Όταν έκανε τον πρωθυπουργό ο Τσίπρας

Του Νίκου Τσούλια

     Γράφω σε χρόνο μελλοντικό. Δεν είναι και δύσκολη υπόθεση. Η εμπειρία και μόνο βοηθά πολύ. Κάθε πολιτική που συνδέθηκε με μνημόνια και περιοριστικά μέτρα στην αμέσως επόμενη φάση εξαφάνιζε τους πρωταγωνιστές της.

     Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας έχουν και πρόσθετους λόγους που καθιστούν την αποδόμησή τους ακόμα πιο βέβαιη και θα γίνει σε δύο φάσεις, μία με τις εκλογές και μία μετά τις εκλογές με απουσία εξουσίας. Υπάρχουν οι ευθύνες για την απώλεια ανθρώπων στο Μάτι και στη Μάνδρα και μάλιστα με επικοινωνιακή πολιτική κυνισμού και υποκρισίας, χυδαιότητας και αθλιότητας. Υπάρχει η συμφωνία αποικιακού τύπου ελέγχου της ελληνικής οικονομίας για περίπου έναν αιώνα. Υπάρχει η υποτελής και βλαπτική για τα εθνικά συμφέροντα Συμφωνία των Πρεσπών.

     Ο Τσίπρας είναι ο μόνος αρχηγός κόμματος που έγινε πρωθυπουργός χωρίς να έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία το κόμμα του αλλά με τη συνεργασία του με το ακροδεξιό κόμμα των ΑΝ.ΕΛ.

     Και παρίστανε τον πρωθυπουργό, όχι γιατί δεν ήταν πρωθυπουργός αλλά γιατί ήταν πολιτικά άσχετος. Έπαιρνε στις συνεντεύξεις ένα καλοφορεμένο ύφος σπουδαιότητας, αλλά ένιωθες ότι τα λόγια του ήταν στον αέρα, δεν συνδέονταν με την πραγματικότητα. Είχε ένα μόνιμο λεξιλόγιο που το προσάρμοζε στις σχετικές περιπτώσεις με βασικό περιεχόμενο ότι «όλα πάνε καλά, ότι ασκεί τη μόνη ορθή πολιτική και φυσικά δεν κάνει λάθη». Ήταν μόνιμος κάτοικος της δημαγωγίας, της γενικολογίας, της αοριστολογίας.

     Για να σταθεί η όλη ψεύτικη κατασκευή του άλλαξε το γλωσσικό κώδικα, συστατικό στοιχείο των αυταρχικών και των λαϊκίστικων καθεστώτων. Αντέστρεψε στην ουσία το περιεχόμενο των λέξεων. Έτσι στην αρχή υποστήριξε ότι κατάργησε τα δύο πρώτα μνημόνια, γιατί αυτός υπέγραψε Συμφωνία! Δεν ερχόταν η μισητή Τρόικα αλλά οι αγαπητοί Θεσμοί κλπ. Αυτό δεν τον εμπόδισε να καταργήσει πάλι τα δικά του μη μνημόνια (!) στο τέλος της πρωθυπουργίας, ως μνημόνια όμως τώρα για να μας πείσει ότι βγήκαμε στην Αγορά. Και ενώ αρχικά η Αγορά ήταν ο μέγας ιδεολογικός εχθρός ως εκφραστής του μεγάλου διεθνούς κεφαλαίου, που θα την χόρευε για τα καλά, στο τέλος την παρακαλάει να δεχθεί την οικονομία μας με καλό μάτι – μόνο που το τίμημα ήταν και είναι αιματηρό.

     Ο Τσίπρας ήταν αλλού, όχι στην Ελλάδα. Όλες οι πολιτικές του οδηγούσαν στο αδιέξοδο. Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, παιχνίδια με τη δραχμή και κάπιταλ κοντρόλ (υπολογισμένα από την Ε.Ε. σε κόστος 100 δις. ευρώ!), επενδύσεις από όλο τον κόσμο…, αισθητική Πολάκη, Δούρου, Μαδούρου κλπ, «αποκάλυψη» των σκανδάλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, δίκη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μείωση της ανεργίας κλπ κλπ αποτελούν ένα πλέγμα απόλυτης αποτυχίας. Η διαπλοκή άλλαξε ονόματα και μάλιστα με ακόμα πιο ευνοϊκούς – χαριστικούς τρόπους από ό,τι παλιότερα.

     Οι Αγανακτισμένοι του – οι ορδές που αλώνιζαν, πολιορκούσαν τη Βουλή και έκαιγαν στους δρόμους της Αθήνας – έγιναν οι Εξαφανισμένοι στην περίοδο της πρωθυπουργίας του. Λούφαξαν, δεν είδαν κανένα ενοχλητικό μέτρο από τους τόσους και τόσους εφαρμοστικούς νόμους των συριζαίικων μνημονίων. Όχι, δεν τους ενόχλησε που η Μέρκελ και ο Τραμπ έγιναν τα αγαπημένα είδωλα του Τσίπρα. Τι σημασία έχει που στις πριν την διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΕΛ διαδηλώσεις τους τους φώναζαν για «δολοφόνους των λαών» και ξήλωναν τα πεζοδρόμια σε επισκέψεις των ανθρώπων τους.

     Ο Τσίπρας αφήνει κάτι σημαντικό για παρακαταθήκη. Ασχολήθηκε περισσότερο με τους πολιτικούς αντιπάλους του και με το ποιους κάθε φορά θα ενσωματώνει και θα εξαχρειώνει παρά με τα προβλήματα της χώρας. Υπάρχει μια μεθοδολογία στην επιστημονική έρευνα, η Ανάλυση περιεχομένου. Ισχυρίζομαι ότι αν ένας ερευνητής κάνει μελέτη για το συνολικό περιεχόμενο των δημόσιων δηλώσεων του Τσίπρα, θα καταδειχτεί ότι περισσότερο τον απασχολούσε στο πώς θα πλήξει τους αντιπάλους και στο πώς θα κάνει το μαύρο άσπρο παρά με την ουσία της πολιτικής.

     Ωστόσο, ο κ. Τσίπρας κάτι πέτυχε. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. «Μπήκε στο Λευκό Οίκο και στο Κρεμλίνο χωρίς γραβάτα», το δήλωσε ο ίδιος ακριβώς έτσι δημόσια και καμάρωνε γι’ αυτή την επιτυχία του! Είναι λίγο αυτό για τις μελλοντικές αναμνήσεις του, για τον στενό συγγενικό και φιλικό κύκλο του αλλά και για τον σκληρό πυρήνα των συριζαίων υπηκόων;

Gypsy in front of Musca, Pablo Picasso, 1900