Με ποιον θα πάει το Κίνημα Αλλαγής;

Veselovsky Valery

 

Του Νίκου Τσούλια

 

    Με κανέναν. Και κακώς άρχισε και ακόμα πιο κακώς που συνεχίζεται μια τέτοια συζήτηση. Αυτή η αντίληψη πλήττει ευθέως την πολιτική φυσιογνωμία του Κινήματος Αλλαγής και υπονομεύει το έδαφος της ανάπτυξής του. Διαμορφώνει εξ αρχής την ιδέα ότι θα είναι συμπλήρωμα κάποιου άλλου πολιτικού φορέα και ως εκ τούτου η δυναμική του θα εξαντλείται σε ρόλο υποβοήθησης.

    Όσοι επιμένουν και συνεχίζουν αυτού του είδους τον προβληματισμό δεν έχουν καμιά αγωνία για την προαγωγή του ΚΙΝ.ΑΛ., προσπαθούν να κρύψουν την προσωπική στρατηγική τους πίσω από την πολιτική συμμαχιών και ουσιαστικά αποσκοπούν στη με κάθε τρόπο πρόσδεσής τους σε κάποιο κυβερνητικό σχήμα για τη νομή της εξουσίας. Είναι αντίληψη βαθιά παρακμιακή και όσο και να μασκαρευτεί με διάφορα φληναφήματα, αποκαλύπτεται πολύ εύκολα.

    Και πώς θα κυβερνηθεί η χώρα, αν δεν βγαίνει αυτοδύναμο το πρώτο κόμμα; Είναι η γνωστή ερώτηση, που συμπαρασύρει και μια αυτονόητη απάντηση περί του εθνικού συμφέροντος κλπ κλπ. Ωστόσο, το κύριο ερώτημα δεν είναι αυτό, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά με ποια πολιτική πρόταση θα πορευτεί η χώρα τόσο για την έξοδο από την κρίση όσο και για τη βελτίωση της θέσης της Ελλάδας στο διεθνή καταμερισμό και στην ενίσχυση της ευρωπαϊκής της πορείας.

    Έτσι, το πραγματικό ερώτημα τίθεται ως εξής. Με ποια πολιτική πρόταση μπορεί να πορευθεί η χώρα μας, έτσι ώστε να δημιουργούνται οι καλύτερες προϋποθέσεις για μια πραγματική πρόοδο; Θεωρώ ότι η ιστορία του λαϊκισμού του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που πήγε πίσω την υπόθεση εξόδου από τα μνημόνια αλλά και που έπληξε με τον πιο σκαιό τρόπο τον ορθολογισμό και την ουσία της πολιτικής όχι μόνο πρέπει να κλείσει με τρόπο οριστικό αλλά και να αποτελέσει περίπτωση διδακτική για το μέλλον του τόπου μας. Από την άλλη πλευρά, ο νεοφιλελευθερισμός έχει πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, που θα διευρύνουν τις κοινωνικές ανισότητες σε έναν λαό που έχει σκληρά δοκιμαστεί από τις περιοριστικές οικονομικές πολιτικές, ενώ ένα μεγάλο τμήμα του έχει φτωχοποιηθεί και περιθωριοποιηθεί.

    Η κεντροαριστερά συνδέεται οργανικά και αξιακά με εκείνα τα στοιχεία που οδηγούν σε ανοιχτούς ορίζοντες: ευρωπαϊκή αντίληψη και πρακτική, ολόπλευρη ανάπτυξη με έμφαση στους προνομιακούς για τη χώρα μας τομείς, επενδύσεις με διασφάλιση του εργασιακής ασφάλειας, κοινωνικό κράτος με ιδιαίτερη προσαρμογή στα πιο ευαίσθητα κοινωνικά τμήματα, κράτος δικαίου, ανοιχτή κοινωνία, ενίσχυση των πολιτικών και των κοινωνικών θεσμών, πλουραλιστικός στην πολιτική σκηνή κλπ

    Η κεντροαριστερά πλήρωσε πολύ ακριβά την κρίση. Με τρόπο άδικο. Η κρίση δεν έγινε το 2009 αλλά προϋπήρχε από τα προηγούμενα χρόνια. Η Ε.Ε. έστελνε απανωτά non papers στην κυβέρνηση της Ν.Δ. για την ταχεία πορεία της ελληνικής οικονομίας προς την κατάρρευσή της· στοιχείο που επεσήμανε και ο Αλμούνια σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» (205.2018). Πλήρωσε και τη διαχείριση της κρίσης τόσο από δική της κακή πρακτική όσο και από το λαϊκισμό της Ν.Δ. και του κ. Σαμαρά και κυρίως των Τσίπρα και Καμμένου. Όλοι δήθεν ήσαν κατά των μνημονίων – λες και υπήρχε άλλη λύση – και τελικά όλοι ψήφισαν το δικό τους μνημόνιο.

    Η κεντροαριστερά έχει σαφή διαχωριστική ιδεολογική και πολιτική οριοθέτηση από τη Ν.Δ. Το βασικό της πρόβλημα είναι το πλιάτσικο που έκανε στις κοινωνικές της δυνάμεις ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με τη φοβερή σε έκταση δημαγωγία του. Και εδώ πρέπει να ρίξει το βάρος της αντιπαράθεσής της. Να αποκαλύψει την εξαπάτηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Γιατί είναι προφανές πέραν από το τι συνέβη, εκείνο που έχει σημασία είναι το πώς θα διαμορφωθεί ο πολιτικός χάρτης μετά την αποδόμηση του αριστερού λαϊκισμού.

    Θα πρέπει να αδιαφορήσει για τους ετεροπροσδιορισμούς και για το ποιες αποστάσεις θα έχει από τα άλλα κόμματα. Το πρώτο μέλημά της είναι ο προσδιορισμός του πολιτικού πλαισίου της για τη σημερινή και για την αυριανή πραγματικότητα. Να διαμορφώσει την πολιτική της πρόταση μέσα από τις μεγάλες προτεραιότητες της χώρας και από τη δυναμική των κοινωνικών χώρων. Να δώσει το στίγμα της με τις βασικές της ιδέες που θα την κάνουν πλειοψηφικό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα. Αυτή είναι η ιστορική της ευθύνη.

 

Bezruckov Petr