Η 28η Οκτωβρίου 1940 και η ελευθερία

Αλεξ. Αλεξανδράκης

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Κι όμως κάτι παράξενο γίνεται με το σχολείο. Βάζει τις βάσεις για βγούμε στη ζωή και στον κόσμο. Μας εισάγει στον πολιτισμό και με τη συμμετοχή μας στον κόσμο των Γραμμάτων ξεκινάμε να δημιουργούμε κι εμείς πολιτισμό. Αρχίζει να μας δημιουργεί τα πρώτα σχεδιάσματα του πορτρέτου μας. Κουβαλάμε το σχολικό μας παρελθόν πάντα μαζί μας, «αναμμένα κάρβουνα» για να θερμαίνουν την ψύχρα των χρόνων που μας φορτώνονται και μας αφήνουν…

     Αλλά αρκετά στοιχεία της σχολειοποίησης συνδεόμενα τόσο πολύ με την εστία της εκπαίδευσής μας χρεώνονται μόνο με την εικόνα του σχολείου και δεν απλώνονται σε όλη την επικράτεια της ζωής μας. Έτσι, θα δούμε σε κονκάρδα τον Τσε Γκεβάρα – και σωστά – αλλά δεν θα δούμε τον Ρήγα. Και, για να έλθω στο θέμα μας, συνδέουμε την έννοια της ελευθερίας μας με την απουσία στρατιωτικής κατοχής αλλά ποτέ με τη μορφή της ασφυκτικής οικονομικής εξάρτησης και της μακρόχρονης εποπτείας, όπως συμβαίνει στη χώρα μας σήμερα.

     Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στο πεδίο της πατρίδας μας και του έθνους μας. Η προσωπική ελευθερία μας δεν είναι δεδομένη και μπορεί να μην είναι ούτε καν ζητούμενο! Γιατί δεν έχουμε κατακτήσει εκείνη την κουλτούρα για χειραφέτηση και για αυτοπραγμάτωση, για κοινωνία προόδου και δημιουργικότητας.

     Οι εθνικές γιορτές δεν είναι μόνο ή κυρίως γιορτές μνήμης. Είναι «αφορμές» για να ενισχυθεί η συλλογική μας συνείδηση, για να στοχαστούμε στο χρέος που έχουμε για την πατρίδα μας, για το μέλλον μας.

     Παραθέτω μια μικρή συλλογή σχεδιασμάτων, πινάκων ζωγραφικής, φωτογραφιών για να γίνει λίγο κατανοητή η φρίκη του πολέμου, για να έχουμε πάντα στη σκέψη μας τα αγαθά της ειρήνης και της ελευθερίας, της ίδιας της ζωής!

 

Αλεξ. Αλεξανδράκης

 

Αλεξ. Αλεξανδράκης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Α. Αλεξανδράκης