Απλά ερωτήματα για τη «συμφωνία» με την πΓΔΜ

Απολαύστε τους… Μαζί τους “κερδίζουμε το αύριο”!

 

Του Νίκου Τσούλια

 

     Είτε κάποιος συμφωνεί είτε διαφωνεί με τις κυβερνητικές ενέργειες στο μείζον εθνικό «Μακεδονικό» ζήτημα, είναι λάθος να διαιρεθούμε σε στρατόπεδα ή και πολύ περισσότερο να μιλάμε για «προδότες» και για «πατριώτες».

     Αν δεν μπορεί να γίνει διάλογος μεταξύ μας, αν δεν υπάρχει ένα ελάχιστο πλαίσιο συνεννόησης και κατανόησης των διαφορετικών προσεγγίσεων, αν φτιάξουμε χαρακώματα και τελικά διχαστούμε, όποια και αν είναι αυτή καθ’ εαυτή η εξέλιξη του ζητήματος, θα έχουμε τελικά ηττηθεί. Γιατί όταν ένας λαός διχάζεται σε μείζον θέμα, όταν τελικά δεν υπάρχει διάλογος και επομένως ουσία δημοκρατίας, τότε έχει χάσει πολλά περισσότερα από όσα νομίζει…

    Θέλοντας λοιπόν να συμβάλλω στο διάλογο και στην ανταλλαγή απόψεων και λέγοντας την άποψή μου από την αρχή ότι η εν λόγω «συμφωνία» δεν είναι θετική για τη χώρα μας, θα καταθέσω μερικά απλά ρητορικά ερωτήματα επί των οποίων η απάντηση είναι σχετικά εύκολη στη λογική σκέψη του καθενός.

     1. Κατ’ αρχάς, γιατί η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. μιλάει για συμφωνία αφού δεν υπάρχει αλλά μόνο ένα σχέδιο συμφωνίας των δύο κυβερνήσεων που τίθεται υπό την αίρεση κάποιων απροσδιόριστων ακόμα σημείων σύγκλισης αλλά και υπό την προϋπόθεση της τυπικής και θεσμικής επικύρωσης και από τις δύο χώρες;

     2. Γιατί πανηγυρίζει η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. για την επιτυχία της; Είναι πράγματι επιτυχία, όταν την ίδια στιγμή τη θεωρεί ως προϊόν συμβιβασμού και επομένως αυτό σημαίνει προφανώς κάποια σοβαρή υποχώρηση από τις βασικές μας θέσεις;

     3. Πώς ο πρωθυπουργός με τον Υπουργό εξωτερικών διαμόρφωσαν το σχέδιο συμφωνίας ερήμην της Βουλής; Αν η Βουλή αύριο δεν ψηφίσει το σχέδιο, δεν γελοιοποιείται η χώρα μας; Γιατί δεν το συζήτησε ούτε καν το Υπουργικό Συμβούλιο, για να δούμε εν τοις πράγμασι τι ακριβώς συμβαίνει – αν υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία επί του σχεδίου;

     4. Είναι δυνατόν το ένα κόμμα εταίρος και ο αρχηγός του να δηλώνουν στα μέσα ενημέρωσης ότι διαφωνούν, σαν μην έχουν καμιά ευθύνη – λες και είναι σχολιαστές του θέματος – επί του πρακτέου;

     5. Γιατί όχι μόνο δεν επιδιώχθηκε εθνική συνεννόηση αλλά αντιμετωπίστηκε από τη συγκυβέρνηση το όλο θέμα ως στοιχείο διεμβολισμού των κομμάτων της αντιπολίτευσης; Τελικά, μπορεί να έχει βάθος προοπτικής μια τόσο κοντόφθαλμη κομματική πρακτική;

     6. Γιατί ασκήθηκε κρυφή διπλωματία σε ένα ζήτημα που αφορά τη χώρα με στρατηγική σημασία; Γιατί δεν ήταν η ελληνική πρόταση καρπός διαφάνειας και διαλόγου έστω μεταξύ των αρχηγών των κομμάτων;

