Φθινοπωριάζει…

Του Νίκου Τσούλια

     Ναι το ρήμα και όχι το ουσιαστικό. Το ουσιαστικό δείχνει απλή ύπαρξη, ένα πράγμα, μια κατάσταση. Το ρήμα δείχνει ενέργεια, δυνατότητα, κίνηση, αλλαγή, εξέλιξη, το γίγνεσθαι. Άλλο το φθινοπωριάζει και άλλο το φθινόπωρο, άλλο το ζω και άλλο η ζωή, άλλο το αγαπώ και άλλο η αγάπη… Το ρήμα εκφράζει την απόφαση, τη θέληση, το σχεδιασμό, την ονειροπόληση…

     Φθινοπωριάζει… Η φύση αλλάζει. Οι καιροί κινούνται σε άλλο σκηνικό. Ο ήλιος πιο ταπεινός σεργιανίζει λιγότερο στο δικό του στερέωμα, τα σύννεφα άλλοτε τραβούν πινελιές γκρίζες, άλλοτε μαύρες και σκιερές και άλλοτε σκεπάζουν τον πίνακα απ’ άκρη σ’ άκρη για να μας θυμίσουν ότι δεν είναι μόνο το φως στο παιχνίδι της ζωής – είναι και το νερό. Είναι κατάσταση μετάβασης και περικλείει τα περασμένα και τα μελλούμενα, και κάθε καιρός μετάβασης είναι πάντα πιο γοητευτικός, γεμάτος νοσταλγία και υποσχέσεις, ελευθερία και δυνατότητες.

     Το βλέμμα μας πιο εσωστρεφές, η σκέψη μας πιο στοχαστική. Ψυχανεμιζόμαστε πιο εύκολα. Τι είναι αυτό που μετασχηματίζει τη φύση και τη ζωή; Αρνούμαστε το γαϊδουροκαλόκαιρο. Δεν θέλουμε την ξεραΐλα. Όταν ο τόπος διψάει, όταν η γη στραγγίζει, όταν τα φυτά κλέβουν λίγο νερό από την πρωινή πάχνη, όταν της δροσιάς οι σταγόνες παίζουν το παιχνίδι της βροχής που δεν έρχεται, νιώθουμε τη συρρίκνωση της ζωής. Ποθούμε τα πρωτοβρόχια, τη μυρωδιά του χώματος, τον ερχομό της απαλότητας της φύσης.

     Ποιο καλοκαίρι; Όταν το παρατραβάει, νιώθουμε την απειλή. Ωραία τα παιχνίδια της θάλασσας και της παραλίας, της ξεγνοιασιάς και της ηρεμίας. Αλλά η ξηρασία δεν είναι παιχνίδι. Το νερό δεν είναι μόνο για να χαϊδεύει την επιδερμίδα μας στης ακρογιαλιάς τους κυματισμούς. Το νερό ή θα πέσει από ψηλά ή θα στραγγίξει η ίδια η ζωή. Οι σπόροι δεν θα ξυπνήσουν από τον λήθαργό τους. Βλαστοί δεν θα ξεπηδήσουν από το ξεροσκασμένο χώμα. Η στεγνή γη κόβει την πνοή της ζωής. Τα φυτά θα γείρουν τα κλωνάρια τους, πίνουν λιγοστό νερό από τα αποθέματά τους, μαραίνονται, ματαιώνεται η ζωή τους. Τίποτα δεν θα μπορεί να αρπάξει το φως του ήλιου και να κάνει το θαύμα των φυτών, να κάνει με το μαγικό ραβδί τους τον ήλιο ενέργεια, για τα ζώα, για τον άνθρωπο, για τη ζωή. Ο τόπος ερημώνει. Η ψυχή ερημώνει. Και άμα έχεις παιδικά βιώματα από την αγροτιά και αισθανθείς τον τόπο να διψάει, νιώθεις σφίξιμο, γεύεσαι πίκρα για τη δοκιμασία που περνάει ακόμα και η πιο ταπεινή χλόη. Νιώθεις την ερήμωση να έρχεται σε σένα.

     Φθινοπωριάζει, το πανηγύρι της ζωής ανανεώνεται, οι κάθε λογής οργανισμοί ξεφαντώνουν, οι χυμοί φουσκώνουν· οργασμός παντού. Το φυλλορρόημα δεν είναι θάνατος, μεταμόρφωση της ζωής είναι για να γίνει ο κύκλος, που θρέφει την αέναη εξέλιξη. Φωτοσύνθεση, αναπνοή αποικοδόμηση: λειτουργίες της έμβιας ύλης που δεν τις αντιλαμβανόμαστε – είναι τόσο δεδομένες που αγνοούνται, παρά το γεγονός ότι είναι η βάση της ίδιας της ζωής. Τυχερή η Ελλάδα που έχει πολύ “φθινοπωριάζει”. Δεν θέλει ποτέ να επεκτείνει το καλοκαίρι την επικράτειά του. Γιατί τότε ξέρει τι μέλλον κουβαλάνε οι καιροί.

     Φθινοπωριάζει… Η εστία είναι πιο ελκυστική. Η βροχή κάνει την επιστροφή στο σπίτι μας πιο επιθυμητή· μια μικρή νοσταλγία ξεπηδάει από το πουθενά. Τι πιο όμορφο από το χάζεμα της δυνατής μπόρας, από την επιστροφή του νερού των ποταμών, των λιμνών, της θάλασσας, που βρέθηκε ψηλά, από τον ανταριασμένο καιρό που λυσσομανάει και κάνει το σπιτικό μας πιο τρυφερό; Τι πιο γλυκό από της απαλής ψύχρας τον ερχομό που ωθεί στων σωμάτων τη «μόνιμη» επαφή; Πνοή ζωής κουβαλάει, ξεχωριστή ομορφιά φέρνει μαζί του το «φθινοπωριάζει».

           Πνοή ζωής κουβαλάει, ξεχωριστή ομορφιά φέρνει μαζί του το «φθινοπωριάζει». Πρέπει να έχεις δική σου ομορφιά, πληρότητα ευαισθησιών για να τη νιώσεις, αλλιώς θα βλέπεις των ματιών σου τις παραστάσεις και δεν θα μπορείς να αγγίζεις την ουσία των αλλαγών και να στοχάζεσαι με το μήνυμα που κουβαλούν τα άπειρα μαγευτικά φυλλοχρώματα και οι γκρίζες εικόνες της γλυκιάς μελαγχολίας, δεν θα μπορείς να βιώνεις και να γεύεσαι το παιχνίδι της ζωής…