Μπορεί να επιστρέφει το παρελθόν;

Feast of Saints Jason and Sosipatros, in the Islan…, Joseph Cartwright, 1789-1829

 

 

Του Νίκου Τσούλια

 

 

      Συναντάς πολύ παλιούς φίλους και γνωστούς που έχεις χρόνια και χρόνια να δεις και χαίρεσαι με έναν πρωτόγνωρο τρόπο αλλά ταυτόχρονα βρίσκεσαι σε μια περίεργη αμηχανία. Κοιτάς και ξανακοιτάς το πρόσωπό τους και ενώ τους μιλάς, η σκέψη σου έχει αγκιστρωθεί στα σημάδια του χρόνου που φαίνονται παντού. Και άμα θέλεις να βρεις τα ανέγγιχτα σημεία, αναζητείς το βλέμμα τους και εστιάζεις εκεί για να βρεις σταθερά σημάδια ή καταθέτεις μια ιστορία για να συναφθούν οι κοινές αφηγήσεις σε μια μαρτυρία που αν ομολογηθεί από όλες τις πλευρές, αποκτά χαρακτηριστικά επιβεβαίωσης του κοινού παρελθόντος. Σε κάθε περίπτωση, θεωρείς ότι έχουν περισσότερα ίχνη του χρόνου πάνω τους από εσένα αγνοώντας θελημένα ή μη ότι και αυτοί τους ίδιους συλλογισμούς κάνουν. Και όταν αποχωρίζεσαι απ’ αυτούς, αρχίζεις τις βαθυστόχαστες αναλύσεις και θέτεις και ξαναθέτεις στον εαυτό του περίεργα ερωτήματα.

Το ζεϊμπέκικο της Όλγας

 

 

 

Δημήτρης Ν. Μανιάτης

ΤΑ ΝΕΑ, 14/12/2015

Το ζεϊμπέκικο-χορός που χόρευαν οι ζεϊμπέκοι της Μικράς Ασίας-είναι μια αυστηρά ατομική υπόθεση, πικρή στην εκφορά της και λυτρωτική στην φόρμα της. Βεβαίως δεν είναι αποκλειστικά υπόθεση των ανδρών. Όπως αντίστοιχα και το τσιφτετέλι δεν είναι μόνον για γυναίκες. Ο Πάνος Γαβαλάς και ο Γιάννης Παπαιωάννου για παράδειγμα χόρευαν στα κέφια τους υπέροχο τσιφτετέλι. Το ζεϊμπέκικο πάντως, λόγω του αυτοσχεδιαστικού του τρόπου παραμένει δημοφιλές και πολύσημο. Χωράει πολλά. και πέραν των κλασικών εκδοχών: του καμηλιέρικου, του αϊδίνικου, του γιουρούκικου, του απτάλικου.