     7. Πώς δίνεται το οκ για την ενταξιακή πορεία της πΓΔΜ στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ, αφού δεν υπάρχει καμιά συμφωνία και η όλη υπόθεση είναι σε εξέλιξη; Αν δεν επικυρωθεί η συμφωνία τελικά και ιδιαίτερα με την ευθύνη της άλλης πλευράς, υπάρχει θεωρητική δυνατότητα να εκδιωχθεί η χώρα αυτή από τους θεσμούς της ένταξής της;

     8. Γιατί εμείς οριστικοποιήσαμε σε αυτή τη φάση όλες τις θέσεις μας, ενώ η πΓΔΜ έχει σε εκκρεμότητα βασικά σημεία προς αποσαφήνιση; Αυτό δεν αποτελεί συγκριτικό μειονέκτημα για μας;

     9. Πέραν της σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό, πότε η ελληνική πλευρά μίλησε για αποδοχή «μακεδονικής εθνότητας» και «μακεδονικής γλώσσας», δεν είναι αυτά μείζονα ζητήματα όσο και η ονομασία; Δεν αποτελούν στοιχεία τροφοδότησης αλυτρωτισμού;

     10. Από πού ως πού τεκμηριώνεται ότι το σχέδιο συμφωνίας σταματάει τον αλυτρωτισμό της άλλης πλευράς και με ποιο θράσος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μιλάει για το τέλος του εθνικισμού, όταν τα συστατικά στοιχεία του σχεδίου ουσιαστικά περιστρέφονται για ένα έθνος που δεν υπάρχει ιστορικά αλλά επισημοποιείται τώρα και με τη συμφωνία της Ελλάδας;

     11. Είναι δυνατόν η άλλη πλευρά να έχει ορίσει το σχεδιάγραμμά της – διαδικασίες και χρονικές συνιστώσες – και εμείς να μην ξέρουμε τίποτα για το σχεδιασμό της κυβέρνησης;

     12. Μπορεί το σχέδιο αυτής της συγκυβέρνησης που δεν έχει δηλωμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία από τα κόμματα που τη συναπαρτίζουν – ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ΑΝ.ΕΛ. – και επομένως είναι πολιτικά στον αέρα να δεσμεύει μια άλλη Βουλή και μια άλλη κυβέρνηση;

     13. Πόσο ανόητος, δημαγωγός και προκλητικός μπορεί να είναι ο κ. Π. Καμμένος για να ισχυρίζεται ότι «δεν πρόκειται να επικυρωθεί η συμφωνία από την άλλη πλευρά, γιατί είναι πολύ καλή για την Ελλάδα», ενώ αυτός την ίδια στιγμή την απορρίπτει ως βλαπτική για τη χώρα μας;

     14. Ποια θα είναι η εξέλιξη του ονόματος «Βόρεια Μακεδονία», δεν θα μετασχηματιστεί σε Μακεδονία και θα προβάλλεται ως κρατική υπόσταση και θα γίνεται γνωστή σε όλο τον κόσμο, ενώ το όνομα της δικής μας Μακεδονίας θα χρησιμοποιείται μόνο από εμάς; Αυτό δεν δημιουργεί το υπόστρωμα να θεωρηθεί στο μέλλον η δική μας Μακεδονία ως μέρος της κρατικής (Βόρειας) Μακεδονίας; Αυτό δεν είναι το πιο νομιμοποιημένο έδαφος για τον αλυτρωτισμό;

     15. Ποιο σημαντικό θέμα έλυσε η σημερινή δημαγωγική κυβέρνηση για να θεωρήσουμε ότι έχει κάποιες ικανότητες αποτελεσματικότητας σε ένα εθνικό μάλιστα ζήτημα;

 

Οι απελευθερωτές της σύγχρονης Ελλάδας!