Του φεγγαριού οι βόλτες

Rising moon, Van Gogh

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

 

      Ήταν και είναι πηγή έμπνευσης για την ποίηση και για την τέχνη, ένα διαρκές σκίρτημα ρομαντισμού και φαντασίωσης για ερωτευμένους και μη, ο μοναδικός σύντροφος της Γης στην απέραντη ερημιά του γνωστού μας Σύμπαντος. Για τους ανθρώπους της αγροτικής ζωής το φεγγάρι πάντα ήταν μόνιμο σημάδι αναφοράς για να κάνει τη «νύχτα ημέρα», να προεκτείνει τη δυνατότητα υλοποίησης των ατέλειωτων εργασιών και να δείχνει του καιρού τα γυρίσματα.

      Αλλά η εικόνα του φεγγαριού έχει εργαλειοποιηθεί από την επιστήμη και την τεχνολογία. Ούτως ή άλλως κάθε εκφορά γνώσης είναι και μια τελετουργία απομάγευσης του κόσμου και πρέπει να ξαναβρίσκουμε μια νέα αχλή μαγείας για τον φαινομενικό κόσμο των πραγμάτων, αφού η φαντασία μας και ο στοχασμός μας πάντα θέλουν να βρίσκονται πέραν του κόσμου των αισθήσεων και των όποιων ερμηνειών.

      Το φεγγάρι επηρεάζει την κίνηση του πλανήτη μας και ειδικά την ταχύτητα περιστροφής της και έτσι η σημερινή διάρκεια της «ημέρας του εικοσιτετράωρου» είναι εν πολλοίς απόρροια των σχετικών κινήσεων των δύο σωμάτων. Όμως η Σελήνη απομακρύνεται σιγά – σιγά από τη Γη και θα φτάσει κάποια στιγμή που δεν θα είναι ορατή και η Γη θα περιστρέφεται όλο και πιο αργά αλλάζοντας όλη την εικόνα μας. Αλλά πέραν τούτων ποιος μπορεί να αντέξει το φωτεινό έλλειμμά της και να δεχτεί ότι υπάρχει ουρανός χωρίς την ξεχωριστή παρουσία της;

      Η αστρονομία και η φυσική ωστόσο έχουν κι άλλες αγωνίες. Οι έξοδοι του ανθρώπου προς το διάστημα θα πολλαπλασιαστούν τα επόμενα χρόνια με απώτερο σκοπό την αποίκισή μας «σε άλλη γη σε άλλα μέρη». Και το φεγγάρι προσφέρεται ως σημαντικό προγεφύρωμα γι’ αυτές τις εξορμήσεις. Ο λόγος είναι απλός. Το μεγάλο πρόβλημα στις εκτοξεύσεις των διαστημοπλοίων από τη Γη είναι η μεγάλη ανάγκη για καύσιμα προκειμένου αυτά να ξεφεύγουμε από τη βαρύτητα της Γης. Η σελήνη εν προκειμένω έχει συγκριτικό πλεονέκτημα ακριβώς επειδή η βαρύτητά της είναι έξι φορές μικρότερη από την αντίστοιχη της Γης. Πέραν των τεχνικών προβλημάτων που πρέπει να λυθούν υπάρχουν και ενδογενείς αντικειμενικές δυσκολίες. Η σελήνη δεν έχει μαγνητικό πεδίο, επομένως η επιφάνειά της σαρώνεται από τις φοβερά επικίνδυνες κοσμικές ακτινοβολίες. Επίσης δεν έχει ατμόσφαιρα και ως εκ τούτου η όλη διαδικασία της ζωής, όπως την ξέρουμε και τη βιώνουμε στη Γη, είναι αδύνατη.

Αλλά η επιστήμη και η τεχνολογία δεν στομώνουν στις δυσκολίες και έχουν βρει ήδη κατ’ αρχήν λύση για τα προβλήματα αυτά. Έχουν παρατηρηθεί ότι υπάρχουν μεγάλες υπόγειες στοές από παλιότερους «σωλήνες λάβας» και εκεί μπορεί να γίνουν μεγάλοι κατοικήσιμοι χώροι. Ο όλος σχεδιασμός για την εγκατάστασή μας στο φεγγάρι προφανώς έχει ασυγκρίτως μικρότερο χρονικό ορίζοντα από εκείνον της απομάκρυνσης του φυσικού δορυφόρου μας. Θα μας έχει βοηθήσει για να ξεφύγουμε από τη Γη. Γιατί ο πλανήτης μας θα γίνει επικίνδυνος, αφού η σταδιακή μεγέθυνση του ήλιου θα καταστήσει τη γειτονιά μας περιοχή απόλυτα εχθρική για τη βιόσφαιρα και για το φαινόμενο της ζωής.

      Υπάρχει και μια άλλη εξέλιξη όσον αφορά τη απώτερη μελλοντική πορεία του φεγγαριού. Ναι μεν σε πρώτη φάση θα απομακρύνεται αλλά στη συνέχεια και υπό την επίδραση της μεγέθυνσης της ηλιακής μάζας θα αναγκαστεί να επιστρέψει προς τη γειτονιά μας. Τότε δεν θα κάνει τις βόλτες του γύρω μας όπως γίνονται σήμερα, αλλά θα προκληθεί αμοιβαία καταστροφή των δύο ουράνιων και φιλικών σωμάτων. Όλα αυτά τα σενάρια δεν είναι φαντασιώσεις ούτε και υποθέσεις. Είναι απόλυτη βεβαιότητα που την προδιαγράφουν οι νόμοι της φύσης και η βαθιά επίγνωσή τους από την επιστήμη. Αλλά όλη αυτή η εξέλιξη αφορά το τόσο πολύ μακρινό μέλλον, που δεν έχει κανένα νόημα να ανησυχούμε. Δεν είναι μόνο η κλίμακα της ζωής ενός ανθρώπου μια «κουκίδα» στο διάβα του κοσμικού χρόνου και των αναφορών που κάνει η επιστήμη, αλλά και όλη η κλίμακα του φαινομένου της ζωής και πολύ περισσότερου εκείνη του πολιτισμού μας που υπολείπονται σε άπειρο βαθμό από τους χρονικούς ορίζοντες των κοσμικών αλλαγών στη γειτονιά μας.

      Ο νους του ανθρώπου είναι πάντα σε έκσταση και σε αναζήτηση, πάντα θέτει ερωτήματα και προβληματισμούς και ζητάει απαντήσεις για το μέλλον. Ποτέ δεν σταματάει να στοχάζεται και να φαντάζεται. Ανεξάρτητα από τη φοβερή διείσδυση της ερευνητικής γνώσης στην «απώτατη Θούλη του χρόνου», εμείς θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, να εμπνεόμαστε και να απολαμβάνουμε του φεγγαριού τις βόλτες διατηρώντας τη μαγεία της εικόνας του και των τόσων και τόσων φαντασιώσεών μας. Και όχι μόνο αυτό αλλά έχοντας επίγνωση των μακρινών σκοτεινών εξελίξεων έστω και στην απεραντοσύνη του χρόνου γινόμαστε πιο ταπεινοί και νιώθουμε ακόμα μεγαλύτερη αγάπη για την τόσο ξεχωριστή ομορφιά του φεγγαριού.

 

 

 

 

 

http://tvs-theartist.blogspot.gr/2010_05_16_archive.html