα με πράσινο ή με γκρι – άλλοτε μέσα στη λίμνη και άλλοτε έξω. Έτσι θα είναι συνέχεια η ζωή τους…

 

Να και τα σύννεφα μαζεμένα – από το νερό της λίμνης γεννιούνται, εκεί επιστρέφουν και έτσι κλείνουν κύκλους αέναους στο πέρασμα των χρόνων…

 

Η λίμνη Πηνειού όπως φαίνεται από το Καλέντζι Αχαίας. Την φωτογραφία την τράβηξε ο φίλος Giorgos Diamantopoulos από του Βάλμη.

 

Ο απόλυτος καθρέφτης. Αγαπητοί λόφοι του Καλαθά περιμένατε ποτέ ότι θα βλέπατε τα είδωλά σας αντεστραμμένο και πανέμορφο;

 

 

Πράσινο το χρώμα σου, αγαπητή λίμνη, παιχνίδια του καιρού και δικά σου….

 

Η λήψη είναι ή από Αυγή (το πιο πιθανό) ή από Κάμπο. Στο βάθος αριστερά είναι η δέση. Εδώ γαληνεύεις, στοχάζεσαι, νοσταλγείς, ονειρεύεσαι. Τι πιο όμορφο;

 

 

Να και μια εικόνα από το Πορτοβούνι, μαγική, ολιστική. Πάντα βλέπαμε ένα μέρος του και κάθε φορά που τον βλέπαμε από άλλη γωνία ξαφνιαζόμαστε, γιατί μας ανέτρεπε την αρχέτυπή του εικόνα. Συγχαρητήρια στη “λίμνη πηνειού” που μας τη …φανέρωσε. 

 

 

Βλάστηση, νερό άφθονο και ήρεμο – ομορφιά γαληνεμένη για αισθητική απόλαυση και ψυχική ευφορία…

 

Καθρεφτίσματα καθημερινά στου νερού το κάτοπτρο.

 

 

Ξεχωριστή φωτογραφία από αέρος.

 

 

Και πάλι ηρεμία και γαλήνη. Κάποιες λυγαριές και ιτιές ξεπροβάλλουν διστακτικά. Ξέρουν πολύ καλά ότι θα ξαναβυθιστούν… Κι όμως βαστάνε τους χυμούς τους και βλαστάνουν στις κορυφές που ξεπροβάλλουν θαρραλέα πάνω από το νερό. Ποιος μπορεί να σταματήσει την ορμή της ζωής, τη δύναμη της ομορφιάς; 

 

Το απώτατο άκρο της λίμνης. Εδώ το ποτάμι τελειώνει τη δική του εικόνα – παύει να είναι πλέον ποτάμι – δεν συναντά τη θάλασσα, όπως είχε συνηθίσει για αιώνες και αιώνες…

 

 

Όμορφη αεροφωτογραφία για τη συνολική εικόνα της λίμνης μας. Δεξιά πάνω – που εμφανίζεται ως τμήμα ευθείας είναι η δέση του φράγματος, με το δρόμο πάνω της που ενώνει με το Κέντρο. Το μεγάλο τμήμα είναι η κοίτη του ποταμού, που φυσικά έχει απλωθεί. Αριστερά είναι το τμήμα που πηγαίνει προς Άγιο Ηλία, Κεραμιδιά, Αυγή, Κάμπο, Εφύρα, Βελανίδι, Ρουπακιά, Μπαλί… Η θάλασσα δίπλα στη λίμνη.

 

 

 

Στάξε στη λίμνη
μόνο μια στάλα κρασί
και σβήνει ο ήλιος.

 

(Όμορφοι, στοχαστικοί στίχοι από τη “λίμνη πηνειού”. Συγχαρητήρια σε αυτόν που έγραψε αυτό το μαγευτικό στιχάκι). Τι πιο ωραίο από το να έχει τον τελευταίο λόγο η ποίηση;