Λατρεύω την κεντροαριστερά, είναι αντίληψη ζωής!

Rodez, Paul Signac, c.1923

Του Νίκου Τσούλια

     «Με Λοβέρδο; Με Χριστοφιλοπούλου. Με αυτά τα φθαρμένα υλικά, τι είδους παλιννόστηση ονειρεύεσαι Νίκο μου»; Ο καλός φίλος Γιώργος, που αγωνιά και αγωνίζεται για το σήμερα και το αύριο της κεντροαριστεράς, μου έκανε αυτό το ερώτημα σε σχετικό άρθρο μου για το ρόλο του ΚΙΝ.ΑΛ.

     Και οφείλω να απολογηθώ και να υπερασπιστώ την επιλογή μου αλλά και την ευθύνη που απορρέει από αυτή την επιλογή, την ευθύνη να αγωνίζομαι για την ανέλιξη και την φωτεινή προοπτική των πολιτικών μου ιδεών. Ποτέ δεν ήμουν ψηφοφόρος ούτε παρατηρητής ούτε μόνο σχολιαστής των όσων συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή της χώρας. Με μάγευε η δράση, ο αγώνας, η αντιπαράθεση ιδεών για να προαχθεί και να γίνει πλειοψηφική η πολιτική μου επιλογή. Αυτή δεν είναι η πεμπτουσία της έννοιας του πολίτη;

     Γιατί η κεντροαριστερά και η σοσιαλδημοκρατία δεν είναι μόνο πολιτική και κομματική επιλογή. Είναι ζήτημα κουλτούρας και άποψη ζωής. «Μα τα πρόσωπα της κεντρικής σκηνής δεν παίζουν ρόλο»; Φυσικά και παίζουν αλλά δεν είναι εκεί η ουσία. Τα πρόσωπα έχουν καταλυτικό ρόλο ιδιαίτερα όταν είναι ηγέτες που μετασχηματίζουν με την πολιτική τους πρόταση την κοινωνική πραγματικότητα, που γυρίζουν σελίδα στη γραφή της ιστορίας, όπως ήταν ο Α. Παπανδρέου και όχι μόνο…

     Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν ήταν και δεν είναι ο Άκης ή ο Γιάννος ή… Ήταν Κίνημα λαού. Έχει πάψει να υπάρχει ως κοινωνική αναφορά αυτό το Κίνημα; Σαφώς όχι, απλώς η κρίση με την μονομερή και καταφανώς άδικη – κατά τη γνώμη μου – ενοχοποίηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποδόμησε την πολιτική έκφραση αυτής της κοινωνικής αναφοράς. Δεν είναι πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου μας που περνάει κρίση η πολιτική πρόταση της κεντροαριστεράς. Είναι παρενθέσεις που κλείνουν μέχρι να ξαναφουντώσει η δυναμική της.

     Μπορεί να καταληφθεί ο χώρος της από τη δεξιά ή από την αριστερά; Όχι, ποτέ και πουθενά δεν έχει συμβεί και δεν θα μπορούσε άλλωστε, γιατί η κεντροαριστερά έχει ιδεολογική και κοσμοθεωρητική αυτονομία. Μπορεί ένα κόμμα της αριστεράς – ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για παράδειγμα – να μετασχηματιστεί σε κόμμα της κεντροαριστεράς; Και πάλι όχι, γιατί πρόσκαιρα υποδύεται το σχήμα της για κυβερνητικούς και ψηφοθηρικούς λόγους. Άλλωστε πρόσφατα στη Βουλή ο αρχηγός του προσπάθησε να γίνει πιο λενινιστής από τον Γραμματέα του Κ.Κ.Ε.! Όταν αναιρεθεί το κυβερνητικό σχήμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θα ξαναθυμηθεί τον παλιό του ρόλο. Δεν πρόκειται να αφήσει το χώρο της αριστεράς μόνο στο Κ.Κ.Ε., γιατί είναι ζυμωμένος με αριστερή αντισυστημική ιδεολογία. Άλλωστε, έχει ποτέ ισχυριστεί κανένας από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ότι έπαψε να είναι αριστερό κόμμα;

     Η κεντροαριστερά είναι αυτοφυής. Έκανε μια μακρά ιστορική φωτεινή  διαδρομή στη μεταπολεμική περίοδο και κυρίως στις δεκαετίες του 1960 μέχρι την κρίση, με εξαίρεση φυσικά την εποχή της χούντας, και έφερε εκδημοκρατισμό ιδίως τη δεκαετία του 1980 και εκσυγχρονισμό στη δεκαετία 1993-2003. Κεντροαριστερά δεν είναι σημαία ευκαιρίας. Πιστεύει σ’ έναν γαλαξία αστερισμών, στον οποίο προσβλέπει σταθερά και με συνέπεια: κοινοβουλευτική δημοκρατία, ανοιχτή κοινωνία, πολιτικό πλουραλισμό, κοινωνικό κράτος, ανάπτυξη: οικονομική και κοινωνική, ευρωπαϊκό προσανατολισμό, εξωστρέφεια της χώρας, προαγωγή των δημιουργικών κοινωνικών δυνάμεων, πολιτική ειρήνης και συνεργασίας των λαών…

     Ποτέ δεν προσεγγίζω την πολιτική με τη «μικρή εικόνα» που συνήθως βλέπουν πολλοί. Προσπαθώ να δω τη «μεγάλη εικόνα», την ουσία της ιστορικής περιόδου που ζούμε, χωρίς να οριοθετώ την αντίληψή μου στην τρέχουσα και πάντα μεταβλητή επικαιρότητα. Έχω μια βεβαιότητα. Χωρίς ισχυρή κεντροαριστερά της εθνικής συνεννόησης και της μετριοπάθειας, του διαλόγου και της σύνεσης δεν υπάρχει φωτεινό μέλλον για την Ελλάδα. Η ιστορία άλλωστε είναι τόσο απόλυτη…

Manor-House at Körtvélyes, Jozsef Rippl-Ronai, 1907