Franz Kafka, Ποιήματα

Στον Όσκαρ Πόλλακ

8 Νοεμβρίου 1903

Ψυχρή είναι σήμερα η μέρα και σκληρή.
Παγωμένα τα σύννεφα.
Οι άνεμοι σέρνουν το κρύο.
Παγωμένοι κι οι άνθρωποι.
Τα βήματα ηχούν σα μέταλλο
Πάνω σε χάλκινες πλάκες,
Και τα μάτια ατενίζουν
Λίμνες λευκές.

Στην παλιά πόλη είναι στημένα
Χριστουγεννιάτικα σπιτάκια με φώτα
Και πολύχρωμα παράθυρα που κοιτούν
Στη μικρή χιονισμένη πλατεία.
Ένας άντρας βαδίζει σιωπηλά
Στη φεγγαρόφωτη πλατεία μες το χιόνι,
Και τη μεγάλη του σκιά φυσά
Ο άνεμος πάνω στα σπιτάκια.

Άνθρωποι που σκοτεινές γέφυρες διαβαίνουν
Βιαστικά στη Λειτουργία πηγαίνουν
Με θαμπά φωτάκια στο χέρι.
Στο γκρίζο ουρανό σύννεφα περνούν
Πάνω από εκκλησίες
Με μισοσκότεινα καμπαναριά.
Κάποιος που σε αντηρίδα εκκλησίας ακουμπά
Το νερό της νύχτας κοιτά,
Με τα χέρια σε πέτρες αρχαίες.

***

Στην Χέντβιχ Βάιλερ
29 Αυγούστου 1907

Στον ήλιο του απογεύματος
με γερμένη την πλάτη μες το πράσινο
σε παγκάκια καθόμαστε.
Τα χέρια μας κρέμονται κάτω,
θλιμμένα ανοιγοκλείνουν τα μάτια μας.

Κι οι άνθρωποι ντυμένοι περνούν
με βήμα τρικλιστό πάνω σε χαλίκια
κάτω απ’ αυτόν τον τεράστιο ουρανό
που απλώνεται μακριά απ’ τους λόφους
ως τους λόφους πέρα μακριά.

***

Για τον Ούγκο Μπέργκμαν στην Πράγα
20 Νοεμβρίου 1897 (;)

Υπάρχει ένας ερχομός και μια φυγή
Ένας χωρισμός και συχνά καμιά-επιστροφή.

***

Για την Φελίτσε Μπάουερ στο Βερολίνο
11 Δεκεμβρίου 1912

Για τη δεσποινίδα Φελίτσε Μπάουερ
την εύνοιά της να αποκτήσω
με τις αναμνήσεις αυτές
από παλιούς και άτυχους καιρούς.

***

1907/1908

Μες τα σκοκάκια έτρεχα
σα μεθυσμένος δρομέας
κατρακυλώντας στον άνεμο

***

Σεπτέμβριος 1909

Μικρή ψυχή
χορεύεις και πηδάς
στο ζεστό αγέρα το κεφάλι γέρνεις
τα πόδια σηκώνεις πάνω απ’ την χλόη
που αστράφτει και ανεμίζει τρυφερά

***

Οκτώβριος 1917-Ιανουάριος 1918

Δε γνωρίζω την ουσία
δεν έχω το κλειδί
σε φήμες δεν πιστεύω
κατανοητά όλα
γιατί είμαι ο εαυτός μου

Τριών λογιών:
Σαν κάτι να ξενίζει
Να ξεχνάς το βλέμμα
Να κρατάς το κέρδος
Ή απλά δυο λογιών, γιατί το τρίτο στοιχείο
περιέχει το δεύτερο

***

Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1922

Και πάλι, και πάλι στη μακρινή εξορία, στη μακρινή εξορία.
Σε βουνά, σ΄έρημο, σε χώρα απέραντη
αξίζει να περιπλανηθώ.

 

*Από το βιβλίο “Franz Kafka,

Η πληγή και η λέξη”, εκδόσεις ΣΑΙΞΠΗΡΙΚόΝ, Θεσαλονίκη 2012.

Μετάφραση: Νίκος Βουτυρόπουλος.

https://tokoskino.me/2017/01/10/franz-kafka-%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%ae%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1/