Αυτό το αστέρι είναι για όλους
Τ. Λειβαδίτης
(απόσπασμα)
[…]
Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;
Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου
αγαπημένη μου…
Αλήθεια κείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό,
εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας
αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό
αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω
– πόσο σου πήγαιναν…
Ύστερα ερχόταν η βροχή. Μα έγραφα σ’ όλα μας
Τα χνωτισμένα τζάμια τ’ όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στην κάμαρα μας.
Κράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη…
Όταν χαμογελούσες ένα περιστέρι διάβαινε στην βραδιασμένη κάμαρα ένα σύννεφο χρυσό ταξίδευε στον ουρανό όταν χαμογελούσες. Όταν χαμογελούσες ξεχνούσα τη στέγη που έσταζε,
ξεχνούσα το τρύπιο πάτωμα έλεγα κιόλας, να, μες απ’ τις τρύπες του όπου και να ‘ναι θα φυτρώσουνε μεγάλα κόκκινα τριαντάφυλλα….
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή…
Ακούστε εδώ τον ποιητή!
Παιδείας Εγκώμιον 
Πρόσφατα σχόλια