Όταν συναντιούνται τα πιο τρελά όνειρά μας…

Του Νίκου Τσούλια

     «Μπορεί ένα και μόνο χαμόγελο να σου αλλάξει τον κόσμο σου»; Αναρωτιόταν ξανά και ξανά. Και όσο προσπαθούσε να το ερμηνεύσει τόσο βυθιζόταν σε μια γλυκιά φαντασίωση, φούντωναν οι ονειροπολήσεις – μεταμορφώνονταν σε ψευδαισθήσεις… Ανατρεπόταν κάθε γκρίζα εικόνα της ζωής του. Δεσμεύσεις, συνθήκες, συμβατικότητες, του χρόνου τα αγγίγματα εξαϋλώνονταν, χάνονταν.

– Γλυκιά μου, σε ονειρεύομαι συνέχεια… Αν συναντηθούν τα όνειρά μας, μήπως μπορούν να πραγματοποιηθούν;

Του έδωσε ελπίδα. Το ήθελε και αυτή τόσο πολύ ή δεν ήθελε να τον απογοητεύσει;

– Ίσως…

– Και ξέρεις νομίζω ότι το φαντασιακό δημιουργεί το πραγματικό – και όχι μόνο στην τέχνη μα και στη ζωή!

– Σωστά…

– Και είναι αυτό που ομορφαίνει τη ζωή – νάξερες πόσα όμορφα πράγματα έχω σκεφτεί για σένα…

– Θα μου πεις κάποια στιγμή;

– Μόνο ο Ελύτης θα μπορούσε να εκφράσει αυτό που θέλω… «Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως, Πριν απ’ τον έρωτα έρωτας», πάντα με ένα χαμόγελο σε φαντάζομαι – τι ομορφιά…

– Τι ωραία λόγια…

– Μα τα ωραία λόγια γεννιούνται από την ομορφιά σου, από ένα σκίρτημα που είναι δικό μου και δικό σου, από μια έμπνευση της Μούσας μου, από εσένα…

– Τιμή μου.

     Πήρε θάρρος. Δεν μπορούσε να ελέγξει τη φαντασίωσή του. Το κύμα της φαντασίωσής του τον πήγε μακριά σε νησί που έσβηναν οι δεσμεύσεις που τους χώριζαν. Αλλά το είδωλό του του έκοψε το φτερούγισμα. Απογοητεύτηκε. Το φως του έρωτά του γέμισε σκοτάδι. Απομακρύνθηκε. Ένιωθε το λάθος της υπερβολής του να πνίγει το όνειρό του.

     Δεν άφησε να περάσει πολύς καιρός. Ήταν τόσο βέβαιος για τη δύναμη του συναισθήματός του, για τη δυνατότητα του λόγου του – τόσα χρόνια στο όμορφο παιχνίδι του έρωτα… Μετά από ένα μικρό διάστημα φιλικών μεταξύ τους σχέσεων ο έρωτας φούντωσε πάλι.

– Μη μη μου πεις ότι είναι καλύτερα τώρα, να φράσσουμε το συναίσθημά μας και τη χαρά μας, τον ίδιο τον εαυτό μας;

– Όχι βέβαια.

– Τότε θα λάβω υπόψη μου την άποψή σου. Επιτέλους ελεύθερος και πάλι. Τέλος η ανελευθερία του συναισθήματος και της σκέψης.

– Υπήρχε ποτέ;

– Μα μην πάμε στη φιλοσοφία, στη διαπροσωπική μας σχέση λέω.

– Και εγώ αυτό λέω…

– Ω γλύκα μου, πόσο χαίρομαι, με λίγες μόνο λέξεις άνοιξες την καρδιά μου. Είναι ένα θαύμα. Νιώθω ότι είσαι γυναίκα – έρωτας, γυναίκα – όνειρο. Και το φοβερό είναι ότι είσαι και σε ένα σύμπαν έρευνας και στοχασμού. Ασχολείσαι και με τη φιλοσοφία και κάνεις τον έρωτα μαγεία. Η έρευνα ήταν η μεγάλη μου φιλοδοξία στα φοιτητικά χρόνια.

– Σ’ ευχαριστώ για τα ωραία σου λόγια!

– Μα είσαι τόσο ποθητή και αξιολάτρευτη… Η γλυκύτητα του χαμόγελού σου δείχνει το μεγαλείο της ομορφιάς σου. Πρέπει να σε λατρεύουν πολύ οι γονείς σου, να έγινε το χαμόγελό σου όμορφο παιδικό βίωμά σου.

– Τα λες τόσο ωραία… Έχεις δίκιο.

– Και ξέρεις αποκτάς μια ευγένεια απ’ αυτή τη δωρεά της άμετρης αγάπης που σου έχει εξευγενίσει τόσο υπέροχα τον χαρακτήρα σου, γι’ αυτό σε νιώθω ως Μούσα μου. Μα δεν μπορεί να σε χωράει ένας τόπος τόσο φτωχός στη σκέψη και στον ορθολογισμό. Θέλω να σε κλέψω και να πάμε στο Παρίσι.

– Ευχαρίστως, ωραία το θέλω, ναι στο Παρίσι, έχω ασχοληθεί τόσο πολύ με τον Σαρτρ!

«Ποια όνειρα και φαντασιώσεις, όλα τα κάνει πραγματικά η δύναμη του συναισθήματος και της θέλησης», σκέφτηκε και χάθηκε στη μαγεία του πιο τρελού ονείρου του.

– Τέλεια. Θα πηγαίνουμε στα καφέ που σύχναζε ο Σαρτρ και εγώ θα ασχολούμαι με το δικό μου ιερό τέρας, τον Καμύ. Αλλά στο δρόμο θα σου ζητώ να γυρίζουμε πίσω, γιατί θα σε ποθώ… Έρωτας και στοχασμός να είναι η ζωή μας, η σκέψη να προάγει τη γλύκα και την ηδονή και η ηδονή τη σκέψη.

– Ναι, συμφωνώ, το θέλω τόσο πολύ…

– Αλλά γλύκα μου θα έχουμε και ένα πρόβλημα, θα θέλω να σε χορτάσω και θα αφήνουμε τις δουλειές μας έρημες, δεν θα σε νοιάζει;

– Φυσικά όχι, θα είναι τέλεια…

Πήρε αυτό που τόσο ποθούσε.

     «Και τώρα τι; Οι συνθήκες ή εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας; Και αν συναντιούνται τόσο δυνατά τα πιο ονειρεμένα όνειρά μας, θα επιλέξω αυτά ή θα με πάει κατακεί που θέλει η πραγματικότητα»; Φίλε Μπρετόν, μπορώ να συνομολογήσω μαζί σου; «Δεν αρνιέμαι ότι ο έρωτας συγκρούεται με τη ζωή. Λέω πως οφείλει να νικήσει και γι’ αυτό να υψωθεί σε μια τέτοια ποιητική αυτοσυνειδησία ώστε, ο,τιδήποτε συναντά αναγκαστικά εχθρικό να τήκεται στην εστία της ίδιας του της δόξας».