ΜΟΝΑΧΑ ΜΕ ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣ ΤΗ ΧΑΡΗ ΚΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΥ ΠΡΩΤΕΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ

 

 

Του Γιώργου Θωμόπουλου

 

Ο γέροντας του μύθου του παλιού, ο αινιγματικός

μπορούσε εύκολα ν’ αλλάζει πρόσωπο και σώμα,

να παίρνει σχήματα ποικίλα, απίστευτα.

Ήξερε κι αριστοτεχνικά

να υποδύεται, να εξαπατά

παίζοντας άλλοτε με τη φωτιά

κι άλλοτε πάλι με του νερού τις τόσες αλλαγές,

κινούμενος ανάμεσα στο φως και στη σκιά,

ανάμεσα στο φόβο και τη ζωτικήν απάτη της ελπίδας.

Εκείνα που τρομοκρατούν αιώνες τους ανθρώπους

μας εξορίσανε στην έρημο δεσμώτες,

πικρούς αιχμάλωτους της άμμου –

σιμούν στις στέγες, στις αυλές

άνεμος σαρωτής,

τεφρές ημέρες κι αποφράδες,

ανασκολοπισμοί, Θυέστεια δείπνα,

αγχόνες, αποσπάσματα και κεφαλές κομμένες,

πτώματα αποσεσηπότα που ξεθάβονται ξανά

κι εμείς οικτρω τω τρόπω αποσεσηπότες

σώμα και πνεύμα και ψυχήν,

της ειμαρμένης θλιβερά παίγνια αδημονούντα.

Έτσι κι αλλιώς άλλοι ειδικοί

έχουν την ευτυχία αναλάβει εργολαβικά.

Συνταγογραφημένη ή με δόσεις την προσφέρουν

πιστωτική φενάκη σε δισκία,

χαπάκια της ψευδαίσθησης πως ζούμε,

καθώς συντεταγμένοι ψιθυρίζουμε

το προγραμματισμένο ποίημα της μέρας.

Το υπαγορεύει αθέατος υποβολέας

θητεύοντας στην τέχνη της απάτης ευδοκίμως,

όπως και όλοι οι επαγγελματίες του θανάτου μεταπράττες.

Μια μέρα όμως μέλλεται

του Έρωτα να επιστρέψει,

καθώς κοτσύφια ανυπόμονα

την καθυστερημένη άνοιξη θα αναγγέλλουν

κι οι ελπίδες που μαδήσαν άγριοι χειμώνες

θ’ αμοληθούν μαζί με τις λαβωματιές του θέρους

τους χερσωμένους τόπους να ξαναοργώσουν

με ρήματα ακατάληπτα και μαγικά,

ουδέποτε όμως διφορούμενα στις εκδοχές τους.

 

Mark Kostabi

 

Van Gogh