Μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών, τι;

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Είναι νωρίς προκειμένου να αποτιμηθούν τα αποτελέσματα και μάλλον οι επιπτώσεις της Συμφωνίας των Πρεσπών στην πολιτική και στην κοινωνική ζωή της χώρας. Είναι βέβαιο ότι τώρα κυριαρχεί ένα διάχυτο και ισχυρό ρεύμα απογοήτευσης, πίκρας και ήττας, ιδιαίτερα στη Μακεδονία – αν και δεν θα έπρεπε να αποτυπώνεται με γεωγραφική διαφοροποίηση ένα μείζον εθνικό θέμα.

     Μπορούμε όμως να δούμε αυτή καθεαυτή τη Συμφωνία σε μια γενική περιγραφή. Να σημειώσουμε τα βασικά της στοιχεία με μια λογική όσο το δυνατόν αποστασιοποιημένη από την ένταση των ημερών της ψήφισής της. Συμπερασματικά, τρεις είναι οι γενικές παρατηρήσεις όσον αφορά τη Συμφωνία των Πρεσπών.

     α) Η πολιτική που είχε για το Μακεδονικό η Κομμουνιστική Διεθνής το 1934 για «αναγνώριση ενός «μακεδονικού έθνους» με νομική δυνατότητα διεκδικήσεως δικαιωμάτων για τις «μακεδονικές μειονότητες» στα γειτονικά κράτη, και δη στην Ελλάδα» (Α. Συρίγος, Ε. Χατζηβασιλείου, Η Συμφωνία των Πρεσπών και το Μακεδονικό), την πραγματοποιεί μια κυβέρνηση της αριστεράς αλλά για λογαριασμό των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ σε εντελώς άλλες συνθήκες στη διεθνή σκηνή.

     β) Ό,τι δεν κατάφεραν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για δεκαετίες για αναγνώριση των Σκοπίων εκ μέρους της χώρας μας ως «μακεδονικό έθνος» απέναντι σε όλες τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις (που είχαν πάντα πατριωτικά χαρακτηριστικά) αλλά και τις συντηρητικές κυβερνήσεις (που είναι και ιδεολογικά αναφερόμενες στον καπιταλισμό) το κατάφεραν με μια κυβέρνηση της αριστεράς, που μέχρι χθες διαπνεόταν από αντικαπιταλιστικά και αντινατοϊκά πολιτικά χαρακτηριστικά!

     γ) Ενώ η Ελλάδα είχε συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στην ΠΓΔΜ, η οποία επιζητούσε αυτό που η χώρα μας έχει κατακτήσει εδώ και αρκετά χρόνια (ευρωπαϊκό προσανατολισμό, ένταξη στους θεσμούς της Δύσης), βρίσκεται με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και διάφορων βουλευτικών συμμαζεμάτων σε μειονεκτική θέση. Να και η σχετική αναφορά του Στ. Λυγερού. «Η ελληνική διπλωματία είχε συντριπτικό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα. Παρόλα αυτά κατέληξε στη Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία συνιστά διπλωματικό Βατερλό». Χάνουμε σε ένα μείζον εθνικό ζήτημα με μοναδικό «αντίκρισμα» την παραμονή της εν λόγω κυβέρνησης στην εξουσία για μερικούς μήνες ακόμα!

    Το όποιο κέρδος έχουμε από το γεωγραφικό προσδιορισμό – που ήταν και το μοναδικό σημείο ευρύτερης πολιτικής συνεννόησης – δεν φαίνεται να κεφαλοποιείται για δύο κυρίως λόγους. α) Η ίδια η Συμφωνία δεν έχει εσωτερική συμφωνία! Ενώ δηλαδή ονομάζει τη χώρα ως Βόρεια Μακεδονία, δεν ονομάζει αντίστοιχα τη γλώσσα βορειομακεδονική (ουσιαστικά σλαβομακεδονική) και το λαό βορειομακεδονικό αλλά «μακεδονική» και «μακεδονικό» αντίστοιχα. Έτσι προκαλείται η εντύπωση και η εικόνα ότι το όποιο Μακεδονικό στοιχείο είναι αποκλειστικότητα της Βόρειας Μακεδονίας!

     β) Οι ίδιοι οι κάτοικοι και οι πολιτικοί της Βόρειας Μακεδονίας με πρώτον τον πρωθυπουργό τους έχουν κόψει τη λέξη Βόρεια και μάλλον δεν την είπαν και ποτέ. Φυσικά δεν θέλει και πολλή σκέψη για να εκτιμήσουμε ότι στην εξέλιξη των πραγμάτων θα παγιοποιηθεί η παραβίαση της ίδιας Συμφωνίας. Και θα είναι ανόητο να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να ανατραπεί αυτή η εξέλιξη.

     Το όφελος, που είχε η χώρα μας όσον αφορά την οικονομική συνεργασία και την εντυπωσιακή επέκταση των δικών μας επιχειρήσεων στη Βόρεια Μακεδονία, έχει πλέον χαθεί. Τώρα η χώρα που έχει πολλές επενδύσεις και ισχυρή οικονομική παρουσία είναι η Τουρκία. Και αν λάβουμε υπόψη μας και τη μουσουλμανική εικόνα που συνδέει αυτές τις δύο χώρες, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δυσοίωνα. Δυστυχώς η ηγεσία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με συνειδητό τρόπο επέλεξε μια κομματική αλλά και αντεθνική επιλογή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι δεν επεδίωξε ούτε καν μια στοιχειώδη εθνική συνεννόηση, αλλά αντίθετα υιοθέτησε μια πολιτική διχασμού.

     Η ευθύνη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι μεγάλη και το κακό είναι ότι ούτε καν τη θεωρεί ως ευθύνη ήττας αλλά ως εθνική επιτυχία! Ο διάχυτος λαϊκισμός του και η ακόρεστη δίψα του για εξουσία δεν τον αφήνουν να δει την πραγματικότητα. Δυστυχώς φτιάχνει τη δική του φαντασιακή πρόσληψη της πραγματικότητας, ωραιοποιημένη δίκην των χωριών Ποτέμκιν! Μέχρι να κριθεί από τη λαϊκή ετυμηγορία…