Μικρόκοσμος

Ποίηση: Ναζίμ Χικμέτ
Απόδοση στίχων στα Ελληνικά: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Τραγούδι: Μαρία Δημητριάδη

Και να τι θέλω τώρα να σας πω
μες στις Ινδίες μέσα στην πόλη της Καλκούτας
φράξαν το δρόμο σ’ έναν άνθρωπο
αλυσοδέσαν έναν άνθρωπο κει που εβάδιζε
Να, το λοιπόν, γιατί δεν καταδέχουμαι
να υψώσω το κεφάλι στ’ αστροφώτιστα διαστήματα
Θα πείτε τ’ άστρα είναι μακριά
κι η γη μας τόσο δα μικρή

Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ’ άστρα
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω
για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό
πιο επιβλητικό πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο
είναι ένας άνθρωπος που τον ’μποδίζουν να βαδίζει
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε

Ορχάν Παμούκ: «Η λογοτεχνία δίνει νέα ζωή στους παλιούς μύθους»

• ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ

Ιούνιος 4, 2018

 

Συνέντευξη με τον Ορχάν Παμούκ με αφορμή το τελευταίο του μυθιστόρημα «Η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά» (μτφρ. Στέλλα Βρετού, εκδ. Πατάκη).

 

Ο χαλκέντερος ιερουργός της ποίησης, Γιώργος Κακουλίδης, γράφει: «Ο πατέρας είναι το πιο τρελό σφαγείο». Μα, κι ο Φραντς Κάφκα, χρόνια πριν, αιώνες γεμάτους δευτερόλεπτα μεθοριακής ζωής, είχε φτιάξει το ομοίωμα του πατέρα του στο μέγεθος μιας σκιάς που κατοικεί στο βάθος του κοινού τους διαμερίσματος (βλ. το διήγημα Η ετυμηγορία, εκδ. Μελάνι